Column: ‘Herman vindt er wat van’

Ik las in de krant dat de ziekteverzuimcijfers de pan uit rijzen. Veel te veel werknemers zouden makkelijker thuisblijven sinds de lockdowns. Zou kunnen.

Maar ik heb er een andere visie op: we proberen krampachtig de verloren tijd in te halen. Vergelijk je levensloop met een trein: elk wagonnetje is een inspanning, dan even niks en dan komt de volgende wagon. In coronatijd heeft iemand aan de noodrem getrokken waardoor al die wagonnetjes op elkaar geklapt zijn en je nu ineens met zeven wagonnetjes dealt. Bovenop elkaar. Ik hoorde dat sommige bands normaliter een optreden per maand doen, en nu ineens zeven. Ergo: uitgesteld werk moet alsnog verzet worden en allerlei leukere zaken die een tijd niet ‘konden/mochten’ als jubilea, verjaardagen, tuinfeesten, evenementen en reünies moeten ook een plek in je agenda hebben. Iedereen heeft het idee dat hij/zij nu toch echt op vakantie moet, en alles waar je ooit ja hebt gezegd moet nu allemaal tegelijk gebeuren. En het liefst zo snel mogelijk, want wellicht gaat het in het najaar weer allemaal op slot. ‘Van te veel spektakel wankel je allicht’, dichtte Lucebert. En zo is het. Geen wonder dat er te veel mensen omvallen nu. Niet door de corona (wat was dat ook alweer?), niet doordat het makkelijker is om je ziek te melden, maar gewoon omdat de ratrace, waar we net uit waren, nu in dubbele hevigheid teruggekomen is. Terug naar normaal is voorlopig nog niet aan de orde. Het onthaasten, dat we allemaal zo goed konden, is alweer verleden tijd. Soms verlang ik naar die 1,5 meter ruimte. In mijn agenda. 

reacties@

hermandejager.nl