Op pad in eetbaar Noord

“Nog maar een paar generaties geleden was je bij honger aangewezen op het landschap om je heen. En hoewel we veel vergeten zijn, is al dat lekkers er nog gewoon. Wildplukken is een fantastisch excuus om al likkend en knabbelend door het park te struinen. Als je weet waar je naar zoeken moet is er van alles te eten en proeven.”
Uit het graslandje haalt ze Brede Weegbree (de zaden aan de zaadstengel smaken naar champignon, en zitten vol geruststellende, kalmerende stofjes), en dan vinden we Europese berenklauw. Verwant aan de brandblaren veroorzakende Aziatisch Berenklauw, maar herkenbaar aan een gleuf in de bladsteel (zoals selderij). Het blijkt een enorm heftige smaak te hebben, de smaak van een enkel zaadje (een beetje zeepig, sinaasappelschilachtig) blijft wel een half uur hangen.

Op de dijk groeit Rode klaver (de bloemen smaken grassig), Paardenbloem (de topjes van de bladen lijken op wilde andijvie), heerlijke wasabi-achtig Koolzaad, en Wilde rucola. ‘Een echt duinplant, die het in de stad goed doet tussen stoeptegels en een heerlijk heftige smaak heeft’, zegt Ellen enthousiast.
We vinden Hondsdraf, Springbalsemien, Look-zonder-look, Kaasjeskruid en Brandnetel. In twee uur tijd wijst Ellen op in totaal wel 40 eetbare planten, bijna een heel supermarktschap vol, en dat in zo’n klein stadspark. En wat opvalt: alle smaken zijn heel veel krachtiger dan de tamme groentes in de supermarkt, en er zijn zo ongelofelijk veel meer smaken dan we normaal in onze koelkast hebben liggen. De stad staat bomvol eetbaars, tussen twee stoeptegels of langs een sloot. “Als je het eenmaal weet, ben je permanent aan het snacken!”
De wildplukexpeditie is onderdeel van Het Wilde Noorden, een programma over stadsnatuur van de Tolhuistuin.