Oekraïense vluchtelingen veilig in Nederland aangekomen met Florence-bus
Een luid gejuich klinkt en veel kinderhanden gaan omhoog als de Florence-bus met Oekraïense vluchtelingen de Nederlandse grens passeert. Opluchting bij de moeders en hun kinderen. Ze zijn veilig. Weg van al het oorlogsgeweld.
Robert Heijdemann
Drie vrijwilligers van Florence vertrekken donderdagochtend 17 maart vroeg naar de Pools/Oekraïense grens. Met de bus volgeladen met kleding, schoenen en knuffels maar ook met eten, vers fruit en veel flesjes water. Op de terugweg willen ze 50 vluchtelingen meenemen. Het is nog donker als Florence-vrijwilligers Andre van Zomeren, Remco Kaphorst en Peter van de Water de motor starten van hun bus. De bekende bus van Florence. Nu niet met senioren die een tochtje maken. maar geladen met hulpgoederen voor Oekraïense vluchtelingen. “We willen graag wat doen voor deze mensen die op de vlucht zijn voor kanonnen en bombardementen. Met alleen een rugzakje of een tasje vertrekken heel veel vrouwen met hun kinderen richting de grens,” vertelt Andre, terwijl de dieselmotor warm draait. “Vandaar onze rit met wat ze nodig hebben op hun vlucht. Eten, kleding en schoenen.”
Dagelijks 5.000 vluchtelingen in lange treinen
Vijandige beschietingen
“Het wordt een rit van 20 uur naar Chelm om eerst de goederen te lossen”, vult Remco aan. Hij hoefde niet lang na te denken toen hem werd gevraagd om mee te gaan. Chelm ligt bij de grens. Dagelijks komen hier zo’n 5.000 vluchtelingen aan in lange treinen. Treinen die ook worden beschoten. Het grensstadje ligt zo’n 20 kilometer van Lviv, de stad die onder vuur ligt van vijandige beschietingen en waarvan de bewoners al dagen in schuilkelders leven.
Ontreddering
“Bij een als opvangcentrum ingerichte sporthal staan de vluchtelingen klaar om met ons mee te gaan,” vertelt Peter. Het zijn moeders die hun kinderen tegen zich aan hebben gedrukt en twee mannen, waarvan één met krukken. Ook zijn er twee nog heel jonge baby’s. “Je ziet de ontreddering en de angst in hun ogen. Een moeder vertelt dat ze, na eerst twee weken in de schuilkelder te hebben geleefd, er tien dagen over heeft gedaan om met haar kinderen bij de grens te komen. We zijn in de bus direct broodjes, krentenbollen en water gaan uitdelen. Daarna volgden de tekenblokken, kleurpotloden en pluchen beesten”, vult André aan.
Dat was ons mooiste moment van de reis
Spanning is eraf
De stemming in de bus is bedrukt. Kinderen zijn stil en de moeders zitten in gedachten. Ze zullen zich afvragen hoe het de achterblijvers vergaat. Bij een eerste stop in Polen staan er allemaal kraampjes met eten en drinken, maar ook met schoenen en worsten. De vluchtelingen die uitstappen, mogen pakken wat ze willen. Daarna gaat het de donkere nacht in. Tegen de ochtend wordt gegeten. Het blijft rustig in de bus. Tot ze zaterdagochtend de grens van Nederland passeren. Andre: “Spontaan gaan de handen in de lucht, wordt er gejuicht en gelachen. Er is ontlading en opluchting. De spanning is eraf. Na weken van angst voelen ze zich veilig. Dat was echt ons mooiste moment van de reis.” Ze zijn in Nederland. Eerst moeten ze zich aanmelden, waarna ze naar een tijdelijke opvangplaats gaan. En Andre, Remco en Peter? Die gaan naar huis, slapen!
