Column: Teamwork
Het leek zo’n grandioos idee: een scheurkalender om het feestjaar Vlaardingen 750 dagelijks te vieren. Met elke dag een reden om onder de indruk te zijn van onze stad en je zo steeds een iets trotsere Vlaardinger te voelen. Meer dan een jaar geleden startte ik het project, samen met mijn moeder. Intensief samenwerken met een van je ouders is niet voor iedereen weggelegd, maar ik maakte me weinig zorgen. We hadden immers zeeën van tijd. Bovendien is mijn moeder iemand die dingen fixt. Ik op zich ook, alleen wel gedreven door de adrenaline die met een deadline komt. Zolang de tijd zich uitstrekt als een eindeloze oceaan, mist mijn brein de trigger om echt te focussen en alles te geven. Met andere woorden: ik ben een uitsteller. Tot het allerlaatste moment in zicht is en ik niet anders kan dan keihard op mijn doel afgaan. Dan ontstaat er hyperfocus en maak ik het onmogelijke waar. “Maak je niet druk, we hebben tijd genoeg”, stelde ik vaak als mijn mamsie een subtiele opmerking over de hoeveelheid werk maakte. Zij zag hoe de diverse elementen van dit project één grote berg vormden. Mijn hersens hebben moeite met overzicht en zagen alleen al die kleine hoopjes werk.
Aan het begin van deze zomer had ik een map vol informatie. En een belofte aan Vlaardingen dat er een kalender zou komen. De eerste duizend exemplaren waren al verkocht terwijl de selectie voor de inhoud nog niet gemaakt was. Mama Planken slikte haar woorden vaak verstandig in, maar de opmerking over slapeloze nachten rolde soms wel uit haar mond. ‘Je kan niet van mij verwachten dat ik opeens een ander mens ben omdat ik met jóú samenwerk’, beet ik haar dan toe. ‘Vertrouw me nou maar.’ Dat vertrouwen heb ik nooit echt in haar ogen gezien, maar uiteindelijk was ík degene die alles moest uitwerken en ze kon dus niet anders dan toekijken hoe mijn enthousiaste bijdrage aan het feestjaar misschien wel tot mijn faillissement zou leiden. Dit nooit weer, dachten we allebei.
Een paar weken geleden ging de knop om. Ik sloot me af voor sociale prikkels. Stopte met mails beantwoorden. Zette in mijn WhatsApp-status dat ik écht niet bereikbaar was. En toen zag ik wat mijn moeder al die tijd had gezien: hoe uitgebreid ik de kalender wilde maken was eigenlijk niet realistisch om te verwezenlijken binnen de tijd die er nog was. Zo spannend als deze deadline heb ik er nog nooit een gehad. Als een maniak zat ik uren achter mijn computer. Te koppig om in te leveren op de kwaliteit die ik voor ogen had. Mijn moeder bracht eten. Ik overleefde en overwon. Vandaag is de scheurkalender naar de drukker gegaan. Ik ben kapot, maar niet failliet. Er blijft alleen één gedachte over. Er valt over Vlaardingen nog zoveel meer tofs te vertellen. Zullen we nu vast aan de volgende scheurkalender beginnen, mam?
