Je zal als jonge vrouw maar te horen krijgen dat je borstkanker hebt

‘Toen ik naar binnen ging voelde ik het al: foute boel’

“Drie weken na de punctie zou de uitslag volgen. Die drie weken voelden als een half jaar.” Het nare gevoel komt zo weer boven bij Jill als ze eraan terugdenkt, of even door haar dagboek bladert waarin ze opschreef hoe ze zich voelde. 27 juli 2012 herinnert ze zich als de dag van gisteren. “Pfff, die dag vergeet ik nooit meer. Ik had een afspraak in het ziekenhuis waar ik de uitslag van de punctie zou horen. Het slechte onderbuikgevoel had ik al weken. Ik ging met lood in mijn schoenen naar de afspraak. Gelukkig ging een vriendin mee. Daar zat ik dan, op de afdeling mammacare, naast een dame met een kaal hoofd. Was dat mijn toekomstbeeld? Toen we naar binnen mochten, voelde ik het al: foute boel. De arts zette zijn leesbril af, zuchtte diep en zei: ik zit al veertig jaar in het vak maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Je had m’n dochter kunnen zijn. Het bleek een kwaadaardige, hormoongevoelige tumor te zijn. Mijn vriendin pakte mijn hand. Het was net alsof het niet over jou gaat en je in een slechte film zit, zoals ‘Komt een vrouw bij de dokter’. Je hoort van alles, maar niets blijft hangen; het ene oor in en andere oor uit. Ga ik dood, of niet? Heftige emoties gieren door je lijf, maar ik dacht vooral: hoe ga ik dit tegen mijn ouders, zus en vriend zeggen? De omhelzingen erna  van alle dierbaren waren zó intens; alsof je doodgaat. Verder weet ik nog dat ik vooral veel voor me uit staarde en niets zei.”

Plezier

Waar Jill het meeste plezier uit haalde was haar werk als kapster in de salon. “Ondanks dat mijn hele wereld op z’n kop stond, wilde ik niet dat dit plezier mij ontnomen werd. Daarom ging ik na een paar dagen rust ‘gewoon’ werken. Op advies maakte ik een lijst met mailadressen om iedereen op de hoogte te houden hoe het met mij ging. Dat gaf rust en voelde beter dan keer op keer je verhaal doen. Ook hield ik een dagboek bij, waarin ik alle gebeurtenissen en gevoelens opschreef. Weken later zijn tijdens een operatie mijn beide borsten verwijderd, waarvan één preventief. Door borstimplantaten in dezelfde maat wilde ik de gevolgen zoveel mogelijk beperken. Dat heeft zeker geholpen, maar de zenuwen zijn ook volledig verwijderd waardoor mijn huid gevoelloos blijft. Dat blijft ook emotioneel gevoelig, want het is een blijvende herinnering aan de operatie.” 

Vertrouwen

Het vertrouwen dat Jill in haar eigen lichaam heeft is broos. Elk pijntje voedt gevoelens van onzekerheid en kwetsbaarheid. “Dat is heel vermoeiend. Iedereen heeft wel eens buikpijn, alleen maak ik me dan snel zorgen. Die mindset moest ik veranderen en dat gaat de laatste jaren best goed. Je moet door. Kinderen helpen daarbij. Die leven bij de dag en maken zich grote zorgen over de kleinste dingen. Dat kan ik gelukkig ook weer, want er was een tijd dat ik mensen hoorde klagen over randzaken waarvan ik dan dacht....je moest eens een paar weken in mijn schoenen staan. Maar gelukkig ben ik nu veel verder en kan ik het geklaag prima aan. Sterker nog, het voelt fijn om zelf ook weer te kunnen en mogen zeuren over dagelijkse dingetjes. Zo hoort het ook. Heerlijk! De aandacht die je vanuit je omgeving krijgt tijdens en vlak na je ziekte is enorm. Die ebt weg zodra je ‘beter’ bent en iedereen je weer ziet als de oude Jill. Dat is lastig want die oude Jill is er niet meer. Tijdens de jaren van twijfel en jezelf opnieuw uitvinden heb je juist aandacht nodig, maar dit is gewoon hoe het werkt. Ik neem ook niemand iets kwalijk. Ik werd ook goed begeleid met creatieve therapie door iemand die gespecialiseerd is in de verschillende fases van kanker. Ik wist dat het moeilijke jaren zouden worden. Gelukkig ben ik nu zó veel verder. Ik kan intens genieten van mijn kinderen en als ze hun verjaardagsfeestje vieren ben ik vooral dankbaar. Dan voel ik me een bofkont het allemaal mee te mogen maken. Ik leef bewuster, geniet van kleine dingen. Het zijn clichés, maar daarom niet minder waar. Dit jaar ga ik me bezig houden met het afmaken van mijn dagboek. Wie weet ga ik dat nog eens uitgeven om mijn ervaringen op deze jonge leeftijd met anderen te delen. Het was verschrikkelijk om dit mee te maken, maar ik sta weer midden in het leven en beleef alles veel bewuster en intenser. Ik geniet en maak keuzes waar ik zelf gelukkig van word. Dát heeft het mij gebracht.”