Iedereen past in het hart van Chantel Veer
ZUID-SCHARWOUDE - Chantel Veer is drukker dan ooit, maar verdient met haar onderneming Chantels Mengelmoes momenteel maar net genoeg om haar personeel te betalen.
De coronacrisis hakt er ook bij deze creatieve Dijk en Waardse keihard in. Haar cateringbedrijf staat nagenoeg stil omdat er geen feesten en partijen zijn, en haar kookworkshops kan ze voorlopig evenmin geven. “Maar ik blijf positief hoor!”, zegt ze in haar gezellige huis in de Oosterstraat. “Ik heb weinig nodig om gelukkig te zijn. We zijn gezond, hebben elkaar, we hebben een dak boven ons hoofd en hebben elke dag te eten. Meid, het kan zoveel beroerder.”
Gelukkig verzorgt ze met haar bedrijf Chantels Mengelmoes nog wel de maaltijdenservice voor de abonnees van Wonen Plus Welzijn. Dagelijks kookt Chantel in haar kookstudio in Buiten Zorg heerlijke verse warme maaltijden voor mensen voor wie het, om wat voor reden dan ook, lastig is om zelf te koken. “Dat doe ik met een team van in totaal 30 mensen, die in wisselende bezetting aan de slag zijn in de keuken.”
Extra aandacht
In haar team zitten ook medewerkers die extra aandacht en begeleiding nodig hebben. Waaronder een aantal jongeren via Stichting Focus, die mensen met psychische problemen helpt met hun maatschappelijke- en functionele herstel, maar ook leerlingen van het Heliomare College, met een verstandelijke beperking en/of autisme. Mensen met een Wahjong uitkering, waaronder haar vaste kok Thijs - “Een fantastisch joch” - worden ook liefdevol opgenomen in haar dagbestedingskeuken.
Ook de Syrische Hasnah is van vaste waarde geworden in haar keuken. “Hasnah kwam binnen bij mij en gedroeg zich in het begin hautain, en zeer afstandelijk. Ik heb geleerd door gedrag heen te kijken, als ik in iemands ogen kijk zie ik wat voor mens er achter de façade zit. Mensen zijn beschadigd en nemen een houding aan. Maar Hasnah bleef afstandelijk, alsof ze totaal geen zin had om aan het werk te gaan bij mij. Ik heb volgehouden en bleef geduldig wachten tot ze ontdooide. Dat gebeurde en stukje bij beetje mocht ik haar verhaal horen. Inmiddels mag niemand anders meer de tabuleh en houmous maken, niemand kan dat zoals zij die maakt!’, lacht Chantel.
Foto: AGHeeremansPhotography
“Wat me daarbij echt raakt is dat een beetje aandacht en geduld al zo veel doet. Zelfvertrouwen is alles als je verder wilt in het leven. Daarom verbaast het me dat daar zo weinig geld voor beschikbaar is. Niet vanuit de overheid, niet vanuit de gemeentes. Het is dat er gelukkig meer mensen zijn zoals ik die ze desondanks ontzettend graag wil helpen. Anders vallen deze toppers echt tussen de wal en het schip.”
Krasje of deukje
Het typeert Chantel, die alles en iedereen met een krasje of deukje wil helpen. Dat doet ze voor ouderen, jongeren, maar daarnaast helpt ze ook via Jan Molenaar arme kinderen in Roemenië, voor wie ze pakketten maakt met cadeautjes, en kleding en warme dekens verzamelt. “In het voorjaar vertrekt de zoon van Jan weer met een vrachtwagen die kant op. We zijn al druk bezig met het verzamelen van spullen voor deze kinderen en gezinnen die werkelijk niets hebben. Heel schrijnend, maar zo mooi wat Jan al jaren voor die mensen doet.”
Huisdieren met een verhaal
Terwijl Chantel koffie maakt vragen de overige gezinsleden uitgebreid om onze aandacht. Een heel klein wit hondje, Lola en een hele grote, July, komen om de beurt een aaitje vragen. “Dit zijn mijn grootste schatten”, zegt Chantel vertederd. “Als ik een groter huis had gehad, had ik nogveel meer beesten gehad. Mijn man Sherwin is wel blij dat dat niet zo is, haha. Zo houden we het beperkt.” In de tuin staat een hok met knaagdieren en volgende week wordt er nog een kat toegevoegd aan de ‘veestapel’. Chantel kennende zijn dit niet zomaar dieren. “Nee hoor, ze hebben allemaal een verhaal. Het zat deze beestjes niet mee in het leven. De knaagdieren in de tuin zijn allemaal afgedankte types, die nu lekker in hun hok in mijn tuin scharrelen. Hondje Lola was van een bewoonster van Buiten Zorg. Een dame op leeftijd met kind noch kraai, alleen met Lola. Toen ze overleed was er niemand bij de uitvaart, alleen ik en een handjevol mensen van Buiten Zorg. Ik sprak haar regelmatig in mijn winkeltje in Buiten Zorg en toen ze aangaf zich zo’n zorgen te maken over hoe het straks toch moest met Lola, heb ik beloofd om voor haar te zorgen.” Lola stonk, had geen gezonde tand meer in haar bek, en was al jarenlang niet bij een dierenarts geweest. “Die rekening mocht ik betalen, mooie erfenis hè?” Ze zegt het lachend, terwijl ze Lola een dikke knuffel geeft. De jaloerse July duikt er bijna bovenop. Deze dame is gered van een dodingstation in Spanje, zogeheten Perrera’s. Fabienne Paques en Ton van den Broek hebben in Zuid-Spanje de stichting Animal Care España opgericht toen ze werden geconfronteerd met de de manier waarop de Spaanse regering een ‘oplossing’ dacht te hebben voor zwerfhonden en afgedankte honden. “Dat Spanjaarden een andere kijk hebben op het ‘houden van honden’ is algemeen bekend maar dat honden massaal vernietigd worden in de dodingstations, is niet te bevatten. Als Spanjaarden het afstandsbewijs niet willen tekenen, dat kost namelijk € 175, worden ze zo over het hek gegooid. Kreupel, gewond, ziek en al. Toen ik van dit verhaal hoorde heb ik meteen contact gezocht met Fabienne. In september haalde ik July op van transport, graatmager en heel zielig. Maar met een ontzettende lieve inborst, geen greintje kwaad. Mijn lieve hondje Ella, die in juli jl op 19-jarige leeftijd is ingeslapen, kwam ook via een soortgelijke stichting, maar dan uit Oost Europa, bij mij terecht. Zij was echt onderdeel van ons gezin, een van mijn kindjes. Ik was echt kapot van verdriet toen ze doodging. Ik mis haar nog elke dag...”
1 en 1 is 3
Haar grote hart lijkt geen grenzen te kennen, want ze doet ook graag dingen met en voor Stichting De Waaier, Stichting Present en ook bij De Voedselbank Langedijk is Chantel geen onbekende. “Ik hou er gewoon van om mensen en dieren te helpen die dat nodig hebben, en krijg er zo ontzettend veel voor terug. Ik doe het bovendien nooit alleen hè! Ik zeg altijd: 1 en 1 is 3. Ik sluit me aan bij mensen die al iets goeds doen of vraag hulp aan instanties waarvan ik zelf ook hulp heb gekregen. Samen bereiken we dan nog een beetje meer. Gelukkig is mijn man van hetzelfde type!” Sherwin Kirindongo is professioneel muzikant en geeft onder andere muziektherapie voor de organisatie Musicians Without Borders, die door middel van muziek mensen en kinderen in conflictgebieden helpt om trauma’s te verwerken. “Samen zijn we al in Palestina, Rwanda, El Salvador, Oeganda, en Noord-Ierland geweest, heel bijzonder.” Zoon Tula van 7 weet niet beter of papa en mama zijn altijd bezig met het helpen van anderen. “Hij helpt me ook altijd mee als ik weer eens aan het verzamelen of regelen ben voor deze stichting of dat goede doel, haha. En ook Sherwins kinderen uit zijn eerste huwelijk, Quinty en Yannick, schuiven nog steeds graag bij ons aan. Ook nu Sherwin voor zijn werk bij de Lion King drie maanden in Korea zit, zijn ze veel bij mij. We zijn een mooi stel zo met z’n allen”
