'Lieve mensen, bedankt voor die kaarten'
UITGEEST - Ze is zichtbaar ontroerd, aangedaan. Mevrouw 'Dien' Drukker (86). Zij is van Mokumse komaf, maar al ruim een kwart eeuw woonachtig in Uitgeest, waar ze volledig is ingeburgerd en met haar kinderen en kleinkinderen een sterke band en prettig sociaal leven heeft. Twee jaar geleden kwam zij terecht in de senioren woonvorm De Slimp, waar ze - los van de persoonlijke omstandigheden met haar twee jaar oudere man - zielsgelukkig is.
Medeleven Uitgeest tijdens coronahel deed 'Dien' goed
"Het is hier fantááástisch. Je woont volledig zelfstandig", vertelt de vooral mentaal sterke tachtiger. Om te vervolgen met: "Deze woningen zijn speciaal voor ouderen gebouwd en aangepast. Ik zit aan de einde van de galerij en heb daardoor veel licht door een extra groot raam."
Lastige periode
'Dien' Drukker heeft - zoals zoveel ouderen - een lastige periode achter de rug. En dat is nog maar een understatement. Sinds half maart was zij gekluisterd aan haar woning door de impact hebbende coronacrisis. Eenzaamheid leek in eerste instantie de boventoon te voeren, maar de hartverwarmende contacten binnen de familie hielden haar - letterlijk - op de been. Alhoewel op de been? Fysiek kreeg ze een paar weken terug een klap te verwerken. Een TIA - een tijdelijke hapering van de bloeddoorstroming in de hersenen - maakt haar nu afhankelijk van de rollator en een loopstok. Haar mentale weerbaarheid en opgeruimde karakter lijden er niet onder en is bewonderenswaardig.
'Ik ben dankbaar voor de familie om me heen'
"Ik ben dankbaar voor de familie om me heen en al die onbekenden, die mij middels een kaartje een hart onder de riem staken. Ik heb er vele tientallen ontvangen, van volslagen vreemden. En met mooie teksten. Dat deed me goed." En met betraande ogen: "Als je de brievenbus opent en er zit weer een kaart in. Ik wil iedereen zeggen: lieve mensen, bedankt voor die kaarten. En dan denk ik, dat ik spreek voor meer mensen uit het gebouw."
Noodgedwongen
'Dien' woont nu twee jaar in De Slimp. Alleen. Haar man wordt noodgedwongen verpleegd in het nabijgelegen Geesterheem. Zorgvuldig kiest ze haar woorden: "Daar verblijven zowel verzorgingshuis- als verpleeghuisbewoners. Mijn man is dementerend. Hij snapt ook niets van de 1,5 meter regeling. We kennen elkaar 70 jaar en zijn komende 10 augustus 64 jaar getrouwd", klinkt het bedroefd.
Hartverscheurend
"Ik bezoek hem regelmatig, maar als ik wegga, huilt hij onbedaarlijk. en dan roept-ie maar: 'Dina, Dina'. Dat is hartverscheurend. Ik kijk ook niet om als ik de afdeling afloop." En dan bescheiden lachend en mijmerend: "We hadden in al die tijd dat we elkaar kennen nooit ruzie, bijzonder hè..."
Oud worden is leuk, oud zijn is lastiger
Ondanks het klimmen der jaren - oud worden is leuk, oud zijn is lastiger - kijkt 'Dien' verwachtingsvol vooruit. "Ik heb heerlijke kinderen, kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind. De familieband is sterk. En hier in De Slimp hebben ons tweewekelijkse koffie-uurtje en het centrum is om de hoek. En gelukkig heb ik veel aanloop van de familie."
'In de tuin met z'n allen is toch leuker'
En dan strijdlustig: "Maar ik ga ook naar hun toe hoor. Dan komen ze me ophalen. In de tuin met z'n allen is toch leuker dan met iedereen in mijn bescheiden appartementje bij elkaar."
.
