‘Wieringer badgast maakt vreemde keuze’

“Maar wat nu, als er geen strandje, of zandbank voorhanden is? Dan maar de dijk opgeklommen en daar in slaap vallen. Het genot is er niet minder om en ach, die harde ondergrond? Daar kan mijn buikje wel tegen!”

‘Wij kunnen als mensen dieren wel menselijke gedachten toedichten, het maakt een verhaal ook smakelijker, maar de feiten erachter zijn anders: tijdens een fietsrondje over Wieringen op een recente stralende zondag meende ik een paar meter onder het fiets/wandelgedeelte van de dijk, iets ten zuiden van Vatrop een flink stuk hout te zien liggen. Dichterbij veranderde dat idee steeds meer in twijfel en een uiteindelijk: “Verdraaid het zal toch geen zeehondenpup zijn?”

Angst

‘Het tegendeel was waar. In eerste instantie sloeg de angst toe dat het helemaal mis was met dit beestje, maar na de fiets weggezet te hebben en voorzichtig dichterbij te kunnen komen, bleek dat het hier een ‘Schone Slaper’ m/v betrof. Wie weet zou het lukken, vanuit een gunstiger positie, zonder de dreumes te verstoren, dit beeld te kunnen vastleggen?

Na deze geslaagde exercitie rees uiteraard de vraag, of het kiezen van een plek als dit behoort tot het normale zeehonden gedragsrepertoire? Passanten gaven me uitsluitsel: ”Ja hoor, een zeehondencentrum is benaderd. Jullie hoeven je geen zorgen te maken. Dit komt voor, geen paniek!.”

‘En voegden ze me toe, er is ook een broertje, of zusje in de buurt en moeder komt langs om te voeren. En terwijl dit gezegd werd blafte vanonder, vanuit het slik telg nummer twee de luiaard toe, dat het nu wel tijd was om te komen spelen. Ongetwijfeld kwam de dienstdoende ouder het jeugdige tweetal, toen het pauzekwartiertje weer voorbij was, voorzien van een smakelijk hapje en meevoeren naar geschikter oorden.

Wieringen heeft zoveel te bieden bleek maar weer eens.’

Tekst en foto: Jaap Buis, Van Ewijcksluis