- Column Stem in de StadHulp uit onverwachte hoek

Mijn moeder was ineens ziek. Heel erg ziek. Ze heeft weken in het ziekenhuis gelegen. Dat was natuurlijk in de eerste plaats voor haar heel akelig. En in de tweede plaats voor mijn vader die aan de zijlijn toe moest kijken en zichzelf thuis moest zien te redden. Dat laatste lukte redelijk, op één ding na: koken! Bewust van zijn eigen beperkingen waagde hij zich er ook maar niet aan. Maar ja, wie doet het dan?
Mijn broer en ik werden mantelzorgers waar wij konden, maar een extra maaltijd verzorgen kregen wij logistiek gezien ook niet voor elkaar. Dan maar kant-en-klaar van de supermarkt. “Niet te eten”, vond mijn vader. Afhaalmaaltijden bleken een feestje, maar voor de portemonnee niet zo wenselijk voor langere tijd. En Tafeltje dekje was psychisch gezien een brug te ver (“want 77 jaar is nog lang niet oud”, aldus pa).
Gelukkig heb ik lieve vrienden in de buurt van mijn ouders wonen. Die kon ik vragen af en toe iets smakelijks langs te brengen. Maar wij Nederlanders vragen niet zo makkelijk. Ik ook niet. Mopperen kunnen we wel. Ik ook. Mijn klaagzang en het nieuws dat mijn moeder in het ziekenhuis lag, bereikte echter een paar Syriërs. En toen gebeurde er iets wonderlijks. Er kwamen hulptroepen op gang. Mensen die mijn ouders nog nooit hadden gezien sloegen aan het koken. Er ontstond spontaan een Syrische Tafeltje-dekje-service. Mijn vader wist niet wat hem overkwam. De ene exotische maaltijd na de andere werd langs gebracht tot de vriezer uit zijn voegen barstte.
Zelfs toen mijn moeder weer thuis was uit het ziekenhuis ging de service door. Nu inclusief cadeautjes voor mijn moeder. En ik kreeg gemopper van Syriërs te horen… ongelofelijk dat jullie zo slecht voor ouderen zorgen. Jullie kunnen nog heel wat leren.
Myrna Bockhoudt