Oudste inwoners wensen Dijk en Waard het allerbeste
DIJK EN WAARD - Heerhugowaard en Langedijk heten nu Dijk en Waard. Een grote fusiegemeente waarbij zeker het plaatselijke karakter van de gefuseerde gemeenten nog een grote rol spelen. In deze eerste fusiekrant van Nieuwsblad Dijk en Waard geven wij het woord aan de oudste inwoners van Langedijk en Heerhugowaard.
Dames eerst, dus krijgt Jopie de Jong-Ketting het woord. Henk Schoonderwoert is een heer en geeft zonder problemen Jopie de gelegenheid haar zegje te doen.
Van Amsterdam naar Heerhugowaard
Johanna Magdalena Ketting (103 jaar) werd 23 oktober 1918 in een gelukkig maar arm gezin geboren en Jopie genoemd. Hoewel zij goed kon leren, moest zij op 12 jarige leeftijd gaan werken als hulp in de huishouding, zoals zoveel meisjes in die tijd. Er moest immers geld verdiend worden. “We aten bijvoorbeeld stamppot met diamantvet om de magen te vullen.” Maar haar jeugd was gelukkig, hoewel haar vader weinig thuis was omdat hij voer. Zij vertelt dat een zusje een keer bang werd omdat er een man met een snor thuiskwam, die bleek hun vader te zijn. Toen ze 19 jaar was ontmoette zij haar man Willem en het huwelijk dat daarop volgde was heel gelukkig. Willem was geen grote man, maar wel oersterk. Hij droeg met gemak op beide schouders een zak meel van 50 kilo de trap op! Het huwelijk duurde 58 jaar tot haar echtgenoot in 1998 overleed. Zij kregen zeven kinderen en de onderlinge band is altijd heel sterk geweest. Er zijn twee kinderen overleden, maar met de overige vijf heeft Jopie veel contact. Toen dochter Hermina besloot naar Heerhugowaard te verhuizen, volgden de anderen snel, zo ook Jopie en haar man. Zij hebben ruim 32 jaar in het appartementencomplex Rustenburgerhof gewoond en Jopie woont nu alweer 4 jaar in de Raatstede. Klachten heeft zij niet, wel zegt de rasechte Amsterdams ‘pijn aan haar portemonnee te hebben...” Wie Jopie ontmoet ziet een vrolijke, levenslustige vrouw vol humor die uitroept: “Hoe is het mogelijk, ik ben al 103 jaar!” Eigenlijk wilden we van haar weten hoe zij over de fusie denkt en hoe zij de toekomst van Dijk en Waard ziet. ”Ach, dat interesseert mij geen moer!”, antwoordt Jopie in plat Amsterdams. “Ik ben heel gelukkig en dat zal wel zo blijven, toch? Ik kom niet buiten, loop iedere dag een stukje met een verzorgster van het huis, laat mijn dochters de boodschappen doen en heb verder niets nodig. Het zal wel goed gaan met Dijk en Waard! Ik heb mijn dochters en 14 kleinkinderen, het is mooi zo!” Heerlijk om op 103-jarige leeftijd nog zo te kunnen genieten van het leven! De kleine kwaaltjes zoals die erbij horen, neem je dan op de koop toe. “Ik heb nooit gerookt of alcohol gedronken, misschien is dat het geheim van de oudste inwoonster van Dijk en Waard zijn?”
Henk Schoonderwoert: nog steeds actief en fit
Al eerder werd in het Langedijker Weekblad Henk Schoonderwoert uitvoerig geïnterviewd. Nu is het bijna een jaar later en zal hij op 5 maart ook 103 worden. “Ik dacht de oudste inwoner van Dijk en Waard te zijn, maar dat is dus niet zo, de mevrouw in Heerhugowaard is me net voor!” zegt Henk met een lach. Hij is het toonbeeld van gezond zijn op hoge leeftijd: loopt dagelijks buiten, het liefs drie kwartier aaneen, en de hometrainer wordt intensief gebruikt. “Ik loop met de rollator, die ik mee neem om er eventueel op te kunnen zitten om uit te rusten, maar dat is tot nu toe nog nooit gebeurd!”, zegt hij trots. Van Heerhugowaard weet hij weinig: “Ik ken Middenwaard natuurlijk en de Middenweg, verder eigenlijk niets. Ik kwam er zelden en, na de verkoop van mijn auto, kom ik er zeker niet. Ik had geen zin meer in die toestand van een nieuw rijbewijs, verzekeringspapieren en keuring, en heb dat ding dus verkocht.”
Henk woont in zorgcentrum Horizon in Broek op Langedijk en redt zich uitstekend. Zij vrouw Corrie, waar hij in 1942 mee trouwde, overleed vijf jaar geleden en Henk mist haar nog steeds. “Zij overleed vlak voor kerstmis en de crematie vond plaats op de 24ste december, dat vergeet je nooit meer en maakt elke kerstmis daarna anders. Mijn schoonzoon Nico heeft nu weer een klein boompje neergezet.” Henk denkt weinig na over de toekomst, hij leeft van dag tot dag en maakt daar het beste van. “Ik ben blij dat ik er nog ben! Ik geniet van de televisie, kijk graag naar sport, vooral Ajax.” Henk laat een oranje shirt zien, gekregen van de coach van het Nederlands Korfbalteam, voorzien met rugnummer 1, zijn naam en de handtekeningen van het team. Hij speelde zelf ooit acht wedstrijden in Oranje en in zijn tijd moest je het shirt keurig teruggeven. Hij vertelt uitvoerig over zijn belevenissen in de oorlog. Geboren op 5 maart 1919 in Amsterdam heeft hij de hongerwinter meegemaakt en vertelt over de hongertochten de polders in om voedsel te bemachtigen. Die keer dat hij, op de terugweg, bij Purmerend een brug over wilde, maar de Crisis Controle Dienst tegen kwam die zijn voedsel afpakte, net als zijn fiets. “Ik had alleen nog maar een zakje pruimen over, maar de fiets kon ik later terug halen gelukkig!” Of over de dag dat hij niet meer terug kon wegens spertijd en moest overnachten op de pont tot 4 uur. Henk en Corrie hadden ook twee keer een onderduiker in huis. Henk kan veel vertellen en het is verbazingwekkend hoe goed zijn geheugen nog is.
Maar terug naar Dijk en Waard, want dat was eigenlijk de bedoeling van het bezoek. Hoe denk je erover, Henk? “Ik wens dat het een welvarende gemeente wordt, met woonruimte voor iedereen en goede verbindingen van ouderen! Een gemeente dat al het goede van Heerhugowaard en Langedijk in zich heeft en zo nog mooier wordt!”
BEN WANSINK
