Stilte!
Drieëndertig jaar woonde ik in de Jordaan - tweehoog achter, steile trap, krappe kamers. Toch klaagde ik nooit want enorm luxueus was de lage huurprijs. In de buurt zag je vrouwen in gewatteerde peignoirs op pantoffels ’s morgens traag naar bakker en sigarenboer gaan: ‘Doe mij weer een Belinda Menthol schat.’ Toen ik mijn biezen pakte waren haast alle sociale huurwoningen verkocht. Die werden nu verhuurd aan toeristen met ratelende rolkoffers. Of aan expats die zonder buurtbinding er een feestje van maken. Nachtrust werd onrust. Ik vertrok.
Ik verhuisde naar de Buiksloterweg, naar een huis met een balkon aan het Noordhollandsch Kanaal. De verf was net droog toen bleek dat de woonblokken links én rechts van mijn huis gesloopt en herbouwd werden. Jaren bouwlawaai in full stereo, bovenop dat van Overhoeks en de geplande fietsbrug, dat werd me te veel. Ik vertrok.
Ik verhuisde naar Tuttifruttidorp*. Met de hulp van buren kun je hier de stilte horen. Ik denk dat ik er oud, grijs (kaal?) en rustig stil kan worden. Tenminste, als het stadsbestuur afziet van het plaatsen van windturbines aan de NDSM-werf. Of anders verwacht men in Tuttifruttidorp een ongrijpbaar gezoem waar je langzaam maar zeker zenuwlijder van wordt - ruim honderd artsen waarschuwen voor de volksgezondheid.
Je hebt mensen die praten, praten en praten. Bang voor stilte ratelen ze maar door en horen ze nooit waar het hart** naar verlangt. Onze wethouder Duurzaamheid is een bange babbelkont.
Simon de Boer
*Tuindorp Oostzaan,100 jaar! Gefeliciteerd met het gelijk van onze tuinsteden!
**Het hart is hier ook een metafoor voor de burgers van Noord.
