Wc’loos
’s Morgens lopen we bij Overhoeks langs het IJ, dat is vaste prik. We komen dan altijd dezelfde bazen en honden tegen. We praten wat met elkaar. De gesprekken gaan over het weer, de buurt, persoonlijke situaties: ‘Is er nog wat uit die scan van laatst gekomen?’ Ondertussen ravotten onze honden. Ook die zijn in de loop van de tijd op elkaar gesteld geraakt.
Meestal wandelen we samen terug via de bouw met zijn kwiek zwenkende kranen. Hier groeien deftige woonblokken snel de hoogte in. Het is inwisselbare projectontwikkelaars-architectuur met een luxe uitstraling. Niets experimenteel of vooruitstrevend, investeerders spelen op safe en dienen de doelgroep. ‘Zo, die hebben straks tenminste een dak boven hun hoofd’, zegt één van de hondenbazen pragmatisch. Tja, zo kun je er natuurlijk óók naar kijken.
Het armetierige groen van Overhoeks vormt een groot contrast met de chique blokkendozen. Maar nóg erger is het groengebrek van Buiksloterham - waar je al door enkele krap aangemeten nieuwe stukjes wijk kunt wandelen. De prille bewoners zoeken het dan maar op het balkon. Reuze bomen op alle etages tot twaalf hoog. Een vogelnestje in aanbouw waait er zo uit, Noord en wind zijn haast synoniem.
Ik hoorde eens een verhaal over een paar architecten die zo gefocust waren op de buitenkant van een gebouw dat ze helemaal vergaten om een wc in de plattegrond op te nemen. Pas bij de oplevering kwamen ze erachter. Buiksloterham is een woning zonder toilet.
Simon de Boer
