Erika en Dennis verruilden Haarlem voor Bretagne (3): ‘We doen waar ons hart naar uitgaat’

In deze serie vertellen de Haarlemse Erika en Dennis over hun Franse avontuur. Het blog werd eerder gepubliceerd op www.dennismoet.com. Dit keer deel 3.

Bloemenzeeën

“Kleine tractoren van zeker 50 jaar oud en de nieuwste enorme landbouwmachines oogsten gezamenlijk mais en graan. Dat gaat door tot begin december (!). Na de oogst is onze wereld ineens een stuk weidser geworden: mais wordt hoog en vormt natuurlijke muren langs de smalle weggetjes. Terwijl sommige stukken land nu met mooie voren gegroefd bloot liggen, schiet op andere percelen het koolzaad alweer omhoog. Leuk vooruitzicht dat hele velden straks weer knalgele bloemenzeeën vormen. In ons huis – Ty-Vert – liggen de geraapte hazelnoten en gekregen walnoten in een mandje te drogen. En wekelijks maken we appelmoes van valappels die hier letterlijk overal ‘voor de raap’ liggen. Door een foldertje van de Biocoop, biologische supermarktketen, weten we dat hier in de omgeving 62 (!) soorten appels voorkomen. De eerst oogstbare is in juli en de laatste in februari. Ook nu nog, in december, rapen we tijdens onze wandelingen met Miep vaak appeltjes waar we dan met z’n drieën al lopend van genieten.

De essentie

In onze tweede blog lieten we al weten dat het van nabij meebeleven van de seizoenen je laat aarden en verbinden met de prachtige leefomgeving en cycli van de natuur. Dat wordt alleen maar intenser. Ons hameau is ‘klein, rustig en stil’ maar bruist toch van leven. Onze buurtgenoten zijn ondernemende, actieve, blije mensen, die je veel hoort lachen op alle dagen van de week. Wij zijn zelf ook 6 dagen per week druk in de weer, maar ervaren dat niet als werken. Het vorm geven aan een zoveel mogelijk zelfredzaam en zelfvoorzienend bestaan is een prachtige, uitdaging en leerzaam bovendien. Palourdes (schelpdieren*) zoeken? Kost een halve dag om ze bij laag tij te verzamelen, ruim een uur om ze schoon te maken en nog een half uur om te bereiden. De smaaksensatie is dan wel onvergetelijk. Wilde bramen en rozebottels plukken? Idem dito. Oogsten uit de moestuin? Die moeten verwerkt worden, ingelegd op zuur, tot jam gemaakt of ingevroren na blancheren. De siertuin en het ‘wilde’ bos vragen ook veel aandacht en zorg, maar het werk heeft geen deadline, alles kan in eigen tempo en op eigen moment. Dit ìs de essentie van ons bestaan; zorgen voor voeding in de vorm van schoonheid en gezond biologisch voedsel voor lichaam en geest. 

Dat we na een jaar vol overtuiging kunnen zeggen dat we de juiste stap hebben genomen is prachtig en een hele geruststelling. Dat komt mede doordat we door de gemeenschap warm zijn onthaald, we horen erbij ook al spreken we nog niet goed Frans. Iedereen in het hameau doet zijn best en zorgt liefdevol voor de leefomgeving en voor elkaar. Ook worden we regelmatig ‘op sleeptouw’ genomen; naar het strand om een maaltje kokkels* te verzamelen, naar ‘de beste plek’ voor bramen, op paddenstoelenjacht, naar de jeu-la-Boule-Bretonne en naar lokale boeren die een keur aan (polytunnel-)tomaten kweken. Die kopen we per 10 kilo en maken er heerlijke sauzen van in de cuisinière à bois. Ofwel slow cooking in de houtkachel-oven van onze leefkeuken. 

Bijzonder rijke oogst

Net zo groot als de eetbare oogst is de oogst van wat ‘placemaking’ wordt genoemd, het vergroten van de visuele kwaliteit en natuurwaarde van onze plek. Wat een verschil in één jaar tijd! Dennis heeft grote bloembedden aangelegd, rondom de betonnen vloer van wat oorspronkelijk een schuur was en nu een fijn terras is onder de pergola met klimmers. Aan weerszijde zijn vakken uit het gras gestoken en met allerhande bloemen beplant. Deze plantvakken hebben of krijgen onderling verband, in vorm, kleur en/of dynamiek. De basis is dat alle beplanting insect-vriendelijk is, jaarrond interessant en lokaal gekweekt. Er komt steeds meer samenhang en structuur in ons perceel. Door het aanleggen van een slingerend pad en ‘open plek’ is het lager gelegen bos toegankelijker en aantrekkelijker gemaakt en verbonden met de direct achter ons huis gelegen naturalistische siertuin en bloemenweide in de maak.
Grappig; toen we een jaar geleden aankwamen gingen we, zonder overleg, ieder meteen aan de slag: Dennis liep naar het deel van ons land waar het siergroen zou komen en Erika ging meteen naar het moestuin gedeelte. Nu, na een jaar hebben we gemerkt dat de verschillende tuindelen en -sferen elkaar versterken en met elkaar verweven raken, net als de oorspronkelijke bewoners van ons hameau met ons en zelfs nog iets ruimer, wij met de Bretonners. Met recht een bijzondere, rijke oogst.

Elkaar inspireren

Dat we keihard werken maar het niet als belastend ervaren, ook al denken spieren en rug daar regelmatig anders over, komt omdat we doen waar ons hart naar uitgaat; (moes-) tuinieren, fotograferen, boeken maken, wandelen, schilderen en handwerken. We inspireren elkaar en laten ons graag inspireren door wat en wie op ons pad komt. Dat vertaalt zich in vele mooie ervaringen, nieuwe vriendschappen, intense natuurbelevingen en smakelijke maaltijden. Het schone van het ‘alledaagse’ en ‘kleine’. Small en slow zijn voor ons de sleutel voor een zinnenprikkelend en zinvol leven in een hechte gemeenschap en goede gezondheid.

De noordkust van Bretagne heeft Dennis geïnspireerd tot het maken van prachtige foto’s voor een nieuw beeldverhaal. Moet hij nog uitkristalliseren maar het doel is wederom een fraaie uitgave. Heel anders maar net zo mooi en persoonlijk als Dennis zijn laatste boek ‘De ontsloten tuin’, welke verkrijgbaar is bij de plaatselijke boekwinkel (en via www.uitgeverijblauwdruk.nl direct bij uitgeverij Blauwdruk). Een cadeautip voor de feestdagen voor wie het nog niet kent/heeft!

Reacties zijn altijd welkom en aanmelden voor onze blog in uw mailbox kan via 2.ty.vert@gmail.com..

* inderdaad, niet heel vegan (zie blog 2), maar we doen ons best, wordt vervolgd!