‘Ik ben de man die naast mij staat’ in Cultuurkoepel
REGIO/SCHOORL/HEILOO - Ze staat in een traditie van kunstenaars die naar een van de Duindorpen (Schoorl, Groet, Camperduin) kwamen om te werken en wonen. Met haar man en vier kinderen is ze in 2017 neergestreken net buiten de dorpskern van Schoorl met een bostuin achter het huis. Haar man timmerde er voor zichzelf een werkhuisje (’Zijn eerste timmerprestatie’), dat zij zelf ook wel gebruikt.
26 mei in Heiloo in de Cultuurkoepel tijdens het festival Willibrordus Draait Door
Josefien Hendriks, documentairemaakster. Momenteel werkt ze aan een soort van installatie over de Bregthoeve, het hospice in Schoorl. Deze weken is haar documentaire ‘Ik ben de man die naast mij staat’ op veel plaatsen in het land te zien, over Maarten van Roozendaal. Haar beeld van de befaamde en geliefde Van Roozendaal was in het najaar op landelijke televisie te zien in de serie ‘In het uur van de wolf’ en maakt nu een, door corona, uitgestelde tournee door het hele land, met vertoningen op groot doek. Op de avond van 13 mei in Filmhuis Schoorl en op 26 mei in Heiloo in de Cultuurkoepel tijdens het festival Willibrordus Draait Door.
Door Ed Bausch
Josefien Hendriks over haar documentaire over Maarten van Roozendaal
‘Tis om te janken zo mooi’. Daar houdt niemand het droog bij. Maarten van Roozendaal (1962-2013) zong het, zoals bijna alles dat hij schreef en zong, evengoed met guitigheid in de ogen. Die guitigheid zie je voortdurend als hij praat. Zelf verbaasd over de woorden die spontaan, zoekend, intuïtief uit hem lijken te komen. Maar o, wat zijn het prachtige zinnen, over het leven, zijn leven. Zijn jongenstijd in Heiloo, het op school gaan in Bergen, die rare jaren ’80 van de vorige eeuw, waarin hij de kansloosheid voor jongeren (zo staan die jaren te boek) al doend omzette in scheppende kracht, een Alkmaars woninkje krakend, doorgaand op de piano. Pianospel waar hij zichzelf, zonder een noot te kunnen lezen, verder in bekwaamde toen hij in de vierde klas van het gymnasium het even niet precies wist en een goed jaar thuis was in Heiloo, waar hij de het zevende en laatste kind was (‘een routineklus voor mijn ouders’).
“Ik was een hele grote fan van Maarten”. Josefien vertelt het in de tuin achter haar huis. Ze deed al van jongs af aan acteerwerk voor de camera en soms op het toneel, studeerde sociologie en deed daarna de filmacademie. Ze maakte al het nodige werk. “Dit beeld over Maarten moest er gewoon komen. Nadrukkelijk wilde ik geen film waarin allerlei personen over hem zouden praten. Ik laat hem zelf aan het woord.” Ze kreeg, ook van Eva (Maarten’s echtgenote en tevens zijn regisseuse), alle ruimte en kwam tot een beeld dat een prachtig ritme heeft en de grote levenskracht van aartstwijfelaar Maarten van Roozendaal laat zien.
‘Heeft een wolk zin’, zie je Maarten zingen ergens in weer een theater. De vraag is het krachtigste ‘ja’ dat je kunt bedenken, als je hem ziet. De man die wellicht slordig met zijn lichaam omging, maar zo enorm charmant, knap, charismatisch was. Openhartig zoekend, intuïtief. Rijk aan taal, schurend en poëtisch. Het intuïtieve lijkt ook de manier van werken te zijn van Josefien.
“Ik probeer op zoek te gaan naar het tonen van integere intimiteit. Dat kunnen de handen zijn van werkenden in de zorg of de mensen die hun laatste dagen in een hospice doorbrengen.” Zonder Van Roozendaal ooit gesproken te hebben heeft ze met archiefmateriaal en geluid (“Dat is zo fascinerend, geluid loskoppelen van beeld”) een fenomenaal portret gemaakt, waarin Maarten zichzelf vertelt.
Bij sommige vertoningen houdt Josefien een heldere inleiding. ”Ons jongste kind is hier geboren, dat maakt ons nog meer Schoorlaar. Amsterdam is nu fijn om af en toe heen te gaan. Maar wij zijn nu van hier, van de kustregio.” De omgeving zal haar vast tot heel veel moois brengen. Kijk op willibrordusdraaitdoor.nl of volg Josefien in haar werk.
