Lisa Jacobs schittert bij orkest Musica
Van wijlen Bernard Haitink gaat het verhaal dat alleen al door zijn aanwezigheid een orkest een klasse beter ging spelen. Voor Symfonieorkest Musica leek de combinatie van dirigent Frank de Groot en soliste Lisa Jacobs hetzelfde effect te bereiken. In de Elandstraatkerk speelde het orkest de sterren van de hemel.
Wat een geluk dat Lisa Jacobs graag met het orkest wilde optreden. Als je samen met het Koninklijk Concertgebouworkest of de Bremer Philharmoniker gespeeld hebt, zou je je te goed kunnen voelen om je naam te verbinden aan een amateurorkest. Niets van dat alles. Lisa Jacobs gaf een warme en puntgave vertolking van het vioolconcert van Brahms.
Nagalm
De akoestiek van de kerk werkte daarin niet altijd mee: orkest en soliste moesten rekening houden met een enorme nagalm en hadden hier en daar ongetwijfeld last van het feit dat door de holle ruimte niet iedereen op het podium precies kon horen wat de ander deed. Ook voor het publiek werd de muziek af en toe een brij. Daar staat tegenover dat de kerk wél de warmte van de muziek goed laat uitkomen en Lisa Jacobs droeg daar het hare aan bij.
Dienstbare vertolker
Wát een violiste en wat een overgave aan de muziek. Jacobs gaf Brahms alle eer en stelde zich op als een dienstbare vertolker van dit overbekende concert. Zie daar maar eens wat nieuws uit te halen. Dat hoeft allemaal niet: wanneer Brahms zó gespeeld wordt, zijn geen extraatjes nodig.
Rust en overtuiging
Frank de Groot, een van de drie dirigenten waarmee Musica dit seizoen werkt, is een oude bekende voor het orkest, Ze hebben vaker projecten gedaan en dat was hoorbaar. Weliswaar haperden de eerste maten een beetje, maar De Groot loodste Musica met rust en overtuiging door de partituur heen.
Gewaagd
Na de pauze klonk de eerste symfonie van Carl Nielsen. De Deense meester is een relatieve onbekende op de lessenaars van de Nederlandse orkesten en de keus voor dit werk was in die zin gewaagd. Het is fijn om, zeker na zo’n vioolconcert uit het ijzeren repertoire, ook iets te horen dat het publiek niet zomaar kan mee neuriën. Nielsen is de man van de grote uitbarstingen. Met name in zijn latere symfonieën speelde hij daarmee. De opening van zijn eerste symfonie is wat dat betreft meteen een visitekaartje. De geluidsgolven kozen soms hun eigen weg in de enorme ruimte van de kerk, waardoor de fijne nuance, die Nielsen óók in zijn muziek legde, niet altijd tot zijn recht kon komen. Maar ach, wat maakt dat uit: het orkest kon zich uitleven, vertrouwen op de zekerheid dat de dirigent alle touwtjes in handen hield en spelen met een plezier dat Nielsen goed gedaan moet hebben, hij was immers als amateur begonnen en de speelvreugde vergat hij ook als internationaal gevierd componist niet.
Amare
Musica is pas weer op 15 januari volgend jaar te beluisteren, dan in Amare. Het programma van dat concert is nog niet bekend, net zomin als wie er tegen die tijd als nieuwe chef van het orkest op de bok staat.
