Cupido op de loer
ZAANSTREEK - Koos van der Woude kwam op 11 oktober 1965 als 20-jarige knaap als monteur in dienst bij de productiebedrijven van Albert Heijn. Dat werk deed hij tot de verhuizing in 1993. Het leverde hem veel mooie verhalen op die de inmiddels 76-jarige Zaandammer heeft opgeschreven. In het Zaans Stadsblad publiceren we zijn mooiste pennenvruchten in de rubriek ‘Uit de fabriek geklapt’.
In een bedrijf waar veel mannen en vrouwen werken, daar ligt ook Cupido op de loer. Veel hoekjes en ruimtes voor nadere kennismaking. Dat leverde ook wel eens huwelijken op. Mijn collega Piet Smit had zijn oogje laten vallen op een meisje uit Amsterdam Noord. Toen we op de repenafdeling een klus hadden, schreef Piet briefjes en legde die op de band die door een opening van de muur liep. Dan keek hij tersluiks of dit succes had. En ja hoor de vonk sloeg over. Tijdens de lunchpauze was Piet dan even uit beeld. Het eindigde tenslotte in een huwelijk.
Maar ook op de drop en de koffie afdeling had Cupido raak geschoten. Ik stond eens op de lift te wachten, toen die plots bleef steken. Door een kier onder de deuren zag ik twee mannen en vrouwenbenen. Dan hoef je niet slim te zijn om te weten wat daar gebeurde. Op een keer tijdens lunchtijd was ik in de tankruimte op zoek welke tank met port gevuld was. Daar zag ik op de grond tussen twee tanken een groot vel karton liggen. Daarop een blauwe overal en een witte mouwschort met inhoud in elkaar gestrengeld.
Zacht gekreun uit verborgen hoekjes...
Toen ik op zekere dag in de kelder van pand 1938 naar machineonderdelen op zoek was, hoorde ik een zacht gekreun alsof er iemand gevallen was of zich bezeerd had. De kelder had nogal wat verborgen hoekjes. Geruisloos ging ik op zoek. In een afgeschermd deel lag een stapel jute zakken. Daarop een paar oudere medewerkers. Een man van de huishoudelijke dienst en een dame van de limonadeafdeling. Ze waren de kwaliteit van het jute aan het uitproberen. Want jong of oud, Cupido raakt ze alle maal.
Zelf ontkwam ik eens ternauwernood aan een aanslag. Ik werd voor een karweitje naar het laboratorium gestuurd. Een van de dames, een Joegoslavische schoonheid en kort gescheiden, had haar oogje op deze blonde jongen laten vallen. Ze zou me wel even vertellen wat er aan een weegapparaat schortte. Ik kon de zwoele parfum ruiken toen ze dicht naast me stond. Plots ging het licht uit en voelde ik een stevige greep in mijn kruis, niet onprettig als ik eerlijk ben. Toen het licht weer aan ging stond de dame in kwestie enkele meters verder.
“Was maar een grappetje Koos, jij boos?” Dat niet, maar ik verzocht haar vriendelijk verder geen avances meer te maken, ik was namelijk al een tijdje getrouwd.
