Gemeente trekt stekker uit project Videodeurbellen

Chrit Wilshaus

Dat meldt burgemeester Edo Haan in een recent verschenen raadsinformatiebrief (RIB). Daarnaast is de verwachting dat bij een probleem met het gebruik van de videodeurbel niet alleen de leverancier wordt benaderd maar ook de gemeente. Ook vreest de collegevoorzitter voor situaties, waarbij degene die voor de deur staat niet gefilmd wenst te worden en dit kan leiden tot vervelende situaties. ‘En dat maakt dat we afzien van verder vervolg geven aan het project videodeurbellen.’ Wel wil de gemeente gebruikmaken van De Schakel en sociale media om inwoners van Maassluis te attenderen op de voor- en nadelen van het aanschaffen van een videodeurbellen of het gebruik ervan.

Nissewaard

Want in de gemeenteraad werden vorig jaar bij de begrotingsbehandeling vragen gesteld over de privacyaspecten van de videodeurbel. Haan beloofde toen dit te zullen onderzoeken en de resultaten daarvan met de raad te zullen delen. In zijn brief laat de eerste burger weten niet alleen te hebben gekeken naar aspecten die met privacy te maken hebben maar ook wie de verantwoordelijkheid heeft en wat ervaringen van andere gemeenten zijn die al eerder een dergelijk project waren gestart. Het gaat daarbij om de gemeente Nissewaard en om de gemeente Gouda. In Nissewaard bleek dat veel ouderen toch niet om konden gaan met de apparatuur met als gevolg dat videodeurbellen vaak 24/7 ingeschakeld bleven en dus opnames maakten. Na een jaar konden Nissewaarders hun videodeurbel overnemen of inleveren. Het overgrote deel deed het laatste. Bovendien had de gemeente bedacht verantwoordelijk te zijn voor techniek en service. Maar nadat, net als in Maassluis gebeurde, vragen werden gesteld over privacy besloot de gemeente Nissewaard de stekker uit het project te trekken. Waarschijnlijk hielp het daarbij dat veel bewoners op dat moment al waren afgehaakt.

Gouda

De gemeente Gouda ging anders te werk. Die ondersteunde het project financieel en stelde daarbij een aantal voorwaarden. Opvallend was dat geen van de geïnteresseerden een abonnement afsloot of zich aanmeldden voor Camera in Beeld. Dat is trouwens een registratiesysteem voor particuliere camera’s bij de politie. Gouda is overigens wel doorgegaan met het project. Daarbij kregen inwoners financiële hulp om een videodeurbel aan te schaffen. Het project in Gouda zou verder positief zijn verlopen.

Risico’s

Aanleiding voor de gemeente om met het videodeurbelproject te beginnen, was een notitie van de politie, waarin het gebruik ervan als preventief middel ter voorkoming van een woninginbraak werd gezien. Daarnaast zou uit onderzoek zijn gebleken dat mensen met een videodeurbel aanzienlijk minder kans hadden slachtoffer te worden van een vermogensdelict aanzienlijk zou verkleinen. Buitendien zou het veiligheidsgevoel van burger worden verhoogd. Maar aan dit soort voorzieningen kleven ook zeker risico’s. Dat heeft dan vooral te maken met wat de camera allemaal kan opnemen. Zoals voorbijgangers of een deel openbare weg. Maar ook wanneer een camera begint met opnemen en hoelang dat dan duurt. Zo zijn er videodeurbellen die al beginnen met opnemen als de sensor van de camera een beweging waarneemt. Ook zijn er exemplaren die handmatig aangezet moeten worden. In zijn RIB wijst de burgemeester erop dat de verantwoordelijkheid voor het hierboven genoemde bij inwoners ligt. Maar, zo vraagt hij zich af, kan iedereen daar wel goed mee omgaan? Want niet alle Maassluizers zijn digitaal onderlegd, waardoor er volgens hem “een realistische kans is dat er meer wordt gefilmd dan noodzakelijk is.”

Richting inkoopopdracht

Net als Gouda was de gemeente Maassluis van plan om financiële ondersteuning aan te bieden om een videodeurbel te kunnen kopen. Een lokale leveranciers zou worden aangewezen om ze in te kopen en vervolgens te verkopen aan belangstellenden. Aanmelden bij Camera in Beeld was niet verplicht. Haan nog één keer over de nadelen van het project: ‘Met het promoten van de videodeurbel ligt het initiatief bij de gemeente. Dat is een goede zaak. Wanneer deelnemers aan het project echter min of meer verplicht worden te gaan winkelen bij een specifieke ondernemer gaat het richting inkoopopdracht. Kan dan nog de verantwoording worden gelegd bij de bewoners? En wat als er problemen ontstaan zoals kwaliteit en/of software-issues? De verwachting is dat de gemeente dan vragen zal krijgen want het is immers de gemeente die verwezen heeft naar de leverancier!’ Einde oefening dus.