Het brand weer
ZAANSTREEK - Koos van der Woude kwam op 11 oktober 1965 als 20-jarige knaap als monteur in dienst bij de productiebedrijven van Albert Heijn. Dat werk deed hij tot de verhuizing in 1993. Het leverde hem veel mooie verhalen op die de inmiddels 76-jarige Zaandammer heeft opgeschreven. In het Zaans Stadsblad publiceren we zijn mooiste pennenvruchten in de rubriek ‘Uit de fabriek geklapt’.
Ik werkte al weer een aantal jaren bij de productiebedrijven van Albert Heijn. Ondertussen had ik een EHBO diploma en zat ik ook bij de bedrijfsbrandweer. Net als een paar collega’s, hadden zij ook hun strepen gehaald. Er was altijd veel sleutelwerk na een brand. Want het gebeurde wel eens dat er een spit van de koffie verbrandde en de vlam in de pijp sloeg.
De eerste keer dat ik zoiets meemaakte was ik pas een aantal maanden in dienst. De vlammen gierden de pijp uit en bliezen een vonkenregen over de daken. De bel van de sprinklerinstallaties rinkelde luid en langdurig. Onmiddellijk kwam de bedrijfsbrandweer in actie. Ik stond met een paar medewerkers op het dak te kijken en haalde alvast een slang en spuitstuk uit een rode kast. Enthousiast spoot ik omhoog. Maar een net gearriveerde brandweerman met veel strepen en sterren op de kraag, rukte me de slang uit de hand. Door de te snelle afkoeling kon de pijp in elkaar klappen, zo verklaarde de man zijn houding. Dus liet men het vuur gecontroleerd uitbranden. Jammer hoor ik ging net zo lekker.
‘Dubbel gebrand’
Op de tweede verdieping, in het oude pand uit 1915, stond de koffiebranderij. Op een ongelukkig moment was het koffiespit niet gelost, door een storing aan de klep, terwijl de volgende charge al bezig was. Flinke oververhitting dus. De brandweer was spoedig ter plaatse. Er werd zo ruim met bluswater omgesprongen dat er een waterval door het trappenportaal spoelde. Beneden stonden veel pallets koffie die in allerijl werden weggehaald. Iedereen die op de been was kreeg een wisser of bezem in de handen gedrukt. Ik stond al spoedig aan de koeltrommel te sleutelen, waardoor de nog smeulende zwarte smurrie op de grond kwam; dubbel gebrand, maar geen espresso.
We deden in de jaren zeventig ook mee aan wedstrijden van de Zaanse bedrijfsbrandweer. Ik had inmiddels een diploma perslucht en zelfs twee strepen. We kregen les bij Cacao de Zaan, van commandant de Winde. Tijdens de wedstrijden was onze ploeg niet de beste, maar er werd wel het meest gelachen. Vooral toen we ons gewoontegetrouw moesten opstellen bij de oude fabrieken van Honig. We hadden de laarzen aan de voeten verwisseld; de linker aan de rechter en omgekeerd. Zoiets had de wedstrijdleider nog nooit meegemaakt.
“Nu weer serieus mannen, naar de brand!”
