Zaalvoetbal in de zeventiger jaren: Ode aan Carillon Boys
BEVERWIJK - Aan het begin van de zeventiger jaren, had bijna ieder café in de IJmond zijn eigen zaalvoetbalteams. Eén ploeg stak er met kop en schouders boven de rest uit: Carillon Boys uit Beverwijk.
door Max van der Klooster
Carillon Boys is opgericht op 1 april 1971. Wat begon als een vriendenploeg in Café Carillon, opgezet door onder andere Loet en Mary Hoogewerf, groeide deze vriendenploeg uit tot een zaalvoetbalvereniging van formaat. In de tachtiger jaren was Carillon Boys een toonaangevende vereniging in zaalvoetballend Nederland. Met namen als Wil van der Spil, Frans van Beuningen, Ronald Weijsters, Wim van Dongen, Jan Hoogewerf, Ruud Das, Rens Bras, en vele anderen, speelde Carillon Boys diverse malen om het kampioenschap van Nederland.
Ook was Carillon Boys diverse malen vertegenwoordigd in de strijd om de KNVB beker van Nederland, waar Carillon in 1984 in de halve finale door strafschoppen werd verslagen door het zaalvoetbalteam Ceverbo uit Dordrecht. Voorts was Carillon Boys aanwezig bij de oprichting van de Topzaalvoetbal-Liga, een competitie met de toonaangevende zaalvoetbalteams van Nederland, wat resulteerde in het behalen van de landstitel en de KNVB beker in 2008. Sinds 31 mei 2010 is de vereniging opgeheven.
1 april 1971
Als Koningin Juliana vijftig jaar terug niet haar Koninklijke goedkeuring had gegeven aan een stelletje mafketels, die, ten eerste, de moed hadden om een zaalvoetbalvereniging op te richten, ten tweede, om een brief naar de koningin te schrijven, ten derde, om niet op antwoord van dit schrijven te wachten, ten vierde, om de nieuwe vereniging meteen maar te laten inschrijven bij de KNVB, ten vijfde, de leden de gelegenheid boden om voor hun nieuwe club te trainen, ten zesde, om eventuele nazorg te bieden na een gespeelde wedstrijd in de zaal, in de vorm van een EHBO-dame, ( omdat men de spelregels nog niet helemaal door had), ten zevende, bij de KNVB hebben gevraagd wat voor schoeisel er in de zaal wordt gebruikt, (anders had men nog op noppen gelopen), ten achtste, om een waskracht in te stellen, ten negende, één telefoonnummer te gebruiken voor afberichten, ten tiende, in het bezit kwamen van een rechtspersoonlijkheid van de vereniging, (die overigens a.s. 30 maart 2001 afloopt), ten elfde, om een girorekening te openen voor geldelijke doelen en contributies, ten twaalfde, elke maand een ledenvergadering organiseert, onder het genot van, ten dertiende, er werd gestreefd naar een zaalhandbalteam voor vrouwen, (later 2 teams dameszaalvoetbal), ten veertiende, toch wel door hadden dat een wedstrijdbal, een 4-tje, in het bezit moest zijn van de vereniging, enzovoort, enzovoort.
Zo kunnen we natuurlijk wel uren doorgaan, maar dat is niet helemaal de bedoeling. Het is alleen maar mijn bedoeling om de mensen van het allereerste uur van deze vereniging te bedanken en een beetje te eren voor het mooie werk dat zij in die bewogen beginperiode voor mekaar hebben gemaakt. Zoals sommige mensen al in de gaten hebben, ik loop even snel door de eerste twee jaarboeken van de vereniging. Mocht je interesse hebben over het wel en wee van Carillon Boys , in café Carillon kan je altijd op verzoek een kijkje komen nemen in het archief.
Terug naar toen
Even terug naar toen. In die woelige beginperiode was men nog niet, of gedeeltelijk, op de hoogte van sponsors. Als men dus een toernooitje wilde organiseren, moest er net als nu, een aanvraag worden ingediend bij de KNVB, en werd er subsidie aangevraagd bij de gemeente. Toentertijd werd er ook nog een bedrag betaald, per spelend persoon, voor de aanschaf van het spelerstenue. Net als vandaag, had men vroeger na een spelerswissel, last van een droge mond. Dit kwam mogelijk door conditiegebrek of een wild weekend. Waar nu de flessen met water langs de zijlijn staan, moest men het vroeger doen met een waterzak met spons en in de betere gevallen had men de beschikking over een volle tas met stukjes mandarijn of sinaasappel.
1 april? Ik dacht het niet. Nee, dan vandaag. Er lopen gelukkig nog steeds mafketels rond die de moed hebben om een zaalvoetbalvereniging in stand te houden, die toch maar weer een brief gaan schrijven naar de koningin, die zullen wachten op antwoord van dit schrijven, die gerust nog wel bij de KNVB zullen blijven staan ingeschreven, die de leden zelf voor hun training zullen laten beslissen, die zelf voor de nazorg garant staan, in de vorm van een rondje bier, of fris, die per team minimaal twee speelballen tot hun beschikking hebben, die niet meer elke maand op een ledenvergadering hoeven te komen, die van subsidie wel hebben gehoord, maar er nog nooit voor in aanmerking zijn gekomen, die het geluk hebben dat de vereniging over een aantal fantastische sponsors en adverteerders beschikt, die nog steeds café Carillon als clubhuis hebben, die in het clubhuis een fraaie prijzenkast hebben staan, plus een zaalvoetbalstandenbord voor het eerste team, die geen mededelingenbord in het clubhuis hebben hangen, maar communiceren met van mond tot mond mededelingen, en natuurlijk het maandelijks zaalvoetbalorgaan, die net als vroeger, - moet je mij horen -, fanatiek met hun sport bezig zijn.
Nog steeds zijn we een hechte vereniging met een vrij strak ledental. Sommige teams spelen zelfs al jaren met een constante bezetting. Zo af en toe komen er een paar nieuwe leden bij, stoppen er mensen met voetbal of gaan naar een andere vereniging, maar dit kan volgens mij geen kwaad. Dat is op z ‘n tijd wel eens goed, om vergrijzing tegen te gaan. Dan kan het ook wel eens voorkomen dat zo’n speler na een bepaalde periode van afwezigheid weer terug komt bij de club. 1 april? Ik dacht het niet. Het mocht dan wel allemaal begonnen zijn als een grap, maar dan wél een 1 april-grap die bijna 40 jaar heeft geduurd.
