“Mijn geleidehond Yoko leert mij de wereld onbevangen te betreden”

Door Shelley Zuizewind

Het idee voor het boek werd geboren omdat er, geheel tegen de verwachting van Annemiek in, ontzettend goed gereageerd werd op de belevenissen van Yoko en haarzelf. “Ook vind ik het belangrijk om een eerlijk en realistisch beeld te scheppen over de handicap slechtziendheid. Ik heb daar namelijk best wel mee geworsteld, dat heb ik ook beschreven in mijn eerdere boeken.” Annemiek is vanaf haar geboorte al slechtziend. “Ik weet niet beter, maar dat wil niet zeggen dat ik het voor 100 procent kan accepteren. Soms vraag ik me af of hoe anders mijn leven was verlopen als ik goede ogen had gehad. Maar dat is alleen maar gissen natuurlijk. Aan de andere kant…doordat ik deze beperking heb zijn er ook veel dingen, mensen en dieren op mijn pad gekomen waar ik heel dankbaar voor ben. In het speciaal natuurlijk mijn geleidehonden Yoko en Chanda”, vertelt Annemiek. Chanda is inmiddels enkele maanden geleden overleden. “Dat is nog heel vers en verdrietig. Ze was met een welverdiend pensioen. Een geweldige hond, ze duwde alles en iedereen opzij, ging schuin voor mij lopen en maakte heel beschermend de weg vrij zodat ik kon gaan en staan waar ik wilde...” 

Yoko heeft humor 

“Yoko is nu inmiddels drie jaar bij mij en is net zo een goede geleidehond als Chanda maar doet dit op een geheel andere en eigen wijze. Yoko heeft humor. De manier waarop ze reageert, de manier waarop haar oren staan. Van Yoko heb ik geleerd letterlijk meer onbevangen de wereld te betreden.” Dat heeft Annemiek redelijk lang niet echt gekund. “Het leek voor de buitenwereld wel alsof dat zo was. Ik kon ogenschijnlijk goed meekomen op school, ja ik moest wel vooraan zitten en een speciale bril op voor het lezen van het bord en was traag met lezen maar daar dat viel verder niet echt op. Ik deed gewoon vaak alsof…Als kind kon ik stripboeken voor geen meter lezen, veel te kleine plaatjes, maar ik zat gewoon met een strip voor mijn neus.”

Ik kon strips voor geen meter lezen, deed gewoon vaak alsof

Later geeft ze de planten water, in de hoop niet te morsen, steekt ze de straat over met haar hart in haar keel ‘op goed geluk’ en knokt ze keihard om de baan te krijgen en te behouden die ze wil. “Dat lukte dus niet meer waardoor ik op mijn 32ste behoorlijk in de knoop kwam.” Een burn-out en depressie volgden. Ook had en heeft Annemiek snel last van angsten. “Ik viel op mijn 32ste letterlijk op mijn gezicht. Het ging niet meer.” Op advies van hulpverlening doorliep ze een revalidatietraject bij Visio in Apeldoorn, speciaal voor slechtzienden. 

Flirten

“Dat was even omschakelen. Ik was altijd al slechtziend maar zag mezelf niet als een slechtziende met een stok lopen en al helemaal niet met een hond…Denk je dat er dan ooit wordt geflirt met je? Al zou dat überhaupt zo zijn, ik zie het niet eens, maar mensen zien je toch anders, je wordt anders behandeld. Annemiek geeft aan dat ze dit aan ene kant prettig vindt. “Fijn en handig als ik de straat over moet steken”, maar vervelend als je gewoon een leuke jonge vrouw bent die normaal wil zijn en niet te veel wil opvallen…”Dat lukt niet echt met een bodyguard als hond naast je….”

Denk je dat er ooit wordt geflirt met je? Al zou het zo zijn, ik zie het niet eens!

Yoko begeleidt Annemiek bij bijna al haar bezoeken buiten huis, bezoekjes aan de supermarkt, de sportschool, een dagje Amsterdam. “Geleidehonden zijn getraind om commando’s op te volgen. Dus ik zeg bijvoorbeeld ‘zoek deur rechts’, of ‘zoek bus, ‘zoek bank’, enzovoorts. Is er opeens gevaar dan blokkeert Yoko de weg voor mij.” Toch kunnen geleidehonden niet inschatten hoe snel het verkeer gaat. “Dat moet ik zelf doen met mijn gehoor”, geeft Annemiek aan. Op straat gaat het meestal goed. “Heel vaak letten mensen goed op en zijn ze vriendelijk, maar niet altijd natuurlijk. Zo is iemand op het CS Amsterdam wel eens op mijn stok gaan staan. Mijn stok brak en die persoon liep gewoon door. Ttja, gelukkig kwam er een andere persoon aan die mij heeft geholpen naar het station. 

Kwetsbaar 

Inmiddels is Annemiek gewend aan haar “status” als slechtziende met geleidehond. Door mezelf kwetsbaar op stellen op meerdere manieren is mijn leven meer verrijkt. Dit komt echt door het revalidatie traject, hulpmiddelen zoals een stok, leesbril met vergrootglas +23 en het beste hulpmiddel; een geleidehond. Ook door de boeken en de Facebookpagina waarin ik een inkijkje geef in het leven van mijzelf en mijn geleidehonden krijg ik veel terug. Omdat je jezelf kwetsbaar opstelt doen anderen dat ook. Dan krijg je een diepere verbintenis met mensen.” Door te accepteren dat ze de hulpmiddelen nodig heeft is het leven een stuk makkelijker en veiliger geworden. Alhoewel, Annemiek houdt ook wel van een risico. “Ik ben gek op skiën en snowboarden, maar met een buddy kan ik heel goed de sneeuw opzoeken en heerlijk genieten van de wintersport. Net als van een weekendje weg trouwens met mijn vriend en Yoko. Wat mensen soms vergeten is dat geleidehonden gewoon werken. Soms hebben ze dus ook even vakantie verdiend!” Meer lezen over Yoko en Annemiek? Bestel het boek via www.annemiekvanmunster.nl, Nimo of Bol.com