Sterke vrouwen werken in Rijswijk hard aan hun toekomst

Door Frans Limbertie

Wanneer we deze middag het pand van Studio Welzijn aan de Admiraal Helfrichsingel betreden, treffen we alle aanwezige vrouwen verzameld in de centrale hal, waar speciale aandacht is voor de gevolgen van de aardbevingen in Turkije en Syrië. Een van de vrouwen richt het woord en vraagt om één minuut stilte. Veel vrouwen kennen immers mensen uit het getroffen gebied.  

We worden ontvangen door Almaz. In 2008 begon zij als vrijwilliger bij Welzijn Rijswijk, waar ze veel leerde en enthousiast raakte over, zoals ze zelf aangeeft, “dit mooie werk.” Het beviel haar zo goed dat ze besloot om zelf een opleiding als sociaal werker te gaan volgen. Inmiddels is ze er alweer vijf jaar in vaste dienst bij de welzijnsorganisatie en richtte er een vrouwenclub op. “Toen ik in 2004 in Nederland kwam, was ik overdag helemaal alleen. De kinderen waren nog niet geboren. Ik sprak geen Nederlands, alleen Arabisch en Engels. Mijn man werkte en ik was overdag alleen thuis. Ik wilde graag mensen leren kennen en kwam in contact met Welzijn Rijswijk. Toen ging er een wereld voor me open. Ik leerde de Nederlandse taal en ontmoette er vrouwen die net als ik uit een ander land kwamen. Hierdoor kon ik mijn ervaringen uitwisselen.” 

Bij Welzijn Rijswijk ging er een wereld voor me open

Almaz vindt het belangrijk dat vrouwen met een migratieachtergrond snel integreren en elkaar op regelmatige basis ontmoeten. “Hier gebeurt dat in een rustige en ontspannen sfeer”, vertelt ze “met veel onderwerpen van maatschappelijk aard zoals cultuur, opvoeding, onderwijs en gezondheidszorg. Wij ondernemen als kleinschalige, multiculturele groep diverse activiteiten samen. Zo kunnen vrouwen hier leren naaien, kleding verstellen en repareren, samen formulieren invullen en samen boodschappen doen. Op die manier kunnen we elkaar juist helpen.”

Aan de praattafel

Alle vrouwen uit deze groep zijn afkomstig uit niet-westerse landen, maar kunnen inmiddels prima met elkaar communiceren in de Nederlandse taal. We worden uitgenodigd om aan de praattafel aan te schuiven, waar we kennismaken met Erfan, Mozhgan en Golmaz. Alle drie goed opgeleide vrouwen uit Iran die bouwen aan een toekomst in Nederland. Zij vinden steun bij elkaar en praten veel over de huidige situatie in hun geboorteland, die nu uiterst precair is. Mozhgan was advocaat in Iran, vluchtte naar Nederland en belandde in het azc. Nu heeft ze een eigen appartement in Rijswijk, volgt ze diverse opleidingen en leert ze Nederlands. Net als Erfan, die haar kracht in haar gedichten vindt, mist Mozhgan haar land Iran. 

Mozhgan was advocaat in Iran, vluchtte naar Nederland en belandde in het azc

De Iraanse advocaat moet echter afwachten hoe de situatie zich daar verder ontwikkeld voordat ze weer teruggaat. “Nationaliteit maakt mensen, maar wij zijn allemaal één”, roept buurvrouw Golnaz enthousiast. “Ik heb mezelf gevonden in iedereen en focus mij op de positiviteit, energie en kracht die ik krijg van God. Dan komt het goed.” Ook Amal uit Egypte sluit zich hierbij aan. Zij leidt een druk leven met de zorg voor vier kinderen. De Syrische Jaman en Abeer zijn trouw elke week aanwezig bij de vrouwengroep. “Wij hebben interessante en leuke gesprekken met elkaar over verschillende onderwerpen”, geven ze aan. Hun meeste familieleden wonen in Nederland. Vrienden en bekenden in Syrië zijn gelukkig allemaal veilig. De aardbeving in het zuiden van Syrië, nabij Damascus, waar zij vandaan komen, had daar een minder verwoestende impact dan elders in het land. Zohre is een geboren Marokkaanse en woont al lang in Nederland. Ze beheerst onze taal uitstekend. Ook lezen gaat haar goed af, maar schrijven is nog altijd lastig. Toch blijft ze daar hard aan werken door veel te oefenen. “Ik vind het moeilijk, maar het gaat steeds een beetje beter”, zegt ze met een grote glimlach.