Verhuizing - Column Klaas Lelie

“Ha Frans”, begroette ik de buurman. “Ik hoorde dat je naar Barcelona gaat verhuizen.”
Hij keek mij aan. “Jij ook al?” vroeg hij mij.
“Nee hoor, ik niet, ik doe niet aan verhuizing”, zei ik.
“Dat bedoel ik niet, Klaas. Ik bedoel te zeggen dat jij de zoveelste bent die het gehoord heeft.”
“O, oké. Zeg Frans, jongen, ik wil je de aanstaande verhuizing en het kopen van een huis aldaar ten sterkste afraden. Er is daar altijd wat in Spanje en vooral in Barcelona. Het is er of zeer heet of er valt sneeuw. Je spullen worden gejat. Als je daar zonnepanelen hebt, ben je alleen maar aan het terugleveren en hou je er geen cent aan over. Krijg je mankementen aan je huis en je belt een aannemer, dan komen ze niet de beloofde dag, maar eerder weken later. Hebben ze niet het juiste gereedschap bij zich. Duurt het weer weken. En jij maar wachten.

Bovendien heb je voor elke specifieke klus weer een aparte aannemer nodig. Loodgieters zijn daar haast helemaal niet. Lange wachtlijsten, dat is het. Je zult zien dat je er onrustig van wordt. En dan ben je er nog niet. Ze willen bij alles een aanbetaling. Heb je nog niets. Ben je de Spaanse taal machtig? Voor zover ik je ken … ik denk van niet. Dan begint daar al het gedonder. Die Spanjaarden spreken geen Engels en al helemaal geen Nederlands. En het afspreken is dus ook niets. Als ik je een goede raad mag geven: huur de caravan van de overburen. Staat in Overijsel. Geen zorgen, geen lasten en dichtbij.”
“Ben je klaar?” Ik knikte.
“Dank je. Je moet niet alles geloven wat buren zeggen.”