Jack Keijzer verwerkte verdriet om overleden zoons in indringend boek
HEERHUGOWAARD/HOOGKARSPEL - Het is het ergste wat je als ouder kunt overkomen: een kind verliezen. Hoe overleef je het dan in vredesnaam als je allebei je kinderen verliest... Het overkwam Jack Keijzer uit Hoogkarspel en zijn echtgenote Jolanda. Oudste zoon Pascal was in de drugswereld verzeild geraakt en werd in 2007, op slechts 16-jarige leeftijd, op brute wijze om het leven gebracht. Zijn jongere broertje Remy probeerde net als zijn ouders met dit verlies om te gaan, maar zag na negen jaar worstelen geen uitweg meer en stapte op 22-jarige leeftijd uit het leven. Hoe ga je om met zo immens drama, waar vind je de moed om verder te leven en hoe houd je je relatie in stand? Daarover schreef Jack samen met journaliste Carla van der Wal het indringende verslag ‘Nu ben ik mijn kinderen kwijt’. Vrijdag 8 december presenteerde Jack zijn boek op het Trinitas College Johannes Bosco, waar hij werkzaam is als docent economie.
“Ik wilde in eerste instantie een document maken voor Remy, met mooie herinneringen van vroeger. Zodat hij altijd zou kunnen teruglezen hoe gelukkig we als gezin altijd waren. Hij was natuurlijk pas 13 jaar toen zijn grote broer stierf. Maar nu is hij zelf onderdeel geworden van het verhaal.” Je gevoelens van je afschrijven is een beproefde manier van je trauma’s verwerken, heeft Jack ook ervaren. Nog altijd kunnen de tranen in zijn ogen springen als hij sommige herinneringen aanhaalt. Maar het boek is er zeker ook als houvast voor andere ouders die een kind verloren zijn, benadrukt hij. “Ondanks alles zijn Jolanda en ik toch in staat gebleken om bij elkaar te blijven in goede harmonie. Terwijl de statistieken uitwijzen dat 80 procent van de gezinnen die zo’n tragedie overkomt vroeg of laat uit elkaar gaat.”
Wederzijds respect
“Wat ons er vooral doorheen heeft gesleept, is wederzijds respect voor elkaar. Jolanda en ik zijn diametraal verschillend van elkaar, gaan allebei op onze eigen manier om met ons verlies. Maar door die verschillen te accepteren en te respecteren en lief te zijn voor onszelf, hebben we de draad stap voor stap weer kunnen oppakken. Het heeft heel lang geduurd voor we bijvoorbeeld weer eens uit eten wilden gaan, iets wat we voor de dood van onze kinderen vaak deden. We boekten dan ruim van tevoren en zagen er als een berg tegenop. Vaak genoeg hebben we het op het laatste moment afgeblazen. De eerste keer dat we eindelijk die drempel over waren, smaakte het eten ons totaal niet, maar we waren toch trots dat we het gedaan hadden. Als je het blijft uitstellen wordt het alleen maar moeilijker. We moesten door. Dat hadden Pascal en Remy ook gewild. ‘Pap, je moet leven’, zei Remy altijd. De kinderen wilden dat we doorgaan en dat vertrouwen wil ik niet beschamen. Ik geloof ook dat ze op ons toekijken, daar put ik troost uit.”
Cover van het boek ‘Nu ben ik mijn kinderen kwijt’, met een nagetekende foto van Remy (l) en Pascal op de cover. - (Foto: AG Heeremans Photography)
We moesten door, dat hadden Pascal en Remy ook gewild
Schuldgevoel
Het boek biedt Jack tevens ruimte voor reflectie. Sommige zaken had hij misschien anders moeten aanpakken. Zo heeft hij spijt dat hij de politie belde toen hij, ondanks diverse waarschuwingen, opnieuw drugs aantrof in de kamer van Pascal. De toen 15-jarige jongen werd geboeid afgevoerd en belandde in een gesloten jeugdinrichting. “Daar heb ik mij lang schuldig over gevoeld, tot ik in november 2016 van een meisje uit de buurt een tekening kreeg, die ook in het boek is opgenomen. Pascal en Remy staan er op als twee engeltjes. Daarna kreeg ik een droom, die ik in tegenstelling tot de meeste andere dromen nog exact weet. Zij verschenen, volledig in het wit, voor mij. Pascal zei: ’Papa, je hoeft er niet meer mee te zitten, ik begrijp nu dat je het voor mijn bestwil deed. Ik ben niet meer boos’. Dat stelde mij gerust.”
Positieve benadering
Jack boog zijn verdriet om in iets positiefs: door het hele land geeft hij lezingen om scholieren te waarschuwen voor de gevaren van drugs en gedetineerden te laten nadenken over de betekenis van hun daden voor slachtoffers. Ook was hij tot voor kort voorzitter van Federatie Nabestaanden Geweldslachtoffers. In zijn werk als docent probeert hij oog te hebben voor elk individueel kind. “Ik had zelf ook vooroordelen, zei vaak tegen Pascal ‘doe eens normaal’. Ik had geen idee dat hij ADD had en wat dat inhoudt. Dat een positieve benadering bij sommige kinderen veel beter werkt.” Anderen behoeden voor het lot van zijn kinderen, daar blijft Jack zich met hart en ziel voor inzetten, ook als hij aan het einde van dit schooljaar met pensioen gaat. Niet voor niets gaat een deel van de opbrengst van zijn boek naar de Rogier Hulst Foundation, die zich sterk maakt voor het mentaal weerbaarder maken van jongeren, onder meer door het doorbreken van het taboe rondom zelfdoding.
‘Nu ben ik mijn kinderen kwijt’ is verkrijgbaar bij de bekende (online) boekhandels. Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Bel 0800-0113 of chat via 113.nl. Anoniem, gratis en 24/7.
