Herman vindt er wat van (3): ‘Blommetje’

Het was wel een schattig gezicht, het opaatje dat de lokale bloemenwinkel binnen stiefelde. Zijn zoekende blik ging de hele winkel door, alsof hij een speld in een hooiberg zocht. 

Door Herman de Jager

“Ja ziet u, ik ben hier om een bosje rode rozen te kopen voor mijn vriendinnetje. Zij is gisteren in de badkamer gevallen en heeft nu een dikke knie, maar er is niks gebroken hoor!” De bloemist kreeg een warm gevoel bij dit opaatje en probeerde een grap. “Niets gebroken? Zal ik voor de zekerheid toch maar wat gipskruid bij de rozen doen?” Het opaatje barstte uit in een gelach en lichtte toe: “Mijn vriendin viel op haar neus, en haar groene ogen waren vanochtend blauwpaars, daardoor is ze wel wat prikkelbaar!” “Tja, die rozen hebben doorns hè, dat past dan wel bij haar. Of had u liever een cactus gegeven? Die verkoop ik ook.” “Ja, ik zag ook al vergeet-me-nietjes staan, da’s handig als ze dement mocht worden.” 

De bloemist wilde nog een grap maken in de trant van ‘dan zie ik u een paar keer per dag terug’, maar gooide het over een andere boeg. “Bent u nog niet zo lang samen met uw vriendinnetje?” “We zijn 58 jaar getrouwd! Ze heeft een zonnig karakter hoor, volgende keer als ik weer een blommetje geef, zijn het zonnebloemen.” De bloemist deed extra zijn best bij het inpakken en pakte uit met een extra papiertje en een fraai lint met hartjes. Het opaatje ging met een glimlach en een prachtige bos rode rozen de deur uit.

De verkoper ging door waar hij mee bezig was, en zette de bloemetjes buiten.

Wil je reageren op de column? Stuur een bericht naar: reacties@hermandejager.nl