Van kinderdroom naar droombaan
CASTRICUM – Zaterdag 27 april is het niet alleen Koningsdag, maar ook de dag van de Dierenarts. Als kind droomde Marjolein Lieuwes (40) er al van om dierenarts te worden. ‘’Toen ik eenmaal kon zeggen wat ik wilde worden, was het antwoord altijd al dierenarts. Ik was zo’n 4 jaar oud toen ik thuis al met mijn huisdieren oefende. Bij de konijnen was ik met mijn speelgoedstethoscoop bezig en de snoepjes die ik aan de hond gaf, waren in mijn spel de pilletjes om hem beter te maken.’’
Door Rosemarijn Beneker
Dertien jaar geleden studeerde ze af van de studie Diergeneeskunde aan de Universiteit van Gent en kwam ze bij Dierenkliniek Castricum terecht. In 2015 nam ze de praktijk over en vandaag de dag werkt ze nog steeds iedere dag met veel plezier in de Castricumse praktijk. Daarnaast schrijft ze elke twee weken een column voor Nieuwsblad Castricum en Nieuwsblad Uitgeest.
Volhouden
‘’Toen ik op de middelbare school zat ben ik heel even afgestapt van het idee om dierenarts te worden. Je interesse ontwikkelt zich verder en je wordt nieuwsgierig. Ik had een heftige rugoperatie gezien op tv en toen dacht ik ‘dit is niks voor mij’. Ik dacht er toen even aan om binnenhuisarchitect te worden, maar dat idee draaide toch weer terug naar de ambitie om dierenarts te worden’’, vertelt Marjolein lachend. Na het afronden van het vwo werd ze helaas niet ingeloot voor de studie Diergeneeskunde. ‘’Ik heb toen even biologie gestudeerd om de tijd te overbruggen en heb het een jaar later nog een keer geprobeerd.’’ Een jaar later werd Marjolein in Nederland weer niet ingeloot, dus besloot ze naar België te gaan, waar ze uiteindelijk ook afgestudeerd is. ‘’In België maken ze de opleiding extra zwaar omdat iedereen destijds daar mocht beginnen. Zo kon er na een jaar al bepaald worden wie de studie naar verwachting goed kon gaan afronden.’’
Tekort
‘’Eigenlijk zouden ze in Nederland de loting eruit moeten gooien’’, zegt Marjolein. Er is namelijk een flink tekort aan dierenartsen. ‘’Maar je moet er natuurlijk wel de mensen en middelen voor hebben om opleidingen op te schalen en dat is lastig’’, vult ze aan.
De oude generatie dierenartsen bestond volgens Marjolein voornamelijk uit mannen die fulltime werkten. Tegenwoordig werken er steeds meer vrouwelijke dierenartsen in de praktijk die voorkeur geven aan een parttime werkweek om het werk en gezinsleven goed te kunnen combineren. Hierdoor zijn er ook meer mensen nodig voor dezelfde hoeveelheid werk.
24/7 bereikbaar
Met de tijd kan de constante bereikbaarheid voor Marjolein ook wel eens zwaar zijn. ‘’Ik denk wel dat ik het goed kan managen. Ik heb vier kinderen en moet dat combineren met al mijn diensten. Soms is het dan wel eens zwaar als ik bijvoorbeeld een ziek kind thuis heb en dan ook nog eens ’s nachts opgeroepen word voor een spoedgeval. Maar desalniettemin vind ik mijn beroep superleuk, dus het is het waard.’’
Diverse werkzaamheden
‘’Over het algemeen beginnen we met een aantal afspraken in de ochtend. Vaak zijn dan operaties gepland. Na de pauze gaan we ’s middags verder met afspraken en operaties.’’ Hoewel de deur van de praktijk 19.00 uur sluit, stopt de gezondheidszorg voor dieren nooit. Marjolein vertelt dat er dagelijks ’s avonds en ‘s nachts gebeld wordt. ‘’Soms kunnen we de baasjes helpen met een advies, maar soms is het ook nodig dat ze direct naar de praktijk komen. We zijn 24/7 bereikbaar.’’
Geen werkdag is hetzelfde in de dierenartspraktijk. ‘’De ene keer sta ik in de spreekkamer een probleem op te lossen, dan ben ik weer aan het opereren, het werk is heel divers. Naast de verschillende dieren die langskomen, werk ik dagelijks ook met veel verschillende mensen, dat vind ik heel leuk. Maar ook het opleiden van jonge (para)veterinairs of het sparren met andere dierenartsen vind ik erg leuk aan dit werk.’’
‘We hebben geen x-ray handen’
‘’Er zijn weleens dagen dat niet alles loopt zoals je wilt, dat je een dier niet beter kunt maken en de baasjes met veel verdriet afscheid van hun geliefde dier moeten nemen. Dat gebeurt in principe dagelijks, maar soms ook wel zes of zeven keer per dag en dat hakt er dan wel even in. Wat ook wel eens moeilijk is, is dat mensen soms niet begrijpen dat niet alles op te lossen is of dat we niet in een keer een diagnose klaar hebben staan, omdat daar soms verder onderzoek voor nodig is. We hebben geen glazen bol of X-ray handen’’, grapt Marjolein.
Alle opties op tafel
‘’Wat ik altijd doe, is alle opties op tafel leggen. Samen met het baasje bepaal ik dan welke behandeling gedaan wordt. Als iemand met weinig geld moet rondkomen, kan ik wel zeggen dat er mogelijkheid is tot het maken van een MRI bij een specialist, maar ik snap ook wel dat dat voor die persoon niet te betalen is. Ik vermeld het dan wel, zodat ze weten dat de optie er is, maar ook dat het begrijpelijk is dat dat voor die persoon mogelijk geen optie is. We kijken dan samen verder naar alternatieve opties.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Marjolein is praktijkeigenaar bij Dierenkliniek Castricum. (Foto: vincentdevriesfoto.nl)
Jonge baasjes
Marjolein deelt dat het voorlichten van jonge kinderen iets is wat ze leuk vindt in haar werk. Een jaarlijks terugkerend evenement is de Knuffeldierendag rond 4 oktober (dierendag). Hét moment om jonge kinderen meer te leren over de gang van zaken in de praktijk. Marjolein vertelt dat het voorlichten van jonge kinderen over de zorg voor huisdieren maar ook het goed uitleggen wat er gaat gebeuren bij behandelingen erg belangrijk is. ‘’Het is belangrijk dat ze de dierenarts niet als iets negatiefs of engs gaan zien. Ik laat ze soms zelf even luisteren met een stethoscoop of geef ze een plastic spuit mee naar huis, waar ze mee kunnen spelen en leg alles op een begrijpelijke manier aan ze uit.’’ Er komt natuurlijk ook een moment waarop jonge kinderen met de dood van hun dierenvriendje te maken krijgen. ‘’Ik zeg dan wel hoe het ook daadwerkelijk is. We kunnen verhaaltjes vertellen dat het dier een sterretje wordt, maar ik merk dat kinderen heel goed kunnen schakelen en begrijpen wat er gebeurt als je er niet omheen draait en zegt waar het op slaat.’’
Ontwikkeling
‘’We zijn op dit moment de kijkoperaties in de praktijk steeds verder aan het uitbreiden. Het personeel volgt hiervoor diverse nascholingen. Ik ben zelf in september nog naar België geweest voor een nascholing over kijkoperaties in de blaas. Deze operatie doen we nu ook in de praktijk.’’ De diergeneeskunde staat dus eigenlijk nooit stil. Er blijven nieuwe ziektebeelden én nieuwe behandelingen bijkomen, dus het blijven bijscholen is ook nodig volgens Marjolein.
Eigen dieren
Marjolein heeft zelf ook huisdieren en voorziet haar dieren zelf van geneeskundige zorg. ‘’Ik opereer ze ook zelf. Zo heb ik bijvoorbeeld tijdens een nascholing via een echo ontdekt dat mijn hond een tumor op haar milt had. Die heb ik zelf operatief verwijderd. Ik sta achter mijn eigen kunnen en met die reden behandel ik ook mijn eigen dieren.’’
‘Als je het écht wil, dan kom je er wel’
Naast het hebben van grote liefde voor dieren is het volgens Marjolein ook belangrijk dat de toekomstige dierenartsen beschikken over een flinke dosis mensenkennis, socialiteit, zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. ‘’Je moet niet bang zijn om dingen te ondernemen. Soms weet je niet wat je aan gaat treffen als je een dier opereert, dus je moet niet bang zijn om beslissingen te nemen.’’ De eerste drie jaar van de studie zijn voornamelijk theoretisch ingevuld, daarna volgt een groot deel praktijk. De studie kan soms pittig zijn, maar ‘’als je het écht wil, dan kom je er wel’’, wil Marjolein (toekomstige) studenten Diergeneeskunde op het hart drukken.
