Boerenechtpaar Barsingerhorn uit Oudkarspel voelt zich thuis in Denemarken

In Denemarken is ook niet alles hosanna, maar er is wel meer respect voor de boeren

“De boerderij, aan de Engelenburg, was van mijn ouders en wij werkten ook samen op de boerderij. Het bedrijf was klein en lag midden in het dorp. Ondanks dat we een drukke baan hadden was er tijd voor ontspanning: voetballen bij DTS, schaatsen en niet te vergeten uitgaan”, lacht Cees, die net als zijn vrouw Marjon 56 jaar jong is en geboren is in Lutjewinkel. “Onze toekomst lag meer bij de koeien, dan bij de kool. Maar in Oudkarspel waren de kansen voor ons minder. Oude gebouwen, weinig land en in die tijd hadden we ook last van het melkquotum.” 

Emigreren 

Cees en Marjon kregen een zoon, Kjeld. Maar omdat Marjon moest blijven werken werd Kjeld naar een kinderopvang gebracht. “Dat vonden wij niet leuk en we vonden ook dat we te weinig samen waren. We kwamen al vanaf 1992 in Denemarken, op vakantie. Vrienden van ons waren daar al naartoe geëmigreerd. De vooruitgang die zij daar realiseerden op hun bedrijf heeft ons aan het denken gezet. Eerder hadden we al gedachten om naar Amerika te gaan, maar dat zag Marjon niet zitten. Zo ver weg van de familie. En als je zoiets wilt moet je er beide achter staan, anders wordt het niks.’’ 

Het melkveebedrijf in Holstrup gaat goed, Cees overweegt zelfs uitbreiding naar 600 melkkoeien. (aangeleverde foto) 

Het idee om naar Denemarken te emigreren kreeg steeds meer vorm. “Dan komt er een moment om dat aan de ouders te vertellen. Dat vonden we lastig. We hebben meerdere keren samen aan de koffie gezeten, maar de woorden om te stoppen met het familiebedrijf in Oudkarspel, kwam maar niet uit onze monden. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit en het werd eigenlijk heel goed door mijn ouders begrepen en er werd direct besloten om hieraan mee te werken. We besloten om de koeien, het land, koelhuis en het huis van onze ouders te verkopen, waarna onze ouders ons huis aan de Voorburggracht hebben gekocht. Marjon zegde haar baan in verpleeghuis Oudtburg in Bergen op en op 6 juli 1998 zijn we naar Denemarken gegaan. Met gemengde gevoelens. Je laat familie en vrienden achter.” 

Betrokkenheid 

Cees en Marjon gingen in Denemarken op zoek naar een bedrijf. “Er stonden in die periode veel bedrijven te koop. We hebben 23 bedrijven bekeken en uiteindelijk vonden we een mooie boerderij in Hostrup, net over de grens van Duitsland. Het bedrijf stond uit 60 melkkoeien, 94 ha eigendom en 16 ha pacht. Door de jaren heen zijn er buurtbedrijven bij gekocht, waardoor de teller nu staat op 440 melkkoeien, 235 ha eigendom en 100 ha pacht. Ook in Denemarken was er in de jaren negentig al sprake van stikstof. Maar dat is flink aangepakt. Wat er op dit moment in Nederland met de boeren gebeurt is diep triest. We hebben verschillende stagiaires uit Nederland en België gehad en de verhalen zijn erg schrijnend. Mensen verliezen hun bedrijven en ze kunnen er helemaal niets aan doen. Ik heb veel contact met boeren in Nederland en luister naar de verhalen. Daar word je niet vrolijk van. Natuurlijk is in Denemarken ook niet alles hosanna, maar we zijn erg tevreden en hebben zelfs plannen om nog meer uit te breiden tot 600 melkkoeien.’’ 

Toekomstplannen 

Cees en Marjon hebben vier kinderen: Kjeld, Bente, Jesper en Kirsti en een kleinkind: Luca (en nog een op komst). De oudste twee wonen niet meer thuis. “We werken er naar toe dat onze jongste zoon Jesper het bedrijf in de toekomst gaat overnemen. We zijn in 2018 op vakantie naar Nieuw Zeeland en dit jaar naar Canada geweest en de kinderen, inclusief schoonzoon, en het personeel hebben de boel perfect waargenomen en daar zijn we erg trots op. Het is mooi als het bedrijf wordt overgenomen, maar het is geen must. Tegenwoordig moet je niet alleen lichamelijk sterk zijn om in de landbouw zelfstandig te zijn, nog belangrijker is het om geestelijk de druk aan te kunnen van het ondernemen met veel kapitaal en de druk van de samenleving.”   

Door de jaren heen zijn er buurtbedrijven bij gekocht, waardoor de teller nu staat op 440 melkkoeien, 235 ha eigendom en 100 ha pacht. (aangeleverde foto)

Het echtpaar is in 23 jaar goed ingeburgerd in de Deense samenleving. Ze zijn als gezin betrokken bij voetbal, handbal en kleiduivenschieten. “Ook zitten we in verschillende besturen, bij scholen, sportverenigingen en politiek. Dan word je vanzelf opgenomen in de gemeenschap.”  

Terugkeren naar het thuisland is geen optie, daarvoor zijn de oud Langedijkers te zeer verankerd in de Deense samenleving. “We hebben wel nog steeds contact met mensen uit Langedijk en het is maar een kleine zeven uur rijden met de auto om af en toe weer terug te keren naar onze roots. Deze zomer ben ik nog naar het feest van DTS gegaan, vanwege het honderdjarig bestaan. Mijn vader heeft jarenlang in het eerste elftal gespeeld en in het jubileumboek staat hij meerdere keren vermeld. Het was heel gezellig om daar bij te zijn en iedereen weer te ontmoeten.’’