Liefde voor honkbalsport zit bij Mika in de genen
NOORD-SCHARWOUDE - Ook al is er geen droog brood te verdienen als prof honkballer, Mika Kistemaker is wég van de sport. “In landen als Amerika of Japan vind je op elke straathoek een honkbalveldje. Daar zijn ze helemaal verslaafd aan deze sport, waar miljarden dollars in om gaan. Als je daar uitblinkt kun je goed geld verdienen. In Nederland moet je het echt vooral doen uit liefde voor de sport”, zegt de 16-jarige nuchter.
Mika is de oudste zoon van Richard Kistemaker, die 37 jaar geleden voor het eerst een honkbalveld betrad en meteen verkocht was. Net als Mika, die dezelfde sensatie meemaakte, als hij elke zondag hele dagen doorbracht op en om het honkbalveld. “Ik heb nog wel een paar jaar gevoetbald, en ook de tennisport heb ik een tijdje gedaan. Maar honkbal was het helemaal. Andere voorbeelden dan zijn vader kent hij eigenlijk niet. “In die zin ben ik niet met honkbal bezig. Ik kijk ook niet alle wedstrijden ofzo. Ik ben met mijn eigen team bezig, en met mijn eigen spel. Ik wil wel steeds beter worden als pitcher, maar heb niet de ambitie om echt op professioneel te gaan spelen. Dan zou ik naar het buitenland moeten en dat spreekt me niet aan.” Zo ver schopte zijn vader het ook niet, maar die kwam ooit met het combiteam Herons/Alcmaria, wel uit op het één na hoogste niveau. Als junior speelde hij ook nog in het Noord-Hollands team.
Zus Isis speelt ook honkbal, wat dat betreft is de liefde voor het honkbal genetisch overdraagbaar gebleken. Terwijl Isis Herons inmiddels heeft ingeruild voor landskampioen Olympia Haarlem, zijn Mika en zijn vader trouw aan de Heerhugowaardse club. “Naast dat wij familie zijn, is Herons ook echt een gezellige club waar iedereen elkaar kent. Over een paar jaar, als ik het hoogste niveau heb bereikt, zou ik graag bij deze club eindigen in een vriendenclub.”
Mika is eigenlijk net weer begonnen met honkballen, na een half jaar geblesseerd te zijn geweest door een overbelaste arm. “In die tijd ben ik wel steeds op de club aanwezig geweest en heb daar fysio gevolgd, maar ik kon niet spelen. Heel frustrerend, terwijl ik daarvoor ook al zo lang niet heb kunnen honkballen vanwege corona.” Zware tijden waren dat voor types als Mika, die liefst elke dag met zijn sport bezig is. “Online school vond ik ook niks. Ik doe de opleiding Sport en Bewegen op het Horizon College en had daar lange tijd profsportstatus waardoor ik naast de lessen volop aan het sporten was. Tijdens corona was van dit alles niks meer over.”
Gelukkig kan hij nu weer twee keer per week trainen en elk weekend een wedstrijd spelen. Helaas niet meer in de overgangsklasse, dat heeft zijn team slechts één seizoen volgehouden. “In ons team zitten niet alleen maar strebertjes zoals ik. Terwijl ik voor een wedstrijd op tijd naar bed ga en ervoor kies om de avond ervoor niet teveel te drinken, denken niet als zijn teamgenoten daar hetzelfde over.” Dat moet frustrerend zijn? “Mwah”, haalt Mika zijn schouders op. “Tijdens een honkbalwedstrijd ben je niet de héle tijd actief, je staat ook wel veel stil. Dan hoef je niet perse topfit te zijn.”
Het is volgens hem ook de reden dat niet veel meer kinderen voor de honkbalsport kiezen. “We geven regelmatig workshops of demonstraties op scholen. Vinden die kids best leuk maar ook al vrij snel saai. Bij voetbal ben je de hele tijd bezig. Bij honkbal is het veel strategischer, gaat het meer om het spel. Ik vind het zonde, maar snap het op zich wel.”
Mika is behoorlijk goed als pitcher en geeft ook training bij The Herons: ,,Ik speelde afgelopen seizoen in de U21 als eerste honk en als slagman. Mijn ambitie is wel om weer terug te komen in de overgangsklasse en vervolgens door te stoten naar de hoofdklasse. Dat is in voetbaltermen de eredivisie zeg maar, terwijl de overgangsklasse de Keuken Kampioen Divisie is. Leuk, maar daar doe je het uiteindelijk natuurlijk niet voor.”
