‘Het lichaam is tot veel meer in staat dan je denkt’

Door: Loen van Gulick

Mark begon zaterdag om 7.00 uur. “Toen ik tijdens het eerste rondje de steilste helling ‘de nok’ op fietste, sloeg mijn ketting eraf. En daarna gebeurde dat vaker. Tien uur lang was dat mijn grootste zorg. Ik werd er wel gestrest van, want het parcours van Schoorl is een technisch uitdagend parcours; dan moet je materiaal wel in orde zijn.”

Andere fiets

Zonder vrienden ben je nergens, weet Mark. Een van zijn vrienden kwam een vervangende fiets brengen. Het zadel werd overgezet, maar verder was het wel even een teleurstelling dat Mark door moest op een fiets met een andere geometrie dan zijn eigen lichaam. Toch ging hij door. Hij hield zich aan zijn voornemen om zich tot de volgende ochtend 7.00 uur in te spannen.

Van te voren heeft Mark stilgehouden dat hij dit van plan was. Hij wil het liefst zo min mogelijk aandacht. Toch hielp het dat een handjevol mensen hem steunde. Twee vrienden reden samen zeven rondjes mee. Zijn vriendin Sidessa kwam langs met warm eten. “Na iedere twee rondjes stapte ik af voor een eetpauze. Vierentwintig uur sportvoeding is niet te doen. Sidessa bracht ‘s middags wraps met kipfilet, en ‘s avonds een bak met Mexicaans eten: heerlijk!”

Grenzen van het lichaam

Hij doet deze fietstocht niet voor de aandacht, en niet eens per se voor de sportieve prestatie, maar vooral om de grenzen van het menselijk lichaam te verkennen. Mark: “We worden steeds slapper als mens. Iemand die vroeger een grote mond had in Rusland, moest dagenlang door het ijskoude Siberië lopen. In Afrika loopt men nog steeds lange afstanden voor water. In het Westen denken we al snel dat we iets niet kunnen. Terwijl: het lichaam is tot veel meer in staat dan je denkt.”

Superfocus

Mark doet vaker extreme sportactiviteiten: Ruim 5000 hoogtemeters maken door tien uur lang de nok op en af te rennen, of een ultratrail hardloopwedstrijd van 170 km door bergachtig gebied. Achteraf krijgt hij positieve reacties. Hij krijgt complimenten en wordt een held genoemd. Mark: “Een held, dat ben ik niet. Vrijwilligers zijn helden. De positieve reacties zijn leuk, maar daar doe ik het niet voor. Je redt het er misschien vijf uur mee. Maar om de vierentwintig uur te halen, moet je het echt leuk vinden om te doen. En, ja, ik wordt er echt heel blij van. In het normale leven is er altijd afleiding. Werk, en thuis gaat de televisie al snel aan. Tijdens het sporten krijg je tijd om na te denken. Je komt in een superfocus. Op een gegeven moment nemen je hersens een loopje met je. Tijdens de nacht zag ik lichtjes die er niet waren. Blijkbaar hoopte ik onbewust toch dat er vrienden langskwamen. Grappig, toch?”

Trots

Mark denkt dat zo’n activiteit ieder mens goed doet. “Eigenlijk zou iedereen het moeten doen. Dat hoeft niet sportend, hoor. Maar gewoon vierentwintig uur buiten zijn, in welke vorm dan ook.” Mark is vaker gevraagd voor een interview in een krant, maar heeft altijd de boot afgehouden. “Het is maar vierentwintig uur sporten, er zijn met mij vele anderen die zoiets doen. Maar misschien is het ook wel knap. Ik mag best trots zijn. Dat heb ik sinds kort geleerd.”