‘De natuur is altijd dichtbij, dat wil ik overbrengen’

Morvenna Goudkade

In het Boskoopse Rosarium, vaste plek van deze rubriek, bekijkt Monique aandachtig de planten, bomen en heesters. Zijn er vogels, insecten? Oog voor natuur heeft ze altijd en overal.

‘Ik ben altijd een natuurmeisje geweest, al ben ik de economische kant opgegaan’

Monique begon pas zeven jaar geleden met filmen, maar leverde al drie goed bekeken natuurfilms af: Natuur in het Groene Hart (2017), Struinen in Park Zegersloot (2018) en De Fascinerende Wereld van Bomen (2019). Op 20, 27 en 30 oktober is Natuur in de Buurt te zien bij Parkvilla in Alphen. Hoe dat zo gekomen is? “Ik ben altijd een natuurmeisje geweest”, zegt Monique, die opgroeide in Limburg. “Het leek logisch dat ik biologie zou gaan studeren, maar ik ben de economische kant opgegaan. Wel bleef de liefde voor natuur altijd bestaan.”

Sinds haar 26ste woont ze in Alphen. Ze werkt als hbo-docent Business Studies en is in haar vrije tijd natuurgids bij het IVN. “Natuurfotografie is al heel lang mijn hobby, maar op zeker moment wilde ik meer dan stilstaand beeld. Zo’n zwerm spreeuwen in de lucht, die wilde ik in beweging zien. Dus ik begon met filmen.” Ze leerde het zichzelf aan, is volledig autodidact. “Ik heb wel veel YouTube-filmpjes gekeken, hoor. Maar heb ook steeds mijn eigen smaak gevolgd. Mensen zeggen weleens dat ze aan mijn manier van filmen kunnen zien dat ik ook fotografe ben, door een bepaalde stijl en compositie.”

‘Na elke film roep ik: dit is de laatste. Dat ga ik nu niet meer zeggen’

Haar eerste film, Natuur in het Groene Hart, maakte ze vooral voor het IVN, maar veel meer mensen wilden hem zien. De tweede film werd daarom meteen in de bioscoop vertoond, net als de derde. Haar nieuwste productie, Natuur in de Buurt, noemt ze haar ‘meest persoonlijke film’. “Dit is heel erg mijn eigen verhaal. Ik heb gefilmd in coronatijd, in het Alphense Weteringpark waar ik vlakbij woon. De wereld was in lockdown, er waren veel beperkingen, dus ik bleef in mijn eigen buurt. Het filmen voelde als een soort zingeving. Je ziet aan het begin een leeg park met een lege schommel, maar daarna zie je hoeveel leven er is in zo’n park. Dat gaf me hoop tijdens de coronatijd en een gevoel van rust.” 

Van maart 2020 tot maart 2022 filmde Monique in het Weteringpark. “Ik ben daar 75 keer geweest met mijn camera, in alle seizoenen. Ik heb fantastische beelden kunnen maken. Het leuke is, de dingen die ik heb gezien, die kun je ook op andere plekken zien. Een ander park, een plantsoen, een sloot. Ik heb echt geleerd dat natuur altijd dichtbij is, als je het maar wilt zien. En dat wil ik ook heel graag overbrengen met mijn film.”

Ze is nu wel heel trots, zegt Monique. “Na elke film roep ik: dit is de laatste. Maar dat ga ik nu niet meer zeggen. Zo langzamerhand durf ik mezelf wel filmmaakster te noemen.” Bij haar eerdere films sprak haar man het commentaar in, deed de voice-over. Deze keer heeft Monique het zelf gedaan. “Het voelde zó als mijn film, dat ik dacht: ik wil het zelf doen, zelf mijn verhaal vertellen.”

Dit is de rubriek Rosarium Gesprekken deel 405.