Op de pijp met... Nancy van Zanten

Tekst: Esdor van Elten / Foto: Ton van Zeijl

Nancy van Zanten (53) is freelance Human Resources (HR) adviseur. Volgens haar is de arbeidsmarkt in transitie: de nieuwe generatie werknemers maakt andere keuzes. Dat voor het voetlicht brengen is niet altijd makkelijk, maar ze doet het graag, ook vanwege haar eigen ervaringen: “Ik heb ook een millennial-cv.” Nancy woont met haar man René en twee zoons (waarvan 1 bonuszoon) in Naaldwijk.

Waar kom je vandaan? 

Ik ben geboren en getogen in Rijswijk. Opgegroeid in een ondernemersnest. Mijn vader had een bedrijf in brandbeveiliging. Ik ben de jongste van drie en was vroeger ook wel een beetje de belhamel. Nieuwsgierig, ondernemend, maar ook impulsief. Ik deed eerst en dacht dan pas na. Inmiddels heb ik geleerd eerst tot tien te tellen, zoals mijn moeder me bij probeerde te brengen. Binnen ons gezin speelde communicatie een belangrijke rol. Dit kwam doordat mijn broer op zijn veertiende ziek werd: kanker. Mijn ouders wilden mijn zus en mij daar goed in betrekken dus volgden er veel heftige gesprekken over bv onderzoeken, uitslagen en behandelingen. Hij heeft nog zeven jaar geleefd, het waren zware jaren voor ons gezin.

Dat heeft vast veel impact gehad... 

Toen hij ziek werd was ik elf, en drong het nog niet zo tot mijn kinderbrein door. Maar door de jaren heen ging ik de betekenis ervan steeds meer beseffen. We leefden met de gedachte: geniet van elke dag, want misschien is er geen morgen of later. Volgens mijn ouders ben ik ‘manisch’ positief geworden. Het heeft me ook gevormd als moeder. Ik wil graag een goede moeder zijn en heb ik behoefte aan gezinsmomenten. Die pas ik dan ook bewust in. Maar de balans tussen werk en privé is nog wel eens lastig.

Is werken dan zo belangrijk? 

Ja en nee. Ik heb veel gewerkt, maar er zijn ook momenten geweest dat ik dat allemaal liet gaan en voor andere dingen koos. Als kind wilde ik boerin worden. Ik logeerde vroeger veel op de boerderij van de ouders van Ria Visser en als ik een geitje ter wereld had geholpen wilde ik die meenemen. Maar dat is wat lastig in een Rijswijks rijtjeshuis. Toen dacht ik aan dierenarts, maar zo’n lange leerlijn schrikte me af. Uiteindelijk ben ik in het toerisme terecht gekomen. Eerst bij Hotelplan in de Plaspoelpolder, daarna twee jaar in een hotel op Mallorca, waar ik de sportentertainment verzorgde. Maar ik had na die twee jaar wel door dat ik dat niet mijn hele leven wilde doen. En dan kan ik rationele beslissingen nemen. Ik ging terug naar Nederland en heb van alles en nog wat gedaan en voornamelijk functies waar ik mijn talenkennis kond gebruiken. Onder andere voor de Bernard van Leer Foundation. 

Mooi werk? 

Ja. Maar terwijl ik daar werkte liep ik tegen de lamp. Veel onverwerkte zaken uit mijn jeugd speelden op. Ik stond zeven dagen per week 24 uur per dag ‘aan’. Stouwde alles vol. Tot het niet meer ging. Ik ben toen voor de Foundation een half jaar naar El Salvador gegaan en heb daar als vrijwilliger gewerkt. Met name met verslaafde straatkinderen.

Hielp dat? 

Het was rustiger dan thuis. En je leert veel over jezelf, maar het was ook confronterend om zoveel leed te zien. Toen ik terug kwam in Nederland heb ik nog twee maanden uit een rugzak geleefd. Ik was helemaal wars van spullen. Je beseft dan pas hoeveel geluk je hebt als je hier geboren bent. Dat hou ik mijn kinderen ook voor, ook tijdens de coronacrisis: kijk naar wat je wèl hebt. Geluk zit niet in geld en spullen, en gezondheid kun je niet kopen. 

Het was niet je enige reis... 

Nee, er volgden er nog vele. Na een poos in Nederland bij een adoptiebureau te hebben gewerkt besloten mijn toenmalige partner en ik alles te verkopen om een wereldreis te maken. We startten met een enkeltje India en zijn vervolgens door Azië, Australië en Noord- en Zuid- Amerika getrokken. We overwogen zelfs weg te blijven. Ergens een duikschool te beginnen of zo. Maar ik miste de seizoenen en zo kwamen we toch naar Nederland terug. Ik kwam als uitzendkracht op de HR afdeling van de Holland Beton Groep terecht. Daar startte mijn HR carrière. Vervolgens heb ik jaren bij Bouwfonds Property Finance en SNS gewerkt en ook veel gereisd. Ik deed een HBO-opleiding en ging zelfs naar Nijenrode, tot een opmerking van mijn zoon me deed beseffen dat ik weer in dezelfde val liep: teveel bezig zijn. Alles vol stoppen. Een sabbatical bleek ook niet te werken. Toen besloot ik voor mezelf te beginnen als HR-adviseur voor het MKB. Dus niet voor de grootmachten, maar echt voor de MKB-bedrijven die te klein zijn voor een fulltime HR Adviseur, maar wel zo groot dat HR zaken er niet meer ‘even’ bij gedaan kunnen worden. Ik werk bij voorkeur in het Westland, hoewel ik ook klanten elders heb. Ik wil nu het liefst mijn klanten op de fiets bedienen.

Hoe kwam je in Westland terecht? 

Ik viel voor een tuinderszoon van de Hoge Geest in ‘s-Gravenzande. Overigens had ik al wel met Westlanders opgetrokken; ik heb mijn hele jeugd geschaatst en veel van mijn trainingsmaatjes waren Westlanders. Ik deed aan shorttrack toen die sport nog in de kinderschoenen stond. We maakten destijds zelfs onze eigen shorttrackschaatsen.

Wat is volgens jou de kern van goed HR-beleid? 

Dat is lastig, want het is een heel breed werkveld. Ik doe het liefst alles van A tot Z. Van het opstellen van functieprofielen en personeelshandboeken tot CAO-onderzoek, ziektebegeleiding en sollicitatiegesprekken. Maar het liefst ben ik bezig met het ontwikkelen van mensen. Ze bewust maken van wat ze wellicht nog méér kunnen. Bijvoorbeeld door een beoordelingscyclus op te zetten. Niet om te controleren, maar om mensen te laten groeien. Want zo groeit ook je bedrijf. Ik noem mijzelf meestal de brug tussen directie en personeel. Ik ben er voor hen allebei. Dat betekent dat ik soms ook de rotklusjes moet opknappen, zoals een ontslagprocedure starten. Maar ook dat doe ik met aandacht voor de mens achter de werknemer.

De arbeidsmarkt is in transitie, volgens jou... 

Ja. De arbeidsmarkt verandert, maar bovenal; de mensen veranderen. De nieuwe generaties, de Millennials en generatie Z, kijken anders naar werken en leven. Ze zijn minder traditioneel in werkgedrag en denken niet in patronen. Ze zien niet de ‘normale’ carrièreroute voor zich; langzaam opklimmen. Het zijn veel meer vlinders; ze fladderen van hier naar daar, op zoek naar wat ze boeit en inspireert. Ik herken dat wel. Ik heb ook een beetje een millennial-cv immers. In mijn werk speel ik daar op in: het gaat om vertrouwen bouwen, mogelijkheden bieden, mensen bewust maken van wat ze kunnen en motiveren om boven zichzelf uit te stijgen.

Hoe ziet dan de vacature van de toekomst eruit? 

Ik ben al jaren ervan overtuigd dat je in een vacature niet om opleidingsniveau moet vragen, maar om competenties. Dat wordt echt de toekomst. Mijn sollicitatiegesprekken gaan ook niet over de cv. Wat daarin staat kan ik zelf wel lezen. Ik wil de mens àchter die cv leren kennen. Wat willen ze, in hun leven en in hun werk. Wat zijn hun drijfveren. En hoe kan dat samengaan met de functie? De traditionele sollicitatiebrief zal ook verdwijnen. Het wordt persoonlijker, interactiever. Zelf ben ik fan van LinkedIn en sollicitatiefilmpjes. Maar bovenal: bedrijven moeten zich realiseren dat ze deel uitmaken van het leven van mensen en dus iets moeten toevoegen en niet alleen halen.

Snappen werkgevers dat? 

Veel wel. Sommigen niet. Traditionele directeuren nemen mij sowieso niet aan. Gelukkig zijn er in Westland ook genoeg vooruitstrevende directies die de tijdsgeest herkennen. Want zo simpel is het: de wereld verandert en je moet mee. Anders vind je op den duur geen goede mensen meer. En we hebben goede mensen hard nodig. Dat is de boodschap die ik breng. Soms word ik pas benaderd als er al problemen zijn. Ik zeg: voorkom nou problemen. Werk preventief. Daar wil ik bij helpen. Duidelijk en straight to the point. Dat is de gedachte achter mijn bedrijfsnaam: STIP. De stip op de horizon zetten, maar wel vierkant achter mijn principes staan.