Column: Klontjes in de pap
De afgelopen weken heb ik me totaal niet bezig gehouden met de actualiteiten in ons Vlaardingse wereldje. Ik ben wel druk met de scheurkalender over Vlaardingen en ondertussen dealde ik met een aantal emotionele gebeurtenissen. Dat hoort er nu eenmaal bij en daar word ik niet boos om, maar ‘t is toch irritant als alles tegelijk lijkt te gebeuren. Een paar extra klontjes in de pap. Tegenwoordig neem ik de tijd om dan extra goed te roeren. Deze week nam ik ook de tijd om naar iemand te luisteren met een vrachtschip aan bagage. Trauma’s, nachtmerries, paniekaanvallen... Hij gaf niet op en er niet aan toe, maar het hoorde er wel bij. Hoe zuur je pap ook is, als je het elke dag moet bikken wordt dat jouw normaal. Hij had zichzelf aangeleerd om niet naar andermans bord te loeren. Jaloezie en afgunst maken je eigen maaltijd immers niet zoeter. Hij was zelfs dankbaar voor zijn voeding en bracht de pap met intelligentie, creativiteit, veel optimisme en het belijden van zijn geloof toch op smaak. Voor mij heel onwerkelijk, voor hem gingen er zo jaren voorbij. Met verdriet en bewondering luisterde ik naar zijn verhaal. Het leven is niet eerlijk en dat zal het ook nooit zijn, hoeveel regels we ook bedenken om gelijkheid te bevorderen. In zijn hoofd en lijf had pijn zich zodanig genesteld dat er niet altijd meer een keuze was. Ik was getuige van de onmacht toen er paniekaanvallen kwamen. En ook van zijn gedrevenheid om er direct weer bovenop te komen. Een beetje beschaamd keek ik met een schuin oog naar de klontjes in mijn eigen pap, waar ik zoveel tijd voor nam. Bagatelliseren is niet oké, maar relativeren heeft een functie. Juist omdat alles zo ongelijk verdeeld is, valt er veel van één mens te leren. Ik had iemand voor me waar je op basis van de gemiddelde vooroordelen misschien met een boog omheen zou lopen, maar waar ik meer inspiratie en wijsheid uit haalde dan uit de gemiddelde Vlaardingse politicus - om toch maar even lokaal te blijven. Niks ten nadele van onze gemeenteraad overigens, maar misschien dat ik nu pas goed besefte hoe krom het is dat maatschappelijke problemen meestal niet worden opgelost door de mensen die ermee hebben gedeald. Dat het niet effectief is blijkt wel uit de groeiende wachtlijsten op zo’n beetje elk gebied. Zelf wachtte hij al 1,5 jaar op een plekje voor een bepaalde traumatherapie. Het is lovenswaardig dat hij zijn leven niet in de wachtstand zette, maar elke dag weer keek hoe hij er het beste van kon maken en anderen kon helpen vanuit zijn eigen ervaringen.
Ook zonder nieuwsconsumptie kreeg ik de actualiteiten op m’n bord. Het was intenser en leerzamer dan de media mij hadden kunnen vertellen. Deze week zal ik minder tijd besteden aan het roeren van mijn pap. En probeer ik dankbaar te zijn voor de klontjes.
