Vergroening Stadserf is duur en allesbehalve duurzaam‘

Door Kor Kegel

De reacties van voorbijgangers liegen er niet om. “Is dit vergroening? Een paar houten bakken met aanplant? Waarom niet gewoon een paar bomen in de grond geplant?” Daar heeft de gemeente een antwoord op. “Het sterk versteende plein voor het stadskantoor heeft een ondergrond die uit een enorme betonnen plaat bestaat. Dat maakt het onmogelijk om het Stadserf op traditionele wijze te vergroenen”, zegt de gemeente. Omdat de mogelijkheden dus beperkt zijn, werd het alternatief bedacht van de dertig bakken met bomen en drie soorten struiken: de vlinderstruik, fruitstruiken en – allicht – de jeneverbes. Schiedam is tenslotte Jeneverstad.
Op elk van de houten bakken staat de naam van een dans. Dat geeft aanleiding tot het motto ‘dansend groen’. De bakken zijn verplaatsbaar en kunnen in allerlei opstellingen worden neergezet, zodat ook in die zin sprake kan zijn van een dans.
Tot zo ver klinkt het allemaal wel positief. Anouschka Biekman, wethouder voor stadspromotie, toerisme en de binnenstad, is verheugd dat de vergroening van de stad vorm krijgt op het Stadserf.

“Door deze vergroening creëren we een groenere omgeving én voegen we ook een aantrekkelijk element toe aan onze historische binnenstad”, sprak ze vrijdag bij de opening van het ‘vergroende’ Stadserf. Omdat de bevolking ook een steentje kan bijdragen aan een groener en klimaatbestendiger Schiedam, bijvoorbeeld door tegels uit de tuin te verwijderen en er meer flora te zetten, gaf de gemeente ter aanmoediging 750 struiken weg. “Schiedam groener!” meldde de gemeente. De aankleding van het Stadserf geldt voorlopig voor drie jaar.
Klimaatbestendig? Duurzaam? De doorsnee Schiedammer vindt het geen helemaal geen duurzame verbetering. Bij warm weer moeten de bomen en struiken misschien wel tweemaal per dag water krijgen, veel water. Daar moet de gemeente zelf voor zorgen en op jaarbasis loopt dat in de tienduizenden euro’s. De houten bakken hebben ook het eeuwige leven niet. Na een paar jaar zullen ze grijs uitslaan en dat vindt de een mooi, de ander niet, maar nog twee jaar verder zullen ze rotten. “Je mag blij zijn als de bomen en struiken dan nog in redelijke conditie zijn”, zegt een voorbijganger die graag tuiniert.
“Waarom zet de gemeente geen bomen in vaste grond? Dat is veel duurzamer”, zegt een ander. “Die betonnen plaat in de ondergrond mag toch het probleem niet zijn? Daar kun je gaten in zagen en dan kun je aan weerszijden van het Stadserf een rij bomen planten. Die hoef je maar twee jaar water te geven. Daarna hebben de wortels voldoende diepte bereikt en kunnen de bomen zichzelf in stand houden. Dan gaan ze zeker zestig, zeventig jaar mee. Langer dan drie jaar in elk geval.”
Als die bomen aan de zijde van de Broersvest komen en dichter bij de Liduina Basiliek zonder het zicht op de basiliek weg te nemen, dan blijft er op het Stadserf voldoende ruimte voor een markt of braderie, zodat het als plein in gebruik kan blijven voor publieksevenementen.
Een toeschouwer die zich meer verdiept in zogenaamd milieuvriendelijke maatregelen, spreekt van een green washing project. Die term wordt gebruikt voor bedrijven die zich op de borst kloppen dat ze zo veel voor het klimaat doen zonder dat het werkelijk effect heeft.