Column Blik van Co: ‘Mijn broodtrommeltje’
Wij gebruiken onze museumjaarkaart optimaal en zijn naar een museum in Terschuur geweest. Terschuur, waar ligt dat hoor ik u al denken. Werkelijk, als je daar binnenstapt waan je je letterlijk terug in de tijd. Het is een feest van herkenning. Dit museum heeft veel te bieden, oude ambachten en speelgoed.
Maar bij het zien van een prachtig ingericht klaslokaal uit mijn tijd viel mijn oog op een vitrine met daarin een broodtrommeltje. Ik schrok, want dit broodtrommeltje was exact hetzelfde rode ronde broodtrommeltje met het figuurtje van Donald Duck erop dat mij deed denken aan Het Witte Huis in Wijk aan Zee of zoals in de volksmond ook wel “vakantiekolonie” genoemd.
Iedere ochtend werd ik samen met mijn broer en zus door de Beverwijkse N.V. busonderneming Gebr. van Oosterom opgehaald om naar dit vakantiehuis te gaan. Maar voordat we de bus ingingen, was mijn moeder al bezig geweest met het snijden van het brood met daarop heerlijke chocoladehagelslag. Een appeltje erbij en het trommeltje kon dicht.
Aan het trommeltje had mijn vader een touwtje gemaakt zodat je het om je nek kon hangen. Twee klapzoenen van je moeder en: “Kijk je uit”, waren de gebruikelijke rituelen voordat wij de bus instapte. De bus van van Oosterom stopte precies voor onze deur, dus ver hoefde wij niet te lopen. Wij waren de eerste die opgehaald werden. Bij Het Witte Huis aangekomen stapten we voor de poort uit en moesten nog een heuvel nemen want het “Wite Huis” lag bovenop een duin.
Ik weet nog dat er lange tafels waren en wij op houtenbanken zaten
Bij mooi weer gingen we naar het strand waar spelletjes werden gedaan en bij slecht weer werden wij beziggehouden in het Speldorado. Tussen de middag daar eten was een feest op zich. Ik weet me nog te herinneren dat er lange tafels waren en wij op houtenbanken zaten. Voordat wij ons broodtrommeltje mochten openen werd eerst nog even gebeden en kregen we een beker melk.
Tegen vier uur werden wij weer naar huis gebracht met de bus. “U bent helemaal in gedachten”, sprak de man in het museum met ziekenfondsbrilletje tegen me. “Ja, dat klopt, mijn gedachten gingen ruim 65 jaar terug”, antwoorde ik hem.
Co Backer
jalbacker741@telfort.nl
