Groene Jeroen: Wilde waterrallen

Algemeen
Moeilijk te kieken dus, die waterrallen.
Moeilijk te kieken dus, die waterrallen. (Foto: Jeroen Verhoeff)

De geheimzinnige waterral is een van mijn lievelingsvogels. Soepel door moeras en rietveld scharrelend op zijn superlange tenen zoekt hij naar wormen, slakken, visjes, ja; eigenlijk alles wat hij te pakken kan krijgen. Heel soms zie je er één snel een open stukje drasland over rennen, maar meestal hoor je ze alleen maar.

De gekste geluiden komen er uit dat wonderlijke beest: van heldere tonen, raar gekras tot luid gegil alsof er een biggetje wordt gewurgd. Vorige week hoorde ik iets roepen langs de watersportweg in de Broekpolder dat ik niet meteen herkende. Was het een waterhoen of een waterral? Na een paar minuten wachten verscheen er plots een koraalrode snavel, een warmbruine bovenkant en een prachtig blauwgrijze hals en buik die op zijn heupen subtiel overging in witte zebrastrepen. Jawel: een prachtige waterral liet zich wel een kwartier lang bewonderen. Mijn opa zorgde ooit voor mijn eerste. Het gestrooide vogelvoer op zijn tuinvijver lokte hele kuddes vinken, kepen en spreeuwen, maar ook een waterral die steeds onder het vijverbruggetje schuilde. Heel soms rende deze dan het ijs op om een meelworm te snaaien en zich dan weer snel terug te haasten. Eén keer ging ik met mijn hoofd ondersteboven op het bruggetje liggen. Toen mijn ogen aan het donker gewend waren zag ik hem opeens; op twintig centimeter voor mijn neus, me uitdagend aankijkend. Jaren later vond ik op het ijs hier in de Vlietlanden een dode haas waar iets kleins van had gegeten. Toen ik de volgende dag behoedzaam om de rietkraag heen schaatste zag ik nog net even hoe een waterral zijn lange snavel diep in de aashaas porde en een stukje vlees losrukte, voor hij er als een haas vandoor ging. Deze mannetjesputters vangen zelfs muizen en vogeltjes! Nonchalant naderen ze dan zo’n argeloze piepert om ze dan bliksemsnel te grijpen. Daarna timmeren ze hen dan met hun lange snavel de hersens in of ze houden ze onder water tot ze verdrinken. Bij buitenvolières trekken ze soms door het gaas de koppetjes van kanaries af! Wauw: ben je dan een echte stoerbips (‘badass’) of niet?!

Afbeelding