Cor Lust gelukkig in zijn oude huisje te midden van een bloemenzee
OOSTZAAN - Waar zijn toch die leuke oude houten huisjes in Oostzaan gebleven? Die authentieke kleine of grotere Zaanse burgerwoningen? Vroeger stond Oostzaan er vol mee. De Kerkstraat, het Zuideinde, de Kerkbuurt. De meeste huizen stonden naast de wegsloot met een bruggetje ervoor. De Oudheidkamer heeft er stapels foto’s van. Maar nu zijn ze met een lampje te zoeken. En zodra zo’n huisje verkocht is, stapt er binnen de kortste keren een aannemer rond die onmiddellijk gaat breken en bouwen, want er moet vernieuwd worden. Of, helaas, nog erger: dan komt de slopershamer er aan te pas en worden de juweeltjes gesloopt, want het terrein waarop ze staan is vaak zo geschikt voor een mooie villa.
door Barbara van Wijk
Oude huisjes die compleet vernieuwd zijn en voorzien van alle comfort zijn er genoeg. Te veel om op te noemen. Paleisjes zijn het veelal geworden, efficiënt en doelmatig met moderne keukens, gestucte wanden, luxe badkamers, nieuwe dit en nieuwe dat. Prachtige fotoreportages verschijnen in de kranten en ook op tv zijn er talloze woonprogramma’s.
Maar het kan ook anders. Cor Lust, viel achtenveertig jaar geleden als een blok voor dat schattige groen geverfde houten huisje in de Kerkbuurt, verscholen achter een zee van bloemen in alle kleuren. Cor kocht het en nam zich voor om het helemaal authentiek te gaan bewonen. En hij wist van het begin af aan: wat eenmaal weg is, is weg, dat komt nooit meer terug. Hij heeft er dan ook nooit over gepiekerd om huis te moderniseren. Wél waren er heel wat klussen nodig om het weer in authentieke staat terug te brengen.
Emmertjes drinkwater
De elektriciteit was afgekeurd, de waterleiding was er wél maar die moest vernieuwd worden. “In het begin kookte ik het regenwater voor de afwas, en bij de buren haalde ik emmertjes drinkwater. In een van de bedstedes was wel een toilet geplaatst, en er was zelfs een douche, maar geen water. De vloer liep zó scheef. Het verschil tussen het midden van de kamer en de buitenwand was maar liefst dertien centimeter. Het huis moest dus getild worden. Dat heeft een gespecialiseerd bedrijf gedaan. Maar het meeste heb ik zelf gedaan. De riolering bestond uit gresbuizen, maar alleen voor het toilet. Gelukkig was er wel een toilet geplaatst door de vorige eigenaar, want dáárvoor was er een poepdoos boven de sloot! Dát stond toch echt niet op mijn verlanglijstje, hoor”, lacht Cor. Het huishoudelijk afvalwater liep gewoon onder het huis.
Ook nam Cor zich voor om de hele achterkant van het huis zestig centimeter omhoog te werken, want de deuren waren maar 1.60 meter hoog, wat resulteerde in builen en wonden aan zijn hoofd. Zo zat Cor dus in het begin bij olielampen en zonder water, verstoken van enig comfort. “De elektra die er wel was, lag gewoon in draadjes over het plafond, die heb ik helemaal moeten vernieuwen en veilig moeten maken. Het plafond en de wanden waren bekleed met hardboard. Toen ik dát eruit haalde kwamen er de prachtige planken van het plafond onder vandaan. Maar de wind kreeg toen ook vrij en onbelemmerd toegang tot de kamer, door de gekrompen planken van het huis…
Cor denkt terug aan die tijd en slaakt een zucht. “Er kwam een heleboel werk op mij af, maar ja, ik vond het zo’n leuk huis, ik had het er voor over.”
Passen en meten
De inrichting was nog even passen en meten, want er is geen ingebouwde kast. Een paar antieke kasten van zijn opa en oma, lossen dit probleem op. Cor heeft zorgvuldig de inrichting aangepast aan de stijl van het huis, zoals het nu is, met deze inrichting, zou het zó in het Zuiderzeemuseum passen, want het is nog steeds ongeveer zoals het was bij de bouw in 1876 Nu dus al 147 jaar!
De verwarming wordt geregeld door een kleine houtkachel. Wel oppassen, want alles is van hout, maar dat is Cor wel toevertrouwd.
De smuiger in de woonkamer is de trots van Cor. Een smuiger is een bepaald type betegelde schouw die in de Zaanstreek en in de kop van Noord Holland, veel voorkwam, soms met tegeltableaus, zoals die van Cor, meestal met Amsterdamse bijbeltegels, geschilderd naar prentjes van Pieter Schut of Jan Luiken.
“Wil je een kopje koffie?”, vraagt Cor. Je zou verwachten dat die koffie gezet zou worden in een pruttelpotje, maar nee een modern koffiezetapparaat verzorgt moeiteloos twee heerlijke kopjes koffie. Ook bedient Cor zich van een wasmachine en stofzuiger, maar een afwasmachine of airco….? Nee hoor, die komen er bij hem niet in. Maar een auto heeft Cor wel, hij draait weliswaar zijn hand niet om voor een stevig tochtje trappen, maar als het regent of hard waait is een auto toch wel heel comfortabel.
Het liefst stapt Cor op zijn klompen, gewapend met schoffel en hark, door zijn tuin. Hier kun je hem regelmatig aantreffen en hier wil Cor zijn oude dag slijten. Hij is gelukkig en de liefde voor zijn huis te midden van zijn bloemenzee, is in al die jaren nog geen centje verminderd.
