Op de pijp met... Jaap Koenen
Even pauze. Even op de pijp. Bakkie doen, praatje maken. Met en over bijzondere Westlanders. Westlanders met een verhaal. Over Westlandse waarden, en over heden, verleden en toekomst. Deze keer praten we met: Jaap Koenen.
Tekst: Esdor van Elten / Foto: Ton van Zeijl
[Jambers stem] Overdag is hij een gewone witgoedspecialist. Maar ‘s nachts komt Jaap Koenen (68) pas echt tot leven... “Ik had mijn brood wel willen verdienen met muziek, maar ik had niet zoveel op met het wereldje.” Jaap woont met zijn vrouw Janie in ‘s-Gravenzande.
Van wie ben jij er één?
Ik ben er één van Koenen. Radio Koenen in ‘s-Gravenzande, welbekend in het Westland. We handelden in witgoed en bruingoed.
“We”, jij dus ook?
Ja, maar dat stond niet bij voorbaat vast. Na de openbare basisschool in Naaldwijk en de mulo aan de Geestweg wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik wilde, (eerlijk gezegd, dat weet ik nog steeds niet). Muziek maken trok me wel, maar met het wereldje eromheen niet zo. Na de Middelbare Detailhandel school ging ik wel bij mijn vader werken, maar ik vond sleutelen aan brommers en auto’s zoveel leuker, dat ik bijna twee jaar bij Vis in Wateringen heb gewerkt als fietsenmaker. Het scheelde weinig of ik was in dit vak voor mezelf begonnen in Honselersdijk, maar ik ben toen toch weer teruggegaan bij mijn vader. Zolang ik in de reparatie en de service zat ging het wel, maar toen mijn vader wilde dat ik meer in de winkel ging staan, ben ik uiteindelijk toch vertrokken. Na nog zo’n anderhalf jaar als nachtwaker bij de Nederlandse Veiligheidsdienst gewerkt te hebben zijn we in Hoek van Holland toch met een zaak in Bruin- en Witgoed begonnen.
Tòch een winkel?
Inmiddels was ik getrouwd met Janie, dus ik kon de winkel aan haar over laten en me zelf bezig houden met de service en reparatie. Al was de witgoedhandel niet mijn roeping, het liep goed. Ik kan werk ook alleen maar goed doen, niet half. We verkochten de duivel en z’n ouwe moer. Als iemand iets bij ons bestelde kocht ik er meteen twee, want ik redeneerde: als één iemand het wil, dan is er ook altijd wel een tweede. Uiteindelijk hebben we dat toch ruim 23 jaar volgehouden. In 2000 verkochten we de winkel en verhuisden we naar ‘s-Gravenzande. Ik heb dit huis waar we nu wonen altijd al willen hebben. Niet zozeer vanwege het huis zelf, maar vanwege de grote loods die erbij hoorde.
Waarom wilde je zo graag die loods hebben?
Vanwege de ruimte natuurlijk. Ik heb hier mijn werkplaats, want ik repareer nog steeds witgoed. Janie werkt ook nog, bij Expert. Ik kon hier ook mooi aan auto’s sleutelen. Ik ben een Opel GT aan het restaureren. En ik heb hier mijn eigen muziekstudio.
Jij hebt iets met muziek?
Van jongs af aan. Muziek luisteren, muziek bedenken, muziek maken en muziek opnemen. Zo rond mijn zestiende kocht ik mijn eerste gitaar. Al snel had ik mijn eerste bandje. Echt zo’n naspeelbandje, met vrienden Aad Seele, Jan Schaaf en Peter van Vliet. Met die covers hebben we één keer opgetreden en toen was ik dat eigenlijk al zat. Ik wilde eigen muziek maken. Sowieso vond ik optreden eigenlijk niet zo leuk, maar dat had meer te maken met podiumvrees, haha. De volgende band was Waterfall met dezelfde vrienden. Alleen toetsenman Peter van Vliet werd vervangen door gitarist Ron van Dooren. We gingen eigen nummers te schrijven.
Zonder optreden wordt het lastig...
Met Waterfall hebben we toch wel veel opgetreden, omdat we aangesloten waren bij de WAP (Westlandse Associatie van Popmuzikanten). Dit heeft ook nog geresulteerd in de Wappelpee 1 (1980) en 2 (1981) en op de laatste staan we met 2 eigen composities op. Waterfall heeft zo’n vijf jaar bestaan. Het volgende bandje heette DNA, samen met Ben Romein, Maarten Voois, Hans Ravelli en Marie Bliek. Met elkaar werd de muziek wat symfonischer en hebben In de jaren ‘80 nog de tune voor Veronica Countdown geschreven. Buiten de band om heb ik samen met een van de bandleden, gitarist Ben Romein de LP ‘First Mysterious Appearance’ gemaakt en is uitgebracht in 1986. Met opzet hadden we er First van gemaakt In de hoop dat er nog een Second zou volgen.
Maar die kwam er niet...
Nee. Maar er was wèl belangstelling voor. Op een gegeven moment benaderde de fanclub van Marillion ons; zij wilden wel een paar dozen hebben. Via hen kwam de plaat in Frankrijk en Duitsland terecht en die wilden alle nog overgebleven exemplaren hebben. Achteraf blijkt ie over de hele wereld te zijn verstuurd. Toen ik ‘m een paar jaar geleden en recent nog googelde ontdekte ik dat ie zelfs nu nog in Amerika te krijgen is. Ook DNA viel na verloop van tijd uit elkaar. Ik was sowieso alles een beetje zat en ik ging vissen.
Waarom was je alles zat?
Dat zit tussen mijn oren. Al mijn hele leven. Ik vind het leven gewoon niet makkelijk en van tijd tot tijd zink ik weg. Dat betekent ook dat ik jarenlang een heel onregelmatig leven had. Ik wisselde dag en nacht om. Ik ging zo’n beetje naar bed als Janie naar haar werk ging. De dag bestond voor mij alleen maar uit verplichtingen. In de nacht kon ik met muziek bezig zijn. Maar gezond is het natuurlijk niet helemaal. Het vissen heeft me gered. Als ik in de natuur ben denk ik, ik kan hier honderd worden. En Janie. Zij is mijn hele leven al de steun die ik nodig heb in het leven. Ik kan niet genoeg zeggen hoe belangrijk ze voor me is.
Zing het dan maar...
Dat heb ik gedaan. Ik heb voor haar het nummer: You’re The One geschreven, samen met m’n huidige band waarin ik heb geprobeerd te vertellen wat zij voor mij betekent. Maar hoe vat je een hectisch leven met elkaar in vier minuten samen? Daar had ik eigenlijk een heel boek voor nodig. Dat viel dan ook lange tijd niet mee, maar ineens was het daar en lukte het en ze vond het prachtig. Ben ik dus wel trots op, omdat ik me in het dagelijkse leven slecht kan uiten en in de muziek lukt me dat veel beter.
Dus je bent wel weer muziek gaan maken...
Na tien jaar heb ik het weer opgepakt. Marie Bliek vroeg me of ik niet weer een keertje bij hem en zijn band wilde komen kijken. Tijdens die eerste repetitie was ik meer geïnteresseerd in de digitale recorders die ze hadden, dan in de muziek. Maar ik liet me toch overhalen. Voor mij is het echt voor de lol. Er is geen moeten en optreden doe ik nog steeds niet. We repeteren op dinsdagavond in een bunker in Hoek van Holland en daar is de band ook naar vernoemd: Tuesday’s Shelter.
Geluidsapparatuur is ook een passie van je...
Ik heb al heel lang een eigen studio. Toen we in Hoek van Holland woonden heette die Studio 255, naar het huisnummer. Ik vond het wel handig: als je muziek maakt kun je het ook gelijk goed opnemen. Een leuk succesje waar ik aan meegewerkt heb als zanger in mijn studio, is het project Oh, Oh Westland. Dit was een persiflage op Oh Oh Den Haag in opdracht van Droog Horeca. Ik vond ‘t zelf niks, maar de oplage van 1000 singles was binnen vier dagen uitverkocht en er zijn drie oplages bijgeperst. Toen ik met muziek maken stopte, heb ik ook jarenlang niet naar de studio omgekeken. Pas toen we hier naartoe verhuisden heb ik het weer opgezet. Gewoon ouderwets analoog. Maar via een 32 kanaals AD/DA converter stuur ik het digitaal naar de computer. Overigens is dit niet dezelfde tafel die ik had. Tien jaar geleden was er een grote brand in de loods en toen is alles verbrand. Apparatuur, instrumenten en de GT. Was in een keer alles kwijt waar ik het allemaal voor deed.
Dat was een hele slag...
Janie dacht zelfs dat ik het allemaal op zou geven. Maar gek genoeg vond ik juist wel weer de kracht om te zeggen: dit gaat goed komen. En het is goed gekomen. Het staat, en het werkt en het is ook nog 10x zo mooi geworden. Ik heb ontdekt dat ik nog niet klaar ben met leven. Ik maak weer muziek, maar op mijn eigen voorwaarden. En de restauratie van de GT schiet alweer op. Als ik nu nog weer een beetje meer dagmens wordt, dan kan ik er nog een poosje in rijden. Ik heb verder niet veel meer te wensen, ‘t is goed zo!
