Boekbespreking: Twee weken weg

De uitgever van Twee weken weg kondigde deze roman uit 1931 al aan als het ultieme vakantieboek van dit jaar. Het is gebaseerd op de eigen vakantieherinneringen van de auteur, R.C. Sherriff (1896-1975). De Nederlandse lezer mag inderdaad verguld zijn dat deze familieroman na 90 jaar vertaald is. Het biedt een kijkje hoe de Engelsen in het interbellum hun vakantie vierden. Sherriff beschrijft dit nauwgezet en met veel gevoel voor humor. De familie Stevens (vader, moeder, dochter Mary, 19 jaar, zoons Dick en Ernie van 16 en 10 jaar) bezoekt al jaren de badplaats Bognor Regis dat ligt ten zuidwesten van Londen. In pension Zeezicht waar vandaan inderdaad vanuit de bovenste verdieping een lantaarnpaal langs de boulevard is te ontdekken, huren ze een gemeubileerde ruimte van een oude, ziekelijke weduwe. Maar voordat het zover is roept mijnheer Stevens de familie bij elkaar voor een ‘marsorder’. Wie brengt de parkiet bij de buurvrouw, wie regelt de poes, wie brengt de melkboer op de hoogte, wie neemt contact op met de kruier et cetera? Kortom: er is een bepaalde spanning voelbaar. Het woord ‘heerlijk’ valt regelmatig. De familie is er aan toe, mede omdat het jaar best wel heftig was geweest; Dick was van school gekomen en was gaan werken, ze hadden een andere melkboer genomen en Ernie had waterpokken gehad. Spannender wordt het niet, wel steeds aangenamer. Mevrouw Stevens krijgt al hoofdpijn bij het vooruitzicht op een druk treinstation en verheugt zich al op de momenten na het avondeten als Ernie op bed ligt, Mary en Dick wandelen langs de boulevard en mijnheer Stevens, die overigens niet vies is van wat status, in de plaatselijke pub met de bardame flirt, en zij haar breiwerkje kan oppakken. Kostelijk om te lezen, maar ondertussen vraag je je wel af of deze vakantietraditie niet aan slijtage onderhavig is.

Beoordeling Ruud Aret: 9