Shirley Brandeis

Hij had hun vader kunnen zijn. Terwijl de geboortejaren van Nico, Jaap, Nihat, Claudio en Joop op een enkeling na in de jaren veertig liggen, staat in Hermans paspoort een jaartal van enorm lang geleden: 1923. Ze verkneukelen zich op de reactie van de Westerpost als de (nu nog) 99-jarige straks binnenkomt. Maar waar blijft ie nou? 

Ondertussen bevragen we de biljartcollega’s over de, volgens hen, kwieke bijna-eeuweling. Herman was jaren de oudste deelnemer van de Nijmeegse Vierdaagse, die hij tot 2013 samen met zijn vrouw liep. Herman tenniste tot op hoge leeftijd. Herman heeft droge humor. En is nog altijd lenig en sportief. “Je weet niet wat je ziet, hoor.”

Appelkistje

We weten inderdaad niet wat we zien. Als Herman het Leo Polak binnenkomt en de verbaasde blik van de journalist ziet, doet hij er nog een huppeltje bij. Hoe dat voelt, honderd worden, is de eerste vraag na kennismaking. “Geen idee, dat is pas woensdag.” Check: droge humor. Serieuzer klinkt hij als het over zijn jeugd gaat. Geboren aan de Lindengracht, hartje Jordaan. “Mijn wiegje was een appelkistje.” We neuriën het liedje over het stijfselkissie, maar het was er toch echt een van de fruitkraam van zijn moeder die daar op de markt stond. En ja, als jongvolwassene heeft hij de oorlogsjaren moeten doorstaan. De bekende stakingsdag in februari 1941 was hij in de Westerstraat, waar de halve Jordaan uit sympathie met de stakers demonstreerde. Tweeënhalf jaar deed hij gedwongen arbeid in Duitsland.

Lichtere bowlingbal

Liever een ander onderwerp, vraagt Herman. Ja, biljarten. Daar begon hij mee toen het tennissen toch een beetje teveel van het goede werd voor iemand van zijn leeftijd. Ergens in de tachtig. Ook het marathon lopen, waar hij op zijn zestigste mee begon, laat de oud-slijter tegenwoordig aan zich voorbij gaan. Voor zijn verjaardag staat wel bowlen met zijn dochters op het programma binnenkort. Zijn geheim? “Blijf actief, maar overdrijf niet.” Zo kiest hij sinds zijn 95e voor een iets lichtere bowlingbal. Een borreltje gaat er wel nog steeds in, maar ook dat met mate. Net als het rondje Sloterplas, dat hij niet meer helemaal rondloopt. “Slechts een kilometertje of drie.” Waarna een korte stilte valt en hij vervolgt: “De rest zwem ik terug!”

Niet kromtrekken

Biljarten is leuk, de beste is hij niet, vindt hij zelf. Wel nog een tip voor de verslaggever die de helft van zijn leeftijd is. “Niet kromtrekken, maar door de knieën. Ook als je iets tilt.” We laten hem verder spelen met zijn kameraden “Jammer dat je er woensdag niet bent,” charmeert hij. Eigenlijk wilde hij er niet zoveel aan doen. Maar nu de driecijferige leeftijd nadert… “Dan is een beetje aandacht toch wel leuk.”