De laatste zegen van Herrianne Allewijn

Door Marcel van Stigt

Je hoeft niet perse gelovig zijn, of juist een bepaald geloof aan te hangen, om je bij de Protestantse Gemeente Landsmeer comfortabel te voelen. De verslaggever maakt het zelf mee als hij Het Kruispunt betreedt. Een vriendelijke dame houdt de deur open en heet hem hartelijke welkom. Binnen hangt een prettige, gemoedelijke stemming. De kerkgangers - het zijn er vandaag veel - babbelen met elkaar en maken zich op voor deze bijzondere dienst, die geheel in het teken staat van het afscheid van Herrianne Allewijn.  

Losse sfeer

Opvallend tijdens de dienst is de losse sfeer. Tussendoor even naar het toilet? Geen probleem? Een violiste die per ongeluk een verkeerde toon aanslaat? Maakt niet uit. Grapjes vanaf de kansel? Moet kunnen; er mag gelachen worden. Het is juist die sfeer, die warmte die kenmerkend is voor deze gemeente, en juist die zal Herrianne Allewijn missen. “Die warme gemeente is ontstaan na het samengaan van de gereformeerde en hervormde kerk in Landsmeer”, vertelde Herrianne eerder die week. “Later is daar nog de Purmerlandse kerk bij gekomen. Mensen die hier nieuw komen, zijn meteen welkom, en iedereen leeft met elkaar mee. En het koffiedrinken na de dienst is belangrijk, soms nog belangrijker dan de dienst zelf.”  

Krachttraining

Herrianne had nog mogen doorwerken, maar toch heeft ze besloten een streep te trekken, ook al liggen de predikanten niet voor het oprapen. Ze zijn net zo royaal voorradig als verpleegkundigen, docenten en machinemonteurs – niet dus – en een vaste opvolger staat nog niet klaar. Maar ze wil meer tijd om andere dingen te doen die haar na aan het hart liggen. Een nieuwe studie bijvoorbeeld. Krachttraining. Dit doet ze al drie à vier keer in de week, en ook heel fanatiek, maar nadat ze is aangereden en een geblesseerde knie heeft opgelopen, moet ze in de sportschool een tandje terugschakelen. Over het naderende afscheid: “Ik sluit iets af. Dat komt dus niet meer terug. Dat is deels goed, deels jammer.” 

Bruiloft in Kana

In haar laatste dienst haalt ze het Bijbelse verhaal aan over de bruiloft in Kana, Galilea. Als blijkt dat er geen wijn meer voor de bruiloftsgasten is, grijpt Jezus in. Hij verandert water in wijn, en niet zomaar een slobberwijntje, maar wijn van de beste kwaliteit. Bruiloft gered, en zelf blijft Jezus onzichtbaar op de achtergrond. Herrianne maakt een bruggetje naar de PGL: ook hier zetten mensen zich op de achtergrond in om gedenkwaardige bijeenkomsten mogelijk te maken. 

Dat geldt zeker voor haar eigen afscheidsbijeenkomst. Warme woorden vallen haar ten deel en er klinkt veel muziek. Onder meer een variant op Leonard Cohen’s ‘Halleluja’ (’Her-ri-an-ne...’), die uitnodigt tot meezingen. De predikant geeft voor het laatst haar zegen en na afloop vormt zich een lange rij om haar de hand te drukken of een knuffel uit te wisselen.

Tot bezinning

Vijfendertig jaar was Herrianne als predikant aan de Protestantse Gemeente Landsmeer verbonden, nadat ze dezelfde rol heeft vervuld in Alphen aan de Rijn en Andijk. Opgegroeid in Maasland trok het predikantschap haar nog niet meteen. Herrianne begon aan een studie klassieke talen en letterkunde, maar kwam na twee jaar tot bezinning. Wat moet ik met die studie?, vroeg ze zich hardop af. Een studie volgen vond ze leuk voor haar eigen ontwikkeling, maar ze moest er wel iets mee kunnen. En voor de klas staan sprak haar ook niet aan. 

Wel was ze geïnteresseerd in theologie en daarop heeft ze zich georiënteerd. Nog steeds niet met het idee om later dominee te worden, haar focus lag op wijsgerige ethiek, maar toen ze daarna een opleiding vormingswerk oppakte merkte ze dat ze het werken met groepen leuk vond. En toen is het er toch van gekomen. “Een vriendin volgde een opleiding tot predikant en dat heb ik toen ook gedaan. Ik dacht: dan heb ik in ieder geval mijn papiertje en dan zie ik verder wel. In deze opleiding werd mijn kindgeloof, ik ben grootgebracht met het christelijke geloof, afgebroken. Mijn geloof is in de loop der tijd veranderd. Ik ben een zoekende gelovige. Ben minder van de waarheden, maar meer van: waar voel je iets van steun? Ik zoek naar wijsheid, en de waarheid vind ik in gesprekken met en in de relatie tot de ander, niet in wat van bovenaf wordt opgelegd Wat mij aansprak was een vertaalslag maken van de verhalen uit de Bijbel naar de actualiteit. Dat vind ik het mooiste wat er is.”