Column HUIS in Huis uit - KORT LONTJE

Algemeen
Afbeelding
(Foto: Schilderij: Catharina Reynolds)

Hoe komen we de laatste tijd in ons land toch aan al die mensen met korte lontjes die vuurwerk aan super onbeschoft gedrag afsteken?

Ik sla het Glennis Grace verhaal in de Amsterdamse Jumbo maar over, daar is voldoende over gezegd.

Dan geef ik liever Beau van Erven Dorens een giga groot compliment over de wijze waarop hij die gast die zich aan zijn tafel vastplakte tegemoet trad. Hoe tactisch en beleefd hij bleef en toch aan de man voor zijn neus wist over te brengen dat dit niet de manier is om actie te voeren.

Dagelijks horen of zien we over dit soort gedragingen.

Mensen worden in de trein bespuugd omdat ze een kind op de arm en een kind in een wagentje bij zich hebben en dus… de doorgang belemmeren. ‘Waarom stapt u niet uit?’ kreeg zo’n jonge vrouw te horen.

Het lijkt erop dat de opvoeding in Nederland hier en daar fiks te wensen overlaat. Dat men op scholen maar aan mag klooien en de leraar bij zijn naam mag noemen omdat je dan lekker populair bent. Dat je aan de kassa bij de supermarkt best je karretje in de rug van degene mag duwen die voor je staat om zijn boodschappen op de band te leggen. Niemand zegt er wat van, want anders… Je weet maar nooit waar deze ongemakkelijke gekken vandaan komen.

Korte lontjes noemt men dat wel. Maar die mensen die dit gedrag vertonen hebben best wel vaak een mes op zak of een vuist die hard kan uithalen, wanneer je een opmerking over hun gedrag zou maken.

Dus kijken wij vaak de andere kant op en willen niets met deze wanhoopsdaders te maken hebben.

Wij kregen onlangs op een Spaans vliegveld een opgewonden man in ons gezichtsveld, die helaas verstaanbaar Nederlandse sprak en keihard liep te foeteren over het feit dat zijn toestel vertraging had. De man banjerde nerveus heen en weer en riep luidkeels tegen iedereen die niet zijn hoofd afwendde: ’Ik heb verdomme geen greintje zon gehad hier in Spanje bij mijn oma daar op die rotberg boven Benidorm. En nu weer vertraging. Ik pik het niet langer!’

Later in het vliegtuig vertoonde hij constant staand en zittend schreeuwerig gedrag. Een geluk bij dit stuk ongeluk: de stewardessen kwamen niet uit Nederland, spraken in de cabine louter Engels enne… zijn oma was tenminste van hem verlost!