Conciërge zijn is veel meer dan het uitdelen van corvee

Robèr is al negen jaar in dienst en Tim twee. “Ik had een kantoorbaan waar ik facilitairmanager was. Toen ik nog studeerde liep ik ooit stage op het Jan Arentsz. De meesten zullen wel gedacht hebben dat ik een taakstraf vervulde, maar ik wilde zó graag eens meelopen met een conciërge”, grapt Tim. Eén ding stond vast, als hij ooit de kans kreeg om deze functie te bekleden in Schagen, dan zou hij daar dubbel en dwars voor gaan. “Bij de eerste sollicitatie werd ik niet aangenomen, maar bij de tweede wel. Ik zegde mijn vast baan op voor een jaarcontract in een nieuwe branche.”

Robèr volgde de opleiding tot gymdocent op CIOS en later ALO. Voetballen kon hij goed en hij vroeg zich af of school wel écht nodig was. De ALO rondde hij uiteindelijk nooit af en na zijn studie werd hij beroepsbrandweer. Toch was dat niets voor hem. “Het was soms wachten tot er iets gebeurde, ik ben iemand die graag onder de mensen is. Ik wilde ook wel geld verdienen en zo kwam in terecht in de bouw. Negen jaar geleden besloot ik een andere weg in te slaan. Als conciërge ben ik onder de mensen en het is een fantastisch beroep”, glimlacht hij.

Contact maken

Conciërge zijn heeft een pedagogisch aspect. De hele dag door staan zij in contact met de leerlingen. Ze surveilleren, corrigeren de pubers indien nodig, zijn consistent in hun acties, maar vooral een verlengstuk van alles water op school gebeurt. “Het is belangrijk om te weten hoe het met hen gaat. Je bouwt een band met ze op, op een goeie dag speel je een potje tafelvoetbal mee. Ik werk op drie locaties, namen onthouden is soms wat lastiger. De ene tiener herken je beter dan de ander. Het is juist de kunst om ook de stillere kinderen op te zoeken, dan maken we even een praatje”, legt Tim uit.

Hoewel er een fijne sfeer hangt en er genoeg plek is voor een grap en een grol moet er soms ook streng worden opgetreden. “We behandelen de jongens en meiden zoals we zelf ook behandeld willen worden. Het grappige is, soms zegt een blik al genoeg. Als we vragen of ze ‘asjeblieft’ de prullenbak willen laten staan, dan doet ‘asjeblieft’ wonderen”, knipoogt Robèr. Voorop staat dat een bedankje zo nu en dan belangrijker is dan een corrigerende opmerking. “Uit eigen ervaring weet ik dat school niet voor iedereen leuk kan zijn, laten we het samen dan wél zo leuk maken. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!”, aldus Robèr.

Tekst gaat door onder de foto.

‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’. - vincentdevriesfoto.nl

Een open boek

Wanneer de twee tóch moeten ingrijpen spreken ze de scholieren aan op het gedrag en niet op de persoon. “Het gaat om wat ze doen en niet te vergeten; het blijven pubers. Snap jij ze wél?” lacht Tim. Een straf kan zijn dat een leerling vuil moet prikken. Als conciërge kom je soms in een één op één situatie terecht. Wanneer Tim of Robèr met de leerling meeloopt of helpt krijgen de conciërges vaak ook de andere kant van het verhaal te horen. “Ze zijn een open boek, dan kun je luisteren naar hen. Wat is er gebeurd en waarom? Wij hebben veel contact met de leraren en soms weten wij dat het niet enkel de fout van de leerling is. Wij zijn de spin in het web, daar kun je als het nodig is op anticiperen.”

Tim werkt regelmatig op de Emmalaan, hij omschrijft de locatie als: ‘What you see is what you get’. Het is een contrast met de Wilhelminalaan waar leerlingen vaker in discussie gaan. Het verschil is merkbaar, maar voor beide heren heeft elke locatie zijn charmes. “Wij als conciërges hebben pedagogische handvatten nodig om de pubers te begrijpen. Je moet ze niet kwijt willen raken. De lach en het vertrouwen dat je er voor terugkrijgt is fantastisch”, vertelt Robèr.

Tim woont in Schagen, dat betekent dat hij in zijn vrije tijd vaak leerlingen tegenkomt. Zijn nichtje voetbalt in Schagen en regelmatig is Tim met zijn vriendin en broer te vinden langs te lijn. “De scholieren weten dat en vragen soms op school al of ik ook bij hen wil komen kijken. Het kan soms lastig zijn om privé en werk gescheiden te houden. Je kan vreemde gezichten krijgen als ouders denken dat ik – de conciërge – speciaal voetbal kom kijken bij hun kind terwijl ik op het complex ben voor mijn nichtje. Ook daarin vind je wel weer een weg. Als ik er ben, vind ik het natuurlijk leuk om even te komen kijken bij een van de leerlingen, dat is geen punt.”

Terugkomen

Scholieren komen en gaan, maar voor Tim en Robèr is het de kers op de taart wanneer leerlingen na hun vertrek nog eens terugkomen. Dan vonden ze het achteraf op school toch wel erg fijn. Soms zou een aantal pubers de twee conciërges het liefst achter het behang geplakt hebben, maar uiteindelijk laten ze toch weten dat ze hen enorm waardeerden.

Voor nu voelen de heren zich als een vis in het water op de middelbare school in Schagen. “Het is echt een relaxte dorpssfeer, ons kent ons en dat werkt heel fijn. Kortom, wij hebben een geweldig beroep”, sluiten ze lachend af.

Door: Anne Smit