Column door Britt Planken: Ondertussen in Vlaardingen

door Britt Planken

“Ondertussen in Vlaardingen”, staat erbij. Verbonden aan de Pauluskerk zet Michelle zich strijdbaar in voor het welzijn en de rechten van mensen zonder thuis of onderdak. De Vlaardingse vader waar ze over schrijft raakte thuisloos na de scheiding en overnacht sindsdien in zijn auto. Als één van de bijna 200.000 inwoners die Vlaardingen, Maassluis en Schiedam samen rijk zijn, is de nachtopvang zijn laatste vangnet. Daar sta je niet bij stil tot je noodgedwongen bij De Elementen aanklopt. En te horen krijgt dat er een wachtlijst is van, jawel, negen maanden. Ben je al die nachten op de achterbank dan dankbaar dat je nog een auto hebt om in te slapen? Ondertussen zijn er onbenutte crisisplekken. Volgens hulpverlenende bronnen van de straatarts vinden ze bij De Elementen dat onze gemeente te weinig doorstroom van dak- en thuislozen creëert en zouden ze de plekken daarom principieel niet gebruiken. Ik kan dat eigenlijk niet geloven, maar als er voor een werkende vader van een letterlijk doodziek kind geen bed is om in bij te komen hebben we sowieso wel een probleem. ‘Ondertussen in Vlaardingen’ betekende in dit geval ook: het uitblijven van een reactie van onze wethouder na een kordate contactpoging vanaf Michelle’s vakantieadres om iets voor de thuisloze vader te regelen. Haar mail was naar de verkeerde wethouder gestuurd, zo reageerde verantwoordelijk wethouder Arnoud Proos. Waarom zijn collega’s de mail niet doorstuurden wordt straks vast onderzocht. Proos schreef ook dat de situatie ‘complexer is dan geschetst’ en er ‘vanuit diverse domeinen goed gekeken wordt naar wat het gezin nodig heeft’.

Ondanks de inzet van al die hoofden en handjes uit al die domeinen was er alleen nog steeds geen bed. Gelukkig ondersteunt stichting Lekker Geven het werk van Michelle. Er kwam een inzamelingsactie en er werd een hotelkamer geboekt. Dankzij een stichting voor mensen in Rotterdam werd een Vlaardingse papa van een ziek kindje aan een bed geholpen. Hij kan daar twee maanden blijven. Ondertussen schijnen onze crisisplekken een machtsmiddel te zijn om paradoxaal genoeg de doorstroom van kwetsbare mensen zonder dak of thuis te verbeteren. Ik kan daar geen soep van maken.

Fractie HEEL DE STAD ook niet en stelde naar aanleiding van Michelle’s verhaal schriftelijk vragen over de kwestie aan het college. De antwoorden zullen niemand van de straat halen, niemand aan een bed helpen, niemand de zorg geven die hij niet kan betalen. Wie daarin echt een verschil wil maken is nu bekend met stichting Lekker Geven. Maar hopelijk brengt het verhaal van de papa ons toch een klein stapje dichter bij dat ene crisisbed op het volgende cruciale moment.