Column Sterkliniek - Krantenwijk

In de enorme stapel post kom ik een verkreukeld briefje tegen waarin om bezorgers voor een lokaal weekblad wordt gevraagd. Ik loop gezwind naar boven en geef het papiertje aan onze dochter van 13, voor wie shoppen net zo belangrijk is als eten, drinken en MTV kijken. Ze stuurt een bloemrijke mail naar het correspondentieadres en wordt per omgaande meteen aangenomen! Haar eerste betaalde werk is een feit!

Enige weken later wordt een waanzinnige pallet met een loodzware stapel kranten bij ons thuis afgeleverd. Ik vroeg of het voor de hele maand was, maar het was alleen de voorraad voor deze week. Ik had dochter beloofd mee te gaan bij haar eerste bezorgrondje om de huizen en brievenbussen te helpen ontdekken en samen gaan we op pad. Gezellig!

Sommige brievenbussen zijn echt best lastig te vinden, maar dan toon ik haar steeds waar ze staan. Soms doen we allebei een kant van de straat. Omdat er een onweersbui dreigt, zijn we op deze manier ook nog sneller klaar. Af en toe beweegt de vitrage of zie ik de contouren van een gezicht achter het gordijn. Spannend...

Drie dagen later word ik 's avonds gebeld voor een kreupele kat. Het arme dier is de weg over gestoken en letterlijk van schrik door een draaiend fietswiel heen gesprongen. De spaken fungeerden als een soort van frietsnijders. Haar rechter voorpoot bungelt erbij. Op de röntgenfoto blijkt het om een zeer gecompliceerde fractuur te gaan. Ik pak haar goed in een beschermend schouder-steunverband in en mail de foto's met spoed naar de orthopeed.

De volgende ochtend kan het meervoudig gebroken pootje met twee pennetjes, een plaatje en nog meer ijzerwerk worden gerepareerd door de orthopedische specialist die bij ons op de kliniek komt. Binnen 24 uur na binnenkomst kan het poesje weer voorzichtig lopend naar huis in haar felroze vervoersmandje. Bij het afrekenen kijkt de eigenares mij zuchtend over haar Dolce & Gabana bril heen aan en zegt: "Mijn man en ik snappen echt niet dat u er ook nog een krantenwijk bij moet hebben…"