Column van Britt Planken: Zwart-wit
Als ik hoor over het kinderboek ‘Hector zoekt kleur’ zwelt mijn hart van trots. Een boek over het vieren van diversiteit, gemaakt in opdracht van ónze Regenboogstad. Mag je van vinden wat je wil. Persoonlijk vind ik het geweldig. Pas ik daarmee in het hokje ‘woke’? Hmm, dat voelt niet lekker. Veel “wakkere mensen” lijken te sturen naar homogeen denken over diversiteit. Een beetje zoals de conservatievelingen dat doen. Mijn eigen voorkeur ligt bij het vieren van verschillen en een beetje inspanning leveren om elkaars gedachtegang te begrijpen. Volgens mij was dat ook de intentie van het kinderboek.
Het concept werd bedacht door Barry Marré van KADE40. Een maand na de boeklancering maakte hij trouwens een terechte promotie tot Algemeen manager. Anders durven wordt hier beloond en daar ben ik trots op. Zoals er vast ook scholen zijn die zulke boeken trots uit hun kasten weren omdat zij kinderen niet willen opschepen met het besef van dergelijke mogelijkheden. We vinden dat allebei zonde, alleen bij hun staat er ‘een’ voor. Ik weet inmiddels dat het te kort door de bocht is om daarover te oordelen. Dat deed ik eerder wel hoor.
In mijn ruimdenkendheid was ook niet zoveel ruimte voor mensen die niet zo ruim willen denken als ik had bedacht. Tot ik juist vanuit die weerstand besloot mijn masterthesis over de islam te schrijven. En een paar jaar later goed bevriend raakte met een gezin dat lid is van de gereformeerde gemeente. We voerden openhartige gesprekken waarbij we niet streden om gelijk. Ondanks acht jaar Christelijk basisonderwijs begreep ik toen pas dat het woord van de Schepper nu eenmaal niet betwist kan worden. Het is heilig en daar valt niets tegenin te brengen, hoeveel begrip er ook voor de ander is. Wat ik eerder beschouwde als angst voor het onbekende, bleek eigenlijk liefde voor het geloof en waardering voor wat het hen brengt. Een mooie spiegel, want stond ik zelf niet voor diversiteit in de liefde? Ik liet zelfs een regenboog op mijn arm tatoeëren als onvoorwaardelijk symbool voor totale inclusiviteit. Toch bleef ik altijd stellig: ik zou mijn hart nooit aan een man kunnen geven die zijn aardse leven leidt voor een plekje in de hemel. Als ik al met een man zou thuiskomen natuurlijk. Het leven neemt soms gekke wendingen. Die vriendschap is helaas niet meer bloeiend, maar opende vorig jaar wel de deur voor mijn nieuwe liefde. En je kan het vast al raden... Mijn nieuwe liefde is praktiserend moslim. Op een dag heeft hij misschien een lange baard. Toen ik tegen hem zei dat ik dat niet zo’n tof vooruitzicht vond, wees hij me op mijn recht om mijn haar roze te verven en korte rokjes te dragen. Het enige wat hij verwacht is wederkerigheid daarin. Met Gods wil lezen onze kinderen op een dag uit de Koran. Maar wel nadat ik ze heb voorgelezen uit Hector zoekt kleur.
