Wim Kema een scherpe 102 jarige

Zijn vader – een vakman - was werkzaam in de stoomververijbranche. Dat maakte dat het gezin wat verhuizingen moest ondergaan. “Ik heb een goede jeugd gehad. Weliswaar met een strenge vader, maar daar ben ik niet slechter van geworden.” 

Een eerste schrik kreeg hij toen hij zich samen met zijn oudste zuster na zijn schooltijd moest melden op het arbeidsbureau. “Daar werd meneer Kreeftmeijer opgeroepen. Ik leefde in de veronderstelling dat dat iemand anders was, maar niet dus. Dat was ik.” Mede door deze ervaring is zijn levensmotto nog altijd dat de eerlijkheid hoe dan ook boven komt. 

In zijn latere leven kwam hij nog regelmatig voor opvallende verrassingen te staan. Dat heeft hem op momenten uit het lood geslagen, maar telkens wist hij zich er weer bovenop te trekken. In zijn werkzame leven verrichtte hij veel nachtdiensten. “Er moest wel geld op de bank staan” zegt hij nu met een knipoog. Bij Stork aan de Sumatrastraat en Werkspoor kon hij zich met zijn voorliefde voor machines helemaal uitleven. “Ik weet nog dat we met het gezin naar Vinkenveen gingen. Dat deden we op door mij zelfgemaakte brommers. Met dank aan de baas.” 

Kema zit vol met verhalen. Een beetje soapschrijver zou er een mooie verhaallijn van kunnen maken. “Maar daar zit niemand op te wachten” verklaart de 102 jarige plechtig. In de oorlog maakte hij al tal van dingen mee. “We hadden niets te eten. Toen heb ik een koelwagen van de Moffen geplunderd. Moest ik met een halve mud aardappels naar huis. Werd ik aangehouden. Ze dreigden met transport naar Berlijn of Essen, maar het werd een maand vastzitten in Fort Beemster. Dat gebouw is nu een sauna volgens mij.”

Dingen waarvan hij ook nu nog zegt dat “we toen al belazerd werden door de leiders. En dat is nooit anders geweest. Mensen zijn slecht. Kijk naar de hedendaagse politici. Zijn die wereldleiders wel goed bij hun hoofd? Van wie is de wereld nu helemaal?” 

Het woord ‘vroom’ heeft bij Kema een aparte en vooral negatieve klank. “Bij alles wat ik meegemaakt heb kwam dat woord vaak naar voren. Daar heb ik mijn buik vol van.” 

Na het overlijden van zijn vrouw (na 72 jaar getrouwd te zijn geweest) moest hij het nodige verwerken en daar heeft hij “een enorme oplazer van gekregen, maar werd ik goed opgevangen door diverse mensen dicht in mijn omgeving.” Hij geeft aan dat hij in de loop der jaren wel harder is geworden hetgeen hem behoedde voor het eraan onder door gaan. In zijn appartement tal van foto’s van de familie. Iedere foto met een eigen verhaal. In de hoek staat ook zijn keyboard. “Daar speel ik graag op.” 

Vrede op aarde

Zaterdag was het groot feest en was veel familie daar getuige van. De medewerkers van Evean vroegen hem bij de voorbereidingen wat er aan drank moest worden ingeslagen. “Doe maar 0,0’tjes. Ik heb laatst twee wijntjes genuttigd en daar moest ik van zwabberen. Dat past niet bij mijn leeftijd!” 

Het gesprek met de jarige heeft plaats gehad voor zijn feest.  Bij het uiteengaan was het Kema die de verslaggever mee gaf dat het vrede op aarde moet worden. “Al besef ik dat dit een heel grote opgave zal zijn. Aan mij zal het in ieder geval niet liggen” en die woorden worden gevolgd door een vette knipoog.  

Grote stimulator

Ook aanwezig op het feestje was fotografe Kelly Beense. Zij kent hem nog van de tijd dat zij jarenlang de doktersassistente was van dokter Hoppenbrouwer, de huisarts van meneer Kema. “Ondanks ik niet meer in de huisartsenpraktijk werkzaam ben hebben we nog altijd een goede band. Hij heeft mij gestimuleerd om voor mijn dromen te gaan, mijn eigen fotografie bedrijf op te zetten. Dit weekend mocht ik meneer Kema op de foto zetten samen met zijn familie.”

De kinderen, achterkleinkinderen en zelfs een achterachterkleinkind Lizzy van bijna 1 jaar oud staan met de jarige op de foto. “Meneer Kema is voor mij een held” aldus de enthousiaste Kelly. “Bizar hoe je met 102 jaar nog zo bij de tijd kan zijn, vol humor zit en mensen aan het lachen kan krijgen.”