In Memoriam: Atie Leegwater boog haar eigen verdriet om in iets moois

Een ontmoeting met Atie vergat je niet snel meer. Haar verhaal maakte diepe indruk en als ze eenmaal begon te praten, hing je aan haar lippen. Zo’n 27 jaar geleden verloor ze haar dochter Elsbeth op 30-jarige leeftijd aan aids, een ziekte die ze opliep door een drugsverslaving. En toen bleek Elsbeth ook nog zwanger te zijn. Gelukkig werd haar kindje niet verslaafd geboren en was ze ook niet seropositief. “Mijn kleindochter is het mooiste cadeau dat mijn dochter me had kunnen geven”, zei Atie altijd.

Open en eerlijk

Hoe diep Elsbeth ook in de problemen zat, ze kon altijd bij haar moeder terecht. “Wat verslaafden nodig hebben is liefde en warmte.” Vijftien jaar lang trok ze door het land om open en eerlijk te vertellen over wat er met haar dochter gebeurd was. Om anderen te helpen en bewust te maken. Maar ook om geld op te halen voor het Lambano Sanctuary, een tehuis voor kinderen met aids in Zuid-Afrika. Daartoe had ze haar eigen Stichting Nomphilo opgericht. Tweemaal bezocht Atie ‘haar kindjes’, om hen de aandacht te geven die ze verdienen en om de vrijwilligers te ondersteunen en ontlasten. De derde keer dat ze zou gaan, liet haar gezondheid haar in de steek. 

Tot haar grote verdriet moest ze eind 2019 vanwege haar tegenstribbelende lijf noodgedwongen de stekker uit haar stichting trekken. In totaal werd ruim anderhalve ton opgehaald, iets waar ze terecht enorm trots op was. Atie had graag nog een keer teruggegaan naar Zuid-Afrika’. “Ze blijven voor altijd in mijn hart.” 

Stichting Nomphilo

Ook Jack Keijzer bewaart warme herinneringen aan Atie. De twee ontmoetten elkaar in 2008. “Zij zocht contact met mij naar aanleiding van een krantenartikel over mijn bij een drugsruzie omgekomen zoon Pascal; ze zag in mijn verhaal veel overeenkomsten met dat van haar. Ik ging met haar in gesprek, gokte op een bezoekje van een klein half uur. Zo voelde het ook, maar in werkelijkheid spraken wij elkaar 3 uur. Ik had direct een klik met haar en die klik is er al die tijd gebleven. Atie en ik ontmoetten elkaar nog veel vaker. Want haar verhaal sprak mij zeer aan: hoe zij met het verlies van haar dochter omging en daar iets positiefs uit wilde halen, anderen proberen te behoeden voor een hoop ellende maar ook via haar lezingen en de vergoedingen die zij ontving voor Stichting Nomphilo.” 

Moederfiguur

Jack besloot haar hierbij te helpen door alle gelden die hij ontving uit spreekbeurten en lezingen ook te besteden aan dat weeshuis. Hij reisde zelf ook af naar Zuid-Afrika af te reizen om met eigen ogen te zien hoe het daar in dat weeshuis reilt en zeilt. “Wat ik daar zag sterkte mij nog meer in het voornemen om dit huis te ondersteunen.” 

Met het geld kon onder meer een sterfkamertje worden ingericht en een auto worden aangeschaft om de kinderen naar het ziekenhuis te vervoeren. “Ik bewaar veel mooie, waardevolle herinneringen aan Atie en ben zeer dankbaar dat ze in ons leven is gekomen. Een goed mens, een warm mens, een moederfiguur voor mijn vrouw Jolanda, een zeldzaam goede gastvrouw die heerlijk kon koken. Niets leek haar te veel. Vol trots altijd praatte ze over haar kinderen en kleinkinderen waar zij zo ontzettend trots op was.”