Pijlers van de samenleving: ‘Ik ga er elke dag fluitend heen’

door Linda van der Klooster

Toen haar man met pensioen ging, stopte Toos ook met werken. Maar niets doen was niets voor Toos. “Ik wilde toch iets doen en ben gaan zoeken”, vertelt ze. “Ik wilde onder de mensen zijn. Zo kwam ik terecht als gastvrouw in de Pijletuinenhof. Koffie schenken, eettafel dekken en dat soort dingen. Ook zat ik daar in de cliëntenraad.”

Toen het verzorgingstehuis naar een nieuwe locatie ging, veranderde er veel. “Daar had ik het minder naar mijn zin. Mijn vriendin Lida liep bij wijkcentrum Hof van Heden en ik ben meegegaan. Er was meteen een klik. Het is zo’n fijn team om in te werken. De sociaal makelaars zijn zulke lieverds. Je kan altijd je verhaal kwijt als er wat is.”

In 2006 verloor Toos haar dochter. “Toen had ik het helemaal nodig om eropuit te gaan. Ik ben toen heel goed gesteund door Anja Hitsert die in die tijd sociaal makelaar was. Ik kon daar zó goed mijn verhaal kwijt. Ik had dat echt nodig. Ik was daar vrijwilliger, maar het was tegelijk voor mij ook heel goed. Ik zit er helemaal op mijn plekje. Ook als ik de chauffeurs van de Plusbus in het dorp tegenkom, maken we een praatje. In de coronatijd belden ze me zelfs om te vragen wanneer we weer open zouden mogen.”

Huisarts

Toos wordt op straat vaak herkend door haar vrijwilligerswerk en haar vroegere werk. “Ik hielp vroeger bij de huisarts. Schoonmaken en oppassen en in die tijd kwam iedereen daar natuurlijk aan de deur. Vier van mijn zussen hebben daar gewerkt. We hebben nog steeds een goede band met de huisarts. Ze zeggen dat ik veel doe, maar ik ben zo grootgebracht. Ik kom uit een groot gezin. Mensen zeiden altijd over ons: ‘Die meiden kunnen lekker werken’, en zo zijn we overal terechtgekomen.”

Ook heeft Toos jarenlang in de ouderraad van de school van haar drie kinderen gezeten. “Als ik met mijn man door het dorp loop, is hij vaak verbaasd hoeveel mensen mij gedag zeggen. Dan zegt hij: ‘wie is dat nou weer?’”

Haar man heeft suikerziekte en hartproblemen, dus Toos is ook mantelzorger. “Hij vermaakt zich thuis goed, gelukkig en hij kan zelf nog naar het dorp rijden. We zijn gelukkig nog samen. We genieten iedere dag van elkaar.”

Zus

De zus van Toos woont nu boven het Hof van Heden. “Soms denken mensen dat zij mij is. We zijn geen tweeling maar we lijken wel op elkaar. Van de week vertelde ze nog dat ze iemand was tegengekomen die een praatje begon. Die dacht dat ze mij was.”

Er is elke dag iets te doen bij het Hof van Heden. “Er komen zo honderd mensen in de week. Het is een groot wijkcentrum, de grootste van het Westland. Drie groepen gym, handwerken, yoga, biljart bingo. Dat is zo belangrijk voor die mensen. Het gaat bij de bingo niet om de prijsjes maar om de gezelligheid en de spanning. Mensen zijn altijd dankbaar als ze mogen komen. Ik ga er elke dag fluitend heen. Ik vind de bingo leuk, maar ook in de keuken heb ik het naar mijn zin.”

Biljarten

Er komen veel ouderen, al is het Hof van Heden voor iedereen toegankelijk. “De biljarters staan soms om 8 uur ’s ochtends al voor de deur. Dan gaan ze koffie drinken, een praatje maken, de krant lezen en daarna biljarten. Die zitten daar echt op te wachten. Vitis doet zulk goed werk voor de mensen. Je kan overal voor aankloppen.”

Het Hof van Heden is nu weer open na de lockdown. Vlak voor Kerst moest ook het Hof plotseling sluiten. Zo had nog maar de helft van de bezoekers de kerstbingo gehad, omdat die wegens de zaalcapaciteit was gesplitst. “Mijn collega’s en ik zijn toen de andere helft alsnog een cadeautje gaan brengen. Zodat iedereen dat heeft gehad. We doen de bingo met zijn vieren, een heerlijke groep. Ook als een bezoeker een tijdje niet kan komen omdat die in het ziekenhuis ligt, ga ik even langs. Ik heb met kerst zoveel kaartjes gekregen van dankbare bezoekers. Dat maakt mijn werk extra leuk.”