‘Deze dag roept altijd emoties op’
Tientallen mensen hebben op vrijdag 9 april de schietpartij in winkelcentrum Ridderhof herdacht. Tien jaar geleden schoot Tristan van der Vlis op deze dag zes mensen en zichzelf dood en verwondde hij zeventien mensen. Nabestaanden, gewonden van toen, ooggetuigen, winkeliers uit De Ridderhof, vertegenwoordigers van de Raad van Kerken en burgemeester Spies verzamelden zich bij het herdenkingsmonument om de slachtoffers te gedenken en/of bloemen bij het monument te leggen ter nagedachtenis aan de slachtoffers.
Marieke Roggeveen
Alphen aan den Rijn- In kleine groepjes staan mensen met elkaar te praten, af en toe even kijkend naar het groeiend aantal bloemen bij het monument. Luuk van Eeuwen was kort voor de schietpartij in het winkelcentrum. “Om 11.50 uur liep ik bij het Kruidvat en heb ik dezelfde route gelopen als korte tijd later de schutter ook heeft gelopen. Ik heb nog even met Margriet van Square Mode gesproken… Twintig minuten later was ze doodgeschoten. Ik kreeg later een gedicht van een vriend van de Iraakse man die als eerste is doodgeschoten, met als slotregel: ‘En de boodschappen, hij heeft ze nooit meer thuisgebracht.’ Ik vraag mij nog vaak af: waarom overleeft de één het wel, en de ander niet? Het is goed dat er elk jaar een herdenking is.”
“Deze dag roept altijd emoties op,” vertelt Paula Wullink, die tien jaar geleden samen met haar man Jan het schietdrama van dichtbij meemaakte. “Wij waren in De Ridderhof toen het net was gebeurd. Politiemannen riepen naar ons: ‘Wat doen jullie hier? Maak dat je wegkomt!’ Toen hoorden we wat er gebeurd was en realiseerden wij ons: als wij thuis niet eerst nog iets anders hadden gedaan, dan waren wij twintig minuten eerder in het winkelcentrum geweest en hadden we er middenin gezeten… Dit vergeet je echt nooit meer.”
Tien jaar geleden stond Jannie Sonnenberg bij C1000, nu Action, met iemand te praten toen er opeens paniek uitbrak: “De slager van de winkel waar nu de Zonnestudio is, sprong zo naar beneden en riep dat wij weg moesten gaan. Dit hebben wij gedaan, maar al snel ging ik toch weer terug: ik heb een verpleegstershart en wilde helpen. Ik heb verschillende mensen opgevangen, waaronder de meisjes van de modeshow die helemaal over hun toeren waren, voordat de politie mij wegstuurde. Ik woon praktisch naast De Ridderhof en omdat er sprake was van nog een schutter, moest iedereen in onze straat boven blijven. Ik was alleen thuis, dit was zo angstig! Onze straat werd afgesloten, overal gewapende mannen, mannen in witte pakken... veel telefoontjes ook: ‘O gelukkig, je leeft nog...’ Absurd! Toen na een paar dagen De Ridderhof weer open ging, ben ik klappend naar binnen gelopen. Waarom? Een gevoel van trots dat de winkeliers er weer stonden. Anderen begonnen mee te klappen. Dit was heel bijzonder. Ik blijf zeker niet weg uit De Ridderhof, dit is en blijft ‘mijn’ winkelcentrum.”
Waarom overleeft de een het wel, en de ander niet?
