Verblijf op Wylde Swan vloog voorbij voor Jet
Slapen op een onbewoond eiland en een bezoek aan een basisschool in Dominica. Het zijn voorbeelden van wat Jet van Duijvenbode is bijgebleven van haar verblijf op zeilschip de Wylde Swan in het Caraïbisch gebied.
Chrit Wilshaus
Begin vorig jaar vertelde Jet in deze krant over haar voornemen samen met andere leeftijdgenoten mee te willen met deze grootste topzeil schoener ter wereld. Ze vertrok 23 december vorig jaar vanaf Schiphol naar het Caraïbisch gebied waar het schip lag en landde na een verblijf van ruim vijf weken op 28 januari dit jaar weer op diezelfde luchthaven. Kerst en oud en nieuw, maar ook haar zestiende verjaardag, vierde Jet aan boord van het schip. “Op het onbewoonde eiland werd ik ’s nachts heel vaak wakker van de plensregen maar toch had ik lekker geslapen. Dit in tegenstelling tot de rest die door de regen uit hun slaap waren gehouden en er de volgende ochtend dan ook chagrijnig bij zaten”, lacht Jet. Wat volgens haar ook niet onvermeld mag blijven, is dat een jongen op de eerste dag dat ze gingen zeilen over zijn toets moest overgeven; hij heeft dat nog vaak moeten horen. “Ons bezoek aan een basisschool in Dominica vond ik heel interessant. In groepjes hebben we verschillende klassen bezocht en onder andere armbandjes met de kinderen gemaakt en voorgelezen. Verder hebben we nog een spel met ze gespeeld. De dag na ons bezoek zijn ze bij ons aan boord geweest.” De Unoxmutsen die Jet had geregeld voor de andere trainees en begeleiders werden aan deze leerlingen gegeven.
Wachtlopen
Desgevraagd vertelt Jet dat ze vooraf eigenlijk nergens tegenop zag. Of het moest misschien het wachtlopen zijn. “Ik was bang dat ik misschien niet op tijd wakker zou worden. Maar uiteindelijk viel dat heel erg mee; het was eigenlijk een van de leukste dingen die je kon doen. Wachtlopen deed je altijd met een groepje. De wacht was van 06:00 uur ‘s avonds tot 02:00 uur ‘s nachts. Je had dan twee uur wacht. Tussen 00:00 en 02:00 uur was de tostiwacht. Die werd zo genoemd omdat je dan een tosti kreeg en normaal kreeg je niks. De naam was echter leuker dan de uitvoering; de tosti’s vielen wat tegen en een keer zag ik hoe er eentje over de reling in het water belandde.” Tijdens het wachtlopen werden de taken onderling verdeeld, aldus Jet. Zo stond er iemand aan het roer en stonden er twee op de uitkijk om uit te zien naar andere schepen of objecten. Verder moest er twee keer per uur een machinekamercheck worden uitgevoerd en diende het logboek te worden bijgehouden. “Ook moest je kijken hoe het met de zeilen stond; soms moesten die gehesen of gestreken worden. Dat moest je dan samen met je groepje doen. Gelukkig was er tijdens de wacht ook begeleiding bij.” Volgens Jet was het tijdens het wachtlopen meestal heel erg donker. “In de nacht moest je voor de zekerheid altijd schoenen aan hebben om niet uit te glijden of bijvoorbeeld op een touw te stappen. Maar ook was de sterrenhemel dan heel erg mooi; ik had nog nooit zoveel vallende sterren gezien, niet normaal!”
Snel aan gewend
Jet wist van tevoren dat ze te maken zou krijgen met een vol programma. Hoe ervoer ze dat? “We kwamen aan op vrijdagavond en op zaterdag begonnen we al met school. Dat was eigenlijk wel goed want dan kwam je gelijk in het ritme en het was eigenlijk heel erg fijn. Het viel eigenlijk wel mee want je raakte er heel snel aan gewend.” Na de zelfstudie, tussen 08:00 en 12:00 uur, met na iedere vijftig minuten een pauze van tien minuten, werd om 12:00 uur geluncht. “Om 13:00 uur was het dan Happy Hour. Dat hield in dat je dan moest schoonmaken. Zoals het dek schrobben. En in de middag was er dan altijd iets anders. Dat kon van alles zijn. Bijvoorbeeld een zeiltraining of een excursie. Op kerst hebben we ook school gehad. Maar ook met oud en nieuw. We hadden zes dagen in de week school en een dag was een lazy-day, een luie dag. Omdat de crew dan ook vrij was moesten wij voor ons eigen eten zorgen.” Volgens Jet ging er ontzettend veel proviand mee aan boord van het schip. “De eerste dag na de zelfstudie hebben we al het eten moeten inruimen/inladen. Daar zijn we toen heel lang mee bezig geweest. Dat werd allemaal onder de bunken (slaapplaatsen, red.) geordend. We brachten zoveel blikken en hoeveelheid bloem het schip op dat we ons afvroegen: hoe krijgen we dit ooit op? Maar aan het eind hadden we bijna geen bloem meer. Ook waren we op hagelslagrantsoen gezet omdat we te veel hagelslag hadden gegeten en dat was daar niet te koop.” Behalve bunken als slaapplekken, een soort bedstedes, was er ook een aantal hangmatten om in te slapen.
Rumoerigheid
Weer terug op school in Maassluis miste Jet de zelfstudie. “Want na vier uur was je klaar. Op school realiseerde ik me dat ik aan boord in vier uur eigenlijk meer deed dan in acht uur op school. Ook miste ik de rumoerigheid aan boord en de aanwezigheid van de anderen.” Hoewel Jet aan boord een mentor en coach had die ze kon raadplegen als ze dat nodig vond, was ze het grootste deel van de tijd zelfstandig bezig. Dat maakte haar, zegt ze na even nadenken, nog zelfstandiger dan dat ze al was.
Vroegtijdig
Twee van de groep verlieten het schip vroegtijdig. Jet daarover: “Het voelde voor mij, en ik denk ook wel voor de anderen, best wel apart dat zij van boord gingen en wij doorgingen want we waren als groep in korte tijd heel hecht geworden met elkaar. Het afscheid was bovendien op mijn verjaardag en dat moment was best een beetje treurig.”
Motivatiebrief
Daarnaar gevraagd denkt Jet dat de ervaring die ze opdeed tijdens haar zeilreis met de Wylde Swan haar in de toekomst wellicht goed van pas kan komen. Tijdens haar verblijf aan boord moest ze ook solliciteren naar een functie op het schip. “Dat was in het kader van een ship-take-over. De naam zegt het al: als trainees namen we dan het schip over. Voordat we dat deden, moesten we twee keer een intership (stage, red.) volgen. Er waren zeven werkzaamheden waaruit je een keuze kon maken. Daar mocht je er drie van uitzoeken. Vervolgens moest je dan een motivatiebrief schrijven om aan te geven waarom je wilde wat je wilde. Later moest je dan nog een pitch geven bij het onderdeel waar je voor had gekozen. Een keer voor de bemanning van dat onderdeel maar ook een keer voor iedereen; dan waren er veel ogen op je gericht! De dag daarna hoorde je dan of je de functie had gekregen of niet. Ik had gekozen voor de functie van interior manager (interieur beheerder, red.).” Ook liep Jet stage bij de dokter. “Toen ik daar was, dacht ik eerst bezig te zijn met een oefenopdracht maar na tien minuten dacht ik: dit is echt, we hebben echt luizen aan boord!”
Seamail
“Ik heb het echt heel erg leuk gehad en er veel van geleerd. De band die ik op de boot had met de anderen was zo anders dan ik ooit met iemand anders heb gehad en misschien nog ga hebben.” Regelmatig stuurde Jet een seamail naar huis. Ook haar coach stuurde twee keer een verslag naar Maassluis. Vond ze het leuk om die seamails te maken? “In het begin was het heel erg wennen, toen waren we ook nog niet zo heel erg lang onderweg en wist ik niet zo goed wat ik moest schrijven.” Ook de ouders van Jet konden één keer per week een mail naar Jet sturen. Het nieuws volgen deed ze eigenlijk niet aan boord. “Dat was niet mijn top 1-prioriteit.” Tijd voor spelletjes spelen had Jet eigenlijk ook niet. “Hoewel ik wel heb leren klaverjassen!”
Heel anders
Tot slot. Is er een land waar je nog een keertje naar terug zou willen? Ze moet er even over nadenken en zegt dan: “Wij zijn op zich niet heel veel land geweest. Wanneer we dat al deden, was het maar voor een korte periode. Dat is dan heel anders dan dat je ergens op vakantie gaat. Maar ik vond het wel allemaal hele mooie landen en had zeker wel meer willen zien van Dominica. Maar dat had ik ook met Martinique en Guadeloupe.” Jet denkt erover na om nog een keer een vervolgreis te gaan maken met een zeilschip. “Maar dan uiteraard niet naar hetzelfde deel van de wereld.”
