Column: Devotie...

Een paar jaar geleden zamelden we in Vlaardingen plastic nog apart in. Dat werd een tijdelijke levensmissie. Ik kreeg het niet meer over mijn hart om ook maar een sliertje bij het restafval te gooien. Afval scheiden werd een levensstijl, maar misschien kan ik het beter een obsessie noemen. Je kan je voorstellen hoe groot de klap was toen plastic opeens weer bij ‘rest’ mocht...
Ik rookte al een hele tijd, toen ik erachter kwam dat sigarettenfilters ook plastic bevatten. Een duister moment van realisatie. Hoeveel filters had ik wel niet op de grond gegooid met het idee dat het geen kwaad kon?! Vanaf dat moment puilden mijn tassen en zakken niet alleen uit met plastic en papier, maar ook met peuken. Jarenlang. Pas nu ik gestopt ben met roken zie ik de ironie: de wereld werd er schoner van, maar mijn eigen leven niet...
Zo gooi ik ook al jaren geen plastic doppen weg. Ik ontdekte namelijk dat er instanties zijn die er geld voor krijgen, zoals KNGF Geleidehonden. Het is zo’n kleine moeite en in de wetenschap dat iemand zich mede dankzij mijn minimale bijdrage een hulphond kan veroorloven, ervaren mijn genen het als een misdaad om er een te verspillen. En dus kom je overal in mijn huis, auto en kantoor doppen tegen. Nu houd ik van zwerfvuil rapen en soms sta ik echt te twijfelen. Toch duw ik vieze doppen steeds vaker resoluut in de afvalzak in plaats van mijn broekzak. Ik moet ook oefenen met grenzen stellen...
Maar wat zijn grenzen waard als het doel een gezicht en stem krijgt? Sinds vorig jaar zamel ik lege blikjes en andere ijzerwaren apart in. Het gaat naar een lieve en maatschappelijk betrokken dame uit de VOP, die het allemaal spaart om het onderhoud van haar rolstoelbus te bekostigen. De bus gaf het gezin vrijheid terug. Vandaar dat ik vorige week in een restaurant verheugd was toen mijn bruiswater in een blikje kwam. Die ging mooi mee in m’n tas. Omdat ik verder niet heel gestructureerd ben, kwam ik ‘m van de week in Nijmegen weer tegen...
Deze week wordt mijn overgrootoma 96 jaar. Elke dinsdag genieten we van elkaar en van een patatje. Haar seniorenbadkamer staat al lang niet meer vol teiltjes. Wel heeft ze sinds kort een speciaal plekje in een keukenkastje. Voor ik naar huis ga checkt ze het plankje en krijg ik de lege blikjes mee.